"Vazgeç" dedim gözlerinin güzelliğine bakarak, ama durmadı dahada yakınlaştı nefesini boynumda hiss ediyordum...
(18+ şiddet, cinsellik, küfür vardır okumadan önce dikkate alınız.)
Insanın kalbi kırıla bilir mi? Kalbim cam gibi parçalara ayrılmıştı. Şu an ne hissettiğimi bilmiyordum sanki kalbimden vurulmuştum.
Elimde telefonla Kaan'ın sırtına bakıyordum ne yapacağımı bilemiyorumdum. Bir anda Kaanın bana dönmesiyle benim dolan gözlerimi ve elimdeki telefonu gördü.
Ben gelip bir şey açıklayacağını düşünüyordum ancak o masadan bir bıçak götürerek üstüme doğru yürümeye başladı.
Şaşkınlık ve kırgınlıkla ona bakarken sert sesiyle "Bırak elindekini yere hemen" dedi, ben nereye neye düşmüştüm anlamıyordum.
İçimde fırtınalar koparken gözyaşlarımı zorla da olsa toparlayarak konuştum "Kaan sen ne yapıyorsun ne nasıl bıçak anlamıyorum"
Cümle kurmayı bile unutmuştum, tam karşıma gelerek bıçağı göğsüme bastırdı. "Elimden kaza çıkmadan o telefonu yere koy ve siktir olup git Ayla"
Nee? Nasıl olur, Kaana bir anda ne olmuştu. Sinirlenme sebebi neydi?
"Dün gece neydi? Bana karşı hislerin yok mu Kaan? Beni ve ya onu aldatıyor musun?" sorularımı sorarken nefesimin kesildiğini düşündüm.
"Sen ikinci kadın olacak kadar bile değerli değilsin öyle hissettirmem dün geceye kadardı ölü sevgilim benzeri" bu kelimeleri en ağırı olmuştu.
Ailemi arkadaşlarımı kaybederken bu kadar acımadı ama onun sözleri beni gerçekten mahvetti.
Kabuk bağlayan yaralım bıçaklanmıştı her defa ama şimdi o yaralar kapanmayacak kadar mahvolmuş durumdaydı.
Gözlerine baktım sonsuza kadar baka bileceğim gözlerine. Bir sevgi aradım yoktu ben onun artık vanilya kokulusu değildim ben artık ölü sevgilisinin benzeri o kadınım.
Onu sevmiş miydi? Beni ona benzettiği için benimle yatacak kadar mı?
Canım yanıyordu içim acıyordu. Ama ben Ayla değildim. Ben Alina'ydım.
Dün tüm sözleri belkide ölü sevgilisi içindi ama ben Alinaysam bunu onun yanına koymam ve koymadım.
Elinde bıçağı bir çırpıda alarak kalbinin biraz aşağısına sapladım telefonu yere atıp kırarak elimi bıçaktan çektim.
Haykırışı tüm evi doldurmuştu. Dün inlemelerimizin doldurduğu evi..
Acı çeken yüzüne baktım dikleştim omuzlarımı düzelttim,
"Beni kullananın cezası olur, beni elinde oynatarak isteklerini alanın cezası olur Kaan Atay Aydoğan şimdi sen siktir git metresinin yuvasına özlemiştir!"diyerek yanağından makas alarak onu acısıyla orada bıraktım.
Ölecek miydi umrumda değildi yaşayacak mıydı ilgi alanım değildi. Ölen sevgilisine bile saygısı olmayan insana benim hislerim yoktu.
Olsa bile sikerdim hisleri. Sikerdim kalbimi.
O halde sadece çantamı ve kıyafetlerimi alarak koştum, oradan almadım onun kıyafetlerini kendi kiyafetimi giyinerek çıktım.
Onun hiç bir şeyini istemiyordum. Adını bile duymak berbat hissettiriyordu.
Koştum nereye gideceğimi bilmeden koştum sonumu bilmeden koştum. Ağlamadım ne onun karşısında nede şimdi.
Hiç kimseye güven yoktu bu hayatta ne aileye ne arkadaşa ne de sevgili denilen şahısa.
Yalnızdın yalnızdım çaresiz bitik. Koşuyordum ta ki bir arabaya çarpana kadar.
Sert cisim öyle bir çarptı ki yere düşerken her yerimin kesildiğini hissettim.
Ölecektim belki son bulacaktı her şey son bulacaktı bu acı. Yumdum gözlerimi en son bir erkek sesi duydum,
"Hey hanımefendi iyi misiniz hanımefendi hastaneye gitmemiz gerek" ve sonsuz bir karanlık.
