Sanctioned Avenue

Chapter 18

Trusted

Zane's POV:

Nakatitig lang ako kay Lucy habang siya ay nagbabasa ng isang makapal na libro. Hindi ko pa rin talaga makakalimutan 'yung nangyari kahapon. At hinding hindi pa rin rumerehistro sa utak ko. Pilit kong binabalikan ang kahapon kung tama ba talaga ang mga nasaksikan at narinig ko.

"I didn't know you also serve in this church" sabi ko kay Lucy habang nagaayos kami ng mga gamit for the choir.

"She's been serving here for the past 5 years now, Zane. You're too pre-occupied to even notice that?" Si Jaerin ang sumagot sa tanong kong para kay Lucy.

"How come I didn't get to see her?" Kumunot ng bahagya ang noo ko habang nakatingin lang kay Lucy na walang kahit anong emosyon sa mukha at walang kabuhay buhay ang mga mata.

"She's..." ilang segundo rin ang lumipas nang hindi niya naituloy ang sasabihin kaya napabaling ang tingin ko sa kaniya. I raised both of my eye brows to her as I find her staring at me too. She shook her head and went back to what she was doing earlier.

Lumapit ako kay Lucy at tinulungan siyang magbuhat ng mga materials. Hindi niya 'ko pinansin, ni-tingin ay hindi niya 'ko binalingan. Nakasuot kaming lahat ng dark blue polo shirt, ang iba ay naka khaki pants, like me. Si Lucy lang ang naiiba dahil nakablack loose pants siya at naka white cardigan. Naka-tuck in ang mga polo shirts namin sa pants at meron kaming cross na kwintas.

Binibigay niya lang sa 'kin ang mga materials as if she knew I was here to help her. She didn't even bother striking a conversation with me, her eyes were too focused in the materials she's handing me. Kumukurap pa ba ang isang 'to?

Isa rin sa mga napansin ko ay hindi na siya 'yung soft spoken na babaeng nakabanggan ko nu'ng nasa garden. She don't speak the way she used to speak to me especially during their campaign period. She even let me borrow her camera. Parang ilang taon naman ang lumipas nang hindi ko siya gaanong nakasama at nagbago siya kaagad pero...parang ilang linggo lang naman. Para ngang isa hanggang dalawang linggo lang ay nawala na kaagad 'yung soft spoken self niya. Sometimes she don't even utter a word. It's either hindi siya magsasalita o tipid lang ang mga salita niya. Meron ba siyang word maximum for the day para hindi gaanong magsalita?

I like the first impression version of her more. I'm glad I was able to witness that version of her.

The soft spoken, the innocent looking girl, the soft girl...

She don't use her eyeglasses anymore. Her eyes were...onyx. Nakadagdag 'yon sa intimidating looks niya. Awra pa lang tumba ka na. Lalo na 'yng sa faactory incident. Because of her onyx eyes, mas lalong nawalan ng kulay at buhay ang mga mata niya noon.

Hindi ko na alam kung paano napunta sa factory incident 'yung iniisip ko. I was just admiring and describing her in my head, memorizing her face, from the top of her head down to the nails of her feet.

Hanggang admiring from a far lang kasi ang kaya ko. Even though she's just right infront of me, beside me rather. It seems and feels like she's so hard to reach. She's so high up. Her walls and facades around her are higher than the Great Wall of China.

Hanggan tingin na lang. wala eh, pamilyado. Andami pang kaagaw, may anak na rin siya sa asawa niya. Anakan ko kaya si—oh woo Zane, nasa simbahan ka. Meron ka pang cross sa dibdib, oh woo grabe Zane.

Hehe, sorry lord.

Parang wala nga ako sa kalingkingan ng asawa niya eh, kay Nick, saka kay Michael. Iisang tao lang ang pinagaagawan naming apat, pero isa lang ang nakakuha ng puso niya nang tapat.