Belki de son

24/B; Yânlışlâr

İyi okumalar.
____________________________________________________________________

____________________________________________________________________

24/B

Yânlışlâr
Gerçekler nasılda acıydı.

Son arzun nedir diye

Gelip de bana sorsalar

Gözlerime bakıp da

Her şeyi anlasalar..

Nasıl da beni anlatıyordu ama bu sözler. İnsan ilk tutulurdu. Onu görmek ister onun yanında olmak isterdi.

Anlamazdı ama onu gördüğünde gülümserdi. Mutlu olurdu ve bunu anladığında ne yapa bileceğini bilmezdi.

İlk bilemezdi bu duygunun ismini. Aslında kendine itiraf etmek istemezdi.

Ama bir gün onunla mutlu olduğu anlarda itiraf ederdi. Aşığım derdi seviyorum diyerdi.

İnsan ilk kendine itiraf etmeliydi ilk kendi yüzleşmeli ilk kendi bilmeliydi. Ki önündeki insana itiraf ede bilsin.

Sonra itiraflar gerçekleşir iki taraf da kendini mutlu ve en önemlisi karşındaki insana güvenirdi.

Güven en büyük pişmanlıktı. Güven en büyük savaştı. O güven kırılırsa eğer o zaman o yara açılırdı.

Hiç kapanmayacak o yara. İşte o durumdaydım inanmak değil güvendi ona karşı.

Yıldırımla uçakla yola çıkmıştık. Son konuştuğumuzdan sonra aramızda bişey geçmemişti.

Sahte kimliğimi yırtmış kendi kimliğimle gelmiştim. Ne olacağını bilmiyordum ama Yıldırım'da birşeyler vardı.

Neden böyle hiss ediyordum bilmiyorum ama kötü hiss vardı içimde.

Yıldırım'a döndüğümde bana bakıyordu gülümsemesine karşılık vererek "Ne kadar kaldı" diye sordum,

Başını diğer tarafa çevirerek soruma cevap verdi "Az kaldı birazdan ülkemizde oluruz merek etme güzel kız"

Bişey demeden başımı salladım. Herşeyin iyi olacağını umarak düşüncelere daldım.

🫠

Yarım saat sonra uçaktan inmiştik şimdi bize hazırlanan arabayla yola çıkmıştık.

Yıldırım benim evime gidelim demişti şayet bende tamam demiştim.

Burda evim yoktu en son Aslanın evinde kalıyordum. Aslında ev ala bilirdim ama bu konunu biraz erteliyordum.

Yanımda oturan Yıldırım'a çevirdim bakışlarımı. Yüzünde anlamsız bir ifade vardı gülümsüyordu. Ki anlıyordum birşeyler vardı.

Ona dönerek saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdım "Yıldırım benim bilmediğim birşeyler mi dönüyor?" diye sordum.

Gülümseyen gözleri bana döndü omuzlarını bilmiyorum dercesine yukarı aşağı hareket ettirerek nefesini verdi "Onu şimdi göreceğiz kızım"

Oyun mu oynuyordu bana? Ne yapmaya çalışıyordu?

Neden her defa çıkmaz sokağa düşüyordum ki.. Hiç kimsem yoktu oldu dediğim an kıyamet kopuyordu.

Kapıların açılmasıyla geldiğimizi anladım bende arabadan inerek eve bakışlarımı çevirdim. Ki yeni bir şok dalgası sardı bedenimi.

Bundan altı yeddi ay önce kaçırıldığım evin önünde evle bakışıyordum. Bu neyin nesiydi şimdi neyin içine düşmüştüm ben.

Bir gün sadece bir gün mutlu olamaz mıydım yahu bu neydi..

Yıldırım'a çevirdim kırgın bakışlarımı benim bakışlarımı gördüğünde sadece bir anlık üzüntü gördüm. Belki de görmedim bilmiyorum.

Bana doğru yürüdü tam karşımda durdu "Beni şimdi tanıyacaksın güzel kız" diyerek elini uzattı. Siktir et herşey bir birine girmişti.

Elini tutmadım hızlı adımlarla eve doğru yürüdüm. Oda arkamdan geliyordu biliyordum.

Kapının kolunu tutarak içimden dua ederek kolu indirdim.

Ve karşılaştığım manzara karşısında ne yapa bileceğimi bilemedim.

Karşımda durmuş bana bakıyordu. Yıldırım'sa arkamda durmuştu.

Kaan'ın gözleri ona döndü ve hayatımın en büyük şokunu yaşadım o an. Ve en büyük sırrım ifşa oldu.

Bundan yıllar önce işlediğim cinayet beni yaralıya bilir miydi? Evet yaralardı ve en büyük pişmanlık olurdu.

Güvendiğin insanlar seni yanıltır mıydı? Evet yanıltırdı ve en büyük yara olurdu.

Yıldırım konuştu "Ben Yıldırım Atay Aydoğan" yanıma geçti bakışları bendeydi,

"Aydoğan ailesinin en büyük çocuğu ve senin öldüreceğin kişi, ta ki diğer kardeşimizi ben bilip öldürene kadar"

Bakışları Kaan'a döndü "Küçük piç kardeşim evet senin o sevdiğin piç kardeşini öldüren bu güzel kız" dedi.

Yanlış nasılda acıydı ama öldürdüğüm adamı karıştırmıştım...

____________________________________________________________________

Bölüm sonu.

•Bu bölümü nasıl buldunuz?

Yeni bölümde görüşmek üzere vanilya kokulularım..