"Okulda uslu uslu dersinizi dinliyorsunuz, sizi çıkışta almak için bu sefer Kerem gelecekmiş. Tamam mı abiciğim?" dedi gerizekalı, beynine oksijen gitmeyen, kendini bir bok zanneden ve maalesef ki amip beyinli abilerimden biri olan Alperen.
Emre ise iç çekerek ona cevap verdi.
"Abi biliyorum zaten bütün bunları, her seferinde söylemene ne gerek var?"
"Cidden abi biz dinlemekten sıkıldık ama sen her seferinde söylemekten sıkılmadın." dedi veletlikte nirvana yapmış Yağız.
"Harbi abi ya! Cidden çocuklarda bıktı ben de, biliyoruz zaten bunları." diyerek Yağız ve Emre'ye katıldı tam bir şerefsiz olan Atlas.
"Madem biliyorsunuz, o zaman dediklerimi de yapsanıza oğlum! Ben de isterdim size bu uyarıları yapmamayı ama gel gör ki kardeşlerim hiç rahat durmuyor." dedi alaylı bir tavırla Alperen.
Bu arada bu 'kardeşlerim' dediğinde benden bahsetmiyor ha. Onun şuan bahsettiği kişiler sadece Atlas, Emre ve Yağız...
Orada ben yokum yani.
Onlar bana karşı olan nefretlerini iğrenç hakaretlerle kustuktan sonra ben orada öylece bir kaç dakika boyunca gözlerim dolu dolu kaldım...
Zaten o hakaretlerden sonra bende ne iştah kalmıştı ne de moral. Haliyle de kahvaltı filan yapmamıştım.
Direkmen odama girip kendime gelmek ve ağlamamak için yüzümü soğuk su ile defalarca kez yıkamıştım.
Onlar da zaten beni kahvaltı için çağırmamıştı.
Ardından da okula gitmek için Alperen'in arabasına bindik.
Arabada da beni bayağı bir dışlamışlardı. Atlas, Emre ve Yağız resmen beni zorla ön koltuğa oturtmuşlardı kendileri arka koltukta eğlenmek için...
Yüzümü görmeye bile dayanamıyorlardı.
Hele Alperen'in ben ön koltuğa oturduğum zaman ki yüzü...hatta ne dedi biliyor musunuz?
"Bu fare neden ön koltuğa oturuyor? Yanınıza filan alın şunu! Evde annem ve babam hatırına katlanıyorum ama cidden araba sürerken bile ben bunu görmek zorunda mıyım?!"
Peki sizce Atlas, Emre ve Yağız ne cevap verdi dersiniz?
"Abi lütfen sen burada tek kişi katlanamıyorsun ama biz üç kişiyiz! Yazık değil mi bize. En azından ön koltukta sana bir teması filan yok ama biz bunu arka koltuğa alırsak mecburen temas etmek zorunda kalacağız. Lütfen bizi anlıyorsun değil mi?"
Onlar öyle deyince Alperen de biraz yumuşamıştı.
Resmen bana sanki cüzzamlıymışım gibi davranıyorlardı. Bu da beni haliyle çıldırttı.
"Ne diyorsunuz lan siz!? Sanki ben sizinle temas etmek isterim de! Ayrıca fare sensin bir kere! Çek lan sağa inicem mal herif! Çek sağa!" dedim bağırarak.
Ama onlar tabi ki de beni takmadı.
"İnan bana bizde seninle aynı arabada gitmeye bayılmıyoruz! Ama seni indirirsek okula geç kalırsın, okula geç kalırsan da babam bunu öğrenir ve onunla aramız açılır. " dedi umursamazlıkla Emre.
Yağız da gülerek çok sevgili abisine katıldı.
"Evet abim haklı. Babam ile annem olmasa seni arabaya hatta eve bile almayız ki."
"Doğru söylüyorsun abiciğim" dedi Atlas da.
O sırada benim aklımdan ise cevabını bilmediğim bir sürü soru geçiyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gerçek Ailem Mi?
Fiction générale"Ha?" İşte o an söyleyebildiğim tek şey bu olmuştu. Kafamdan bir sürü düşünce geçiyordu. Ne yani şimdi bu gerçek miydi? O kadar dalgaya almıştım ki bu konuyu gerçek olmasına hiç imkan vermemiştim. Düşüncelerin kafamın içinden art arda hızlı bir şek...
