"Ben ölmek üzereyim Tom," göz yaşları arasından bunları zar zor fısıladadı. Ölmemeliydi, onun yaşaması için her yolu denemiştim ama elimden bir şey gelmiyordu. Göz yaşlarını silerek tebessüm etti. "Üzülme zaten beni hiç sevmedin ki aptal bir Muggle...
Benim hayatım hiç kolay olmamıştı. Daha doğmadan babam tarafından terk edilmiştim daha sonra ise annem beni terk etmişti. Şimdi ise Tom. Başlarda anlamalıydım zaten eğer iyileşirsem terk edileceğimi. Tom zaten ölmek üzere olduğum için benimle takılıp geçmişti. Yani benim düşüncem bu yöndeydi.
Gözlerimi açar açmaz anne ve babamın yanına gittim. "Günaydın," annem elindeki tabakları masaya bıraktı. Babam ise masada oturuyordu elindede gazete vardı. Her ne okuyorsa fazla dikkat çekici olmalıydı çünkü geldiğimi bile fark etmemişti. "Günaydın kızım." Annem saçlarıma öpücük kondurdu. "Bugün daha iyi misin?" başımı salladım. "Hatta o kadar iyiyim ki gece dışarı çıkmayı planlıyorum."
"Bak kızım yine o çocukla değil dimi?" başımı hızlıca iki yana salladım. "Başka bir arkadaşım yeni tanıştık sayılır." Annem gülümsedi ve masaya oturmamı işaret etti. "Aslında odamda yemek istiyorum."
"Jess son zamanlarda hiç yemek yemiyorsun kızım endişeleniyorum."
"Anne bol bol koy çünkü gerçekten çok açım sende haklısın günlerdir düzgün yemek yemiyorum." Annem masada ne varsa bol bol tabağıma doldururken gayet mutluydu. Tabağımı aldığımda elime birde portakal suyu tutuşturdu. Odaya geldiğimde Mattheo ve Lorenzo hala uyuyordu. Elimdekileri masaya bıraktım ve koltuğa oturdum.
İlaç kullanmaya o kadar alışmıştım ki her sabah uyandığımda ilaçlarımı arıyordum.
Mattheo gözlerini araladığında gülümsedim "günaydın!" bağırmamla Lorenzo sıçrayarak gözlerini araladı. "Noluyor amına koyayım?" alt dudağımı ısırdım "üzgünüm uyandırmak istemedim."
"Enzo aslında çok kibardır... uykusundan uyandırılmadığı sürece." Kıkırdadığımda Mattheo kahkaha attı. "Mattheo, annem!"
"Ben çok üzgünüm." Lorenzo gözlerini ovuşturarak ayağa kalktı fakat adım atamadan koltuğa geri düştü. "Siktir başım!" Mattheo'ya döndüğümde gülümsedi "dün gece ona biraz içirmiş olabilirim." Gözlerimi devirdim ve Lorenzo'ya döndüm. "İlaç ister misin?"
"Gerek yok, teşekkür ederim."
"İsterseniz siz evden çıkın ama beni almaya sen değil Lorenzo gelsin. Anneme yeni bir arkadaşımla olacağımı söyledim." Mattheo başını salladı. "Ama evden çıkmadan kahvaltı etseniz iyi olur. Bunlar sizin için."
"Sen yemiyor musun?" başımı iki yana salladım. "Aç değilim." Mattheo eline çatalı alıp bir parça omlet aldı ve bana uzattı. "Ye, bu bir emirdi bu yüzden kesinlikle itiraz istemiyorum." Sıkıntıyla nefesimi verdim ve omleti ağzıma alıp istemsizce çiğnemeye başladım. "Kendini aç bıraktığını biliyorum Jess ve seni bir daha bu kadar zayıf görürsem bozuşuruz."
"Ben acıkmıyorum ki," Mattheo dinlemeden elime portakal suyunu tutuşturdu. "İç vitamin iyi gelir." Portakal suyundan istemsizce bir yudum aldım. Lorenzo sonunda ayılabilmişti ve bizi izliyordu. "Hadi Enzo çıkalım biz." Mattheo ve Lorenzo ayağa kalktığında ben de kalktım. "Kahvaltı?"
"Sağol güzelim biz sonra kahvaltı etsek daha iyi olur." Lorenzo'yu işaret ettiğinde kıkıradım. Alkolden olsa gerek midesi bulanıyordu. Mattheo ve Lorenzo pencereden çıktıklarında ben de üzerimi giyindim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
