"Götlerine havai fişek sokup patlattıklarım!"
Allah'ım vallahi çıldıracağım! Bana etmedikleri lafı bırakmadı şerefsizler ya! İçimden geçtiler resmen ve ben de onlara şaşkınlıktan doğru düzgün bir karşılık veremedim!
Pezevenklere bak ya, ben burada belki iyi bir aile olabiliriz diye ümit ediyim ama onların yaptıklarına bak! Üvey kardeşim sanki anasını satayım. Gerçi insan üvey kardeşine bile böyle davranmaz ki...
Onlar benim abim be, kardeşimdi, ikizimdi onlar benim...
Kendi kan bağımın olduğu insanların bana böyle davranması...
Cidden fena koydu be.
Bu eve ilk geldiğim zaman kendi kendime dedim ki 'belki...belki bu sefer mutlu bir ailen olabilir, belki bu sefer sen de gerçekten kendini bir yere ait hissedebilirsin Çağrı! Belki bu sefer baban sana her sinirlendiğinde tokat atmaz, belki annen sana artık hakaret etmez, seni doğurduğu için pişman olmaz, belki onlar seni eski ailen gibi mükemmel bir çocuk yapmaya uğraşmaz, sana o kadar da baskı yapmazlar.
Üstelik artık bir kardeşin var! Tamam yani seni şu anlık fazla sevmiyor olabilir ama ne malum bunun ileride değişmeyeceği? Belki bana abi der ben de ona kardeşim derim...ne kadar da güzel bir duygu.
Daha sonra ise Emre'yi gördüm...yani ikizimi. Görünüş olarak kopyamdı resmen. Şu anlık gözleri bana nefretle bakıyor olabilirdi ama, gelecekte ne olacağını kim bilebilirdi ki? Belki onunla çok iyi anlaşacağız? Ayrıca çok merak ediyordum insanların şu ikiz hissiyatı dediği şeyi. Acaba biz de öyle bir şeye sahip olur muyduk. Mesela o acı çektiği zaman ben bunu hisseder miydim? Eskiden bazen nedensizce içimde huzursuzluk olurdu, bu his acaba ondan mı kaynaklıydı?
Sonra da abilerimi gördüm. İlk başta 5 tane olmaları gözümü biraz korkuttu ama sonra onlar hakkında da ümitlendim. Belki onlar beni umursardı yani Rüzgar abim gibi davranmazlardı, sözlerini tutarlardı belki. Ağladığım zaman onlara giderdim, bir şey olduğu zaman ilk başta onlara koşardım, beni dinlerlerlerdi, severlerdi belki beni. '
Böyle büyük umutlar besliyordum içimde ama daha sonra onların söylediği sözlerle çoğu yerle bir olmuş ve üstüme devrilmişti resmen.
Onların bana söylediği türlü türlü hakaretler sürekli kafamın içinde tekrar ediyordu.
"Neresi farklı şunun Ege'den! Ondan bile beterdir bu kesin! Ailesi bile bir köşeye atıp gitmiş artık adamlara ne kadar çektirdiyse!"
"Abim haklı iyi bir şey olsaydı ailesi hemen bırakır mıydı bunu!
"Bak anne çocuklar bile anlamış şunun ne bok olduğunu ama siz hala yerinizde sayıyorsunuz!"
"Ne kardeşi ya! Farkında değil misiniz daha şimdiden başladı oyunlarına. Sizinle bizi ayrı düşürmeye çalışıyor işte!"
"Mutlu musun küçük fare? Şimdiden bizi birbirimize düşürmeyi başardın!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gerçek Ailem Mi?
Narrativa generale"Ha?" İşte o an söyleyebildiğim tek şey bu olmuştu. Kafamdan bir sürü düşünce geçiyordu. Ne yani şimdi bu gerçek miydi? O kadar dalgaya almıştım ki bu konuyu gerçek olmasına hiç imkan vermemiştim. Düşüncelerin kafamın içinden art arda hızlı bir şek...
