Sheena's POV
It's sad to know that the things you thought would last forever, end in an instant. It will make you wonder if forever really exists. As for me, I think forever exists in a way that human mind will not understand. There's something deeper about forever.
I was on skype with Gwen ng tawagin ako ni Stacey at Aiah para mag-ayang kumain sa labas. Wala ni isa sa amin ang nagluto ng hapunan kaya ang solusyon para dito ay mag-fastfood or restaurant. Problem solved. Piece of cake.
"Nasaan si Maloi?" tanong ko sa kanila habang hinihintay nila akong magpaalam kay Gwen.
"Kasama si Colet sa baba."
Napangisi ako ng marinig ang pangalan ng magaling kong step sister. Nahiya naman ako sa kanya na hindi na niya nagawang kamustahin ang step sister niya kahit nasa loob lang pala kami ng isang bahay ngayon.
"Hey, Gwen." Balik ko sa cam, "Kain lang kami sa labas. Talk to you later kung hindi ka pa busy?"
"Yes, I'll call you kung hindi ka pa tulog."
"Okay. Bye. I love you."
"I love you, too. Take care, okay?" I nodded and turned the
webcom off.
Pag talikod ko, busy sa phone ang magaling kong ma
kaibigan. Minsan naisip ko, ito ang cons ng technology
ngayon. Kahit may kasama kang iba and actual people,
mas pipiliin mo pang humarap sa phone mo para kausapin
ang ibang tao which make you forget na may kasama ka at
nasisira at supposedly "bonding" niyo ng ma kasama mo.
But then again, narealize ko na without technology, mas
magiging mahirap ang sitwasyon namin ni Gwen. Mahirap
na nga, mas lalo pang hihirap. At ayun naman ang isa sa
pros ng technology. It can let you talk to people kahit nasa
kabilang parte man sila ng mundo. Parang kahit papaano,
nababawasan yung longing mo sa taong yun. You may not be able to touch her, kaya lang, makita o makausap mo lang siva masaya ka na.
But, wait. Remind me again why I'm lecturing about the pros and cons of technology? I'm so weird.
"Get up, guys. Tara na!" Sigaw ko na naging dahilan para
bitwan nila ang mga phone nila at tumayo.
"Ayain natin sila Maloi at Colet. Baka gutom na mga 'yun."
"Nasa garden ata sila." Sagot ni Stacey sa suggestion ni
Aiah.
Papunta na sana kami sa garden pero pagbaba namin ng hagdan, inabutan namin si Maloi na nakayuko sa sala, "Saan na si Colet?" Casual na tanong sa kanya ni Stacey. Hindi siya humaharap sa amin kaya nilapitan namin siya at kinalabit only to find her crying.
"What's wrong?" Medyo nagpapanic kong tanong.
Bihirang umiyak si Maloi kaya alam kong may nangyaring hindi maganda. "Nasaan si Colet?"
Tinitigan niya kami and the mere mention of Colet' name made her cry even more. Then it hits me. Something's not right.
Binigyan namin siya ng panahon hanggang sa naging kalmado na siya. Umiiyak pa rin pero hindi na tulad ng kanina.
"Wala na kami."
Hindi na rin kami nagulat malaman yun. Not because we expected it to happen but because we saw how Maloi cries.
"Nakipaghiwalay ako sa kanya. Sa tingin ko hindi magwowork ang relasyon namin kung parehas kaming hindi natututo. At some point, people have to make decisions even though it'll tear them up inside. So I made mine."
Sa puntong 'yun, gustong gusto kong sabihin kay Maloi na sana hindi niya pagsisihan ang ginawa niya kaya lang hindi ko magawa. Kasi alam ko, at some point, tama siya.
