"Sınıfını değiştirmek istediğini söylemiştin bana daha önceden. İstersen seni de Çağrı'nın sınıfına yani 10/A ya alabilirim. İster misin Uzay?" dedi adının Hakan olduğunu öğrendiğim aşırı karizmatik müdür bey.
"Evet hocam, çok teşekkür ederim. Gerçekten de çok isterim!" dedi heyecanla Uzay.
Müdür bey beklediğim gibi kaba, agresif, göbekli ve artık ölme zamanı yaklaşmış birisi değildi.
Uzun boylu, yakışıklı, otuzlu yaşlarının sonlarında olan nazik ve kibar bir adamdı.
İşte kolejde müdür bile böyle taş gibi oluyor...
Neyse işte bana gayet kibar bir şekilde okulun işleyişinden bahsetmişti.
Telefonları dolaba filan koymuyorlarmış. Ama eğer derste çok fazla telefona bakarsak öğretmenin ders süresince el koyma hakkı varmış. Mantıklıydı açıkçası.
Telefona bakabildiğim sürece benim için o kadar da önemli değildi açıkçası. Yeter ki telefona bakabileyim! Çünkü ben bir bağımlıyım!
Ayrıca öğrencilerin belli bir oturma düzeni de yokmuş. Yani istedikleri gibi yer değiştirebiliyorlarmış.
Hatta sıralar çok geniş olduğu için isterlerse üçlü bile oturabiliyorlarmış...
Adamlardaki rahatlığa bak ya! Üçlü bile oturabiliyorlar...
Neyse işte böyle şeyler söyledi ama ben müdürün karizmasına odaklanmaktan bana söylediklerini pek de dinleyememiştim...
Ananı avradını şu karizmaya da bir bakın! Karizmanın öz evladı lan resmen! Allah'ım lütfen ben de büyüyünce böyle olayım...
Şey bir de bütün hocalar benim durumumu biliyormuş. Yani karışmış olmamı filan...
Zaten eğer bir insan gerizakalı değilse Emre ile olan benzerliğimizden ve soy adımdan hemen anlardı durumu.
Ve az önce müdür bey tarafından Uzay'ın da rızası ile onu benim sınıfıma almıştı.
Uzay zaten sınıfını arkadaşları ile yaşadığı anlaşmazlıklar yüzünden değiştirmek istiyormuş. Aşırı karizmatik olan müdür beyciğim de Uzay'ın bana olan hayran dolu bakışlarını görünce onu benim sınıfıma aldı.
Lan iyi ki Uzay'la aynı sınıftayız he! Yalnız başıma olmak çok kötü olurdu. Zaten evde abilerim, ikizim ve kardeşim bana fırsat buldukları her dakika nefretlerini kustukları için kendimi çok yalnız ve dışlanmış hissediyorum. Bir de okulda yalnız olmaya herhalde dayanamazdım. Aslına sınıfta Emre olmasa o kadar da yalnız filan kalmazdım çünkü sosyal bir insanım. Gittiğim çoğu yerde kendime kolayca arkadaş edinebiliyorum. İnsanlar benim kafa dengi olduğumu söylüyor. Ama işte Emre ile aynı sınıftayız ve bana bu sabah söylediklerine bakılırsa büyük ihtimalle beni dışlayacak...
Lan çok fazla düşündüm! Çoktan müdürün odasından çıkmışız ve Uzay bana kekeleyerek bir şeyler söylüyor! Gözleri de biraz dolmuş...
"Ş-şey artık aynı sınıftayız. Bu durumdan mutsuz musun? İçeride biraz d-dalgın gözüküyordun...s-sana a-acaba çok y-yapışık mı davranıyorum?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gerçek Ailem Mi?
Ficción General"Ha?" İşte o an söyleyebildiğim tek şey bu olmuştu. Kafamdan bir sürü düşünce geçiyordu. Ne yani şimdi bu gerçek miydi? O kadar dalgaya almıştım ki bu konuyu gerçek olmasına hiç imkan vermemiştim. Düşüncelerin kafamın içinden art arda hızlı bir şek...
