Kłęby Rzeczywistości

Rozdział XIX Zmierzch czarnego baranka

Abel nie mógł zasnąć. Ostatnie wydarzenia zostawiły na nim znaczący ślad. Dalej widział przed oczami martwe ciała. Dalej czuł smród czarnej krwi. Dalej słyszał krzyki i płacz.

Nie mógł nic zrobić... Ale czy napewno? Czy zrobił wszystko co mógł?

***

- Dzieciaki, cieszcie się! Wyjeżdżamy stąd. Mamy misję nad morzem czerwonym, ruszamy jutro. Spakujcie co potrzebne. - ziewał pan Thomas siedząc na biurku w gabinecie nieobecnego dziadka.

- Czemu tam? - zapytała Esyr z kwaśną miną

- Podobno coś związanego z atakiem. Nie znam szczegółów, dowiem się jutro.

***

Wóz ruszył niedaleko od Akademii, tym razem miał silnik zamiast konii. Był czarny, a dach błyszczał metaliczną bielą. Egzorcyści weszli na tył z bagażami. Abel usiadł oparty o okno.

Silnik chwilę warczał po czym ruszyli.   Wóz precyzyjnie manewrował przez drogi zniszczonego miasta. Wszędzie widoczne były zawalone kamienice.

Przy wielu klęczeli ludzie płacząc, przy prowizorycznych nagrobkach, zrobionych z gruzów, dachówek i innych materiałów.

Coraz bardziej oddalali się od gnijącego truchła przebitego ogromnymi gwoźdźmi.

Lumièreville, miasto światła a dziś, miasto płaczu i ruin.

Obrzeża miasta ucierpiały dużo mniej. Wiele ulic zostało wręcz nietkniętych przez zniszczenia inwazji.

Ludzie w centrum stracili wszystko co mieli, ale życie trwało dalej. Sklepy dalej miały klientów, fabryki dalej pracowały.

***

Pięć dni. Pięć dni, tyle trwała podróż.

Jechali na południe. Otoczenie sprzyjało zmęczonym oczom. Lasy, pola łąki okazjonalne wsi i osady.

Pierwszym przystankiem był Awinion.

Awinion, stare lecz piękne miasto przesiąknięte legendą. Niestety nie było im dane zwiedzić dawnej stolicy.

Szybko odnaleźli się w karawanie Złożonej z wielu wozów takich jak ten ich. Noce topiły się z dniami. Jechali w nieznane im tereny. Droga wiodła górami, skalistymi dolinami, a później pustyniami.

Następny przystanek był spowodowany awarią jednego z wozów. Powietrze było suche, wręcz ostre. Piaski rozgrzane słońce wżerały się w stare kamienne drogi.

Ślady życia stopniowo znikały w głąb pustyni.

Egzorcyści nie znali nawet celu podróży, z ich perspektywy, wyglądało to nawet jak porwanie.

Iskra nadzieji nadeszła, gdy dotarli do bram miasta obwieszonymi sztandarami cesarstwa światła.

***

-Nareszcie... - wysyczał Abel wysiadając z wozu.
- wyglądasz jak z krzyża zdjęty - zaśmiał się niezręcznie pan Thomas - z tego co powiedział kierowca, prześpimy się w gospodzie i jutro ruszamy do faktycznego celu...
- A wiemy chociaż czym jest cel? - zapytała nieswojo Esyr
- Obóz Goecji.

Zachód słońca gonił ich do gospody. W środku Thomas wyprosił pokój u gospodarza, pokazując symbol Lumière de sainte niczym przepustkę.

Pokój był lepszy niż nocleg pod gwiazdami, ale pozostawiał dużo do życzenia.

We trójkę leżeli w śpiworach, na drewnianej podłodze, w której każda dziura była wypełniona piaskiem. Wschodzący księżyc zaglądał przez wysokie okno.

- Już spotkaliście tego rudego? Strzelam że przed tym jak Abel złamał nogę. Dobrze szacuję?- zapytał pan Thomas zamykając oczy.

- Tak... Niestety. Mieliśmy szczęście że tym razem był rozproszony - zamyślona nie potrafiła zasnąć, wpatrzona w sufit.

Abel miał sen. Sen o nadmorskim lesie, z którego wyprowadziła go sowa. Trafił do pięknego miasta w którym obficie jadł. Król wielokrotnie powtarzał opowieści o koszmarach kryjących się w morzu. Usłyszał krzyk kobiety w lesie. Gdy tam dotarł, zauważył głodnego rosomaka. Widząc smutek bestii, złapał za gwiazdę na niebie, promieniowała ciepłem i dobrocią w jego dłoni. Nakarmił nią zwierzę, po czym się wybudził.

***

Podróż była tym razem mniej męcząca. "Obóz Goecji" okazał się być opuszczonym miasteczkiem z portem.
Zatrzymali się kilkadziesiąt ram od wjazdu.

Pan Thomas instruował ich aby starali się zachowywać ciszę, a gdy kogokolwiek znajdą mają go zatrzymać i obezwładnić, lecz nie zabić.

Domy były inne, nawet od okolicznej architektury. Drewniane chaty, z nisko położonymi oknami, spadzistymi dachami.

Skradali się jak najzwyczajniejsi złodzieje. Otwierając domy jeden po drugim. Nie znajdując nic, absolutnie nic. Wnętrza były puste, w niektórych brakowało nawet podłogi.

Czy naprawdę kiedyś ktoś tu mieszkał?

Abel wszedł do środka jako pierwszy. Ten domek nie wyróżniał się niczym z pozoru. W środku widzieli ściany wydrążąne dziwnymi symbolami, czaszkami, ptakami, gwiazdami...

Esyr weszła głębiej z dziwną pewnością, jakby znała to miejsce.
Machając ręką przywołała Abla do siebie.

Przed sobą widzieli klapę w podłodze wystającą z pod dywanu.

Abel trzymał ręce na mieczu w gotowości schodząc po skrzeczącej drabinie.

Trafili do ciasnego korytarza oświetlonego świeczkami utkwionymi w szparach ścian. Na podłodze wielokrotnie powtarzał się wzór osmioramiennej gwiazdy.

- Pani piasków, o pani gwiazd...
Zbierz gwiazdy... I sprowadź je tu... Teraz... Zawsze i wszędzie - mruczał dziwny głos słyszalny zza rogu.

Głuche łupnięcie przerwało szemrający głos.

Esyr wychyliła się za winkiel z przygotowanym rewolwerem w dłoni.

- Teraz to możesz opuścić ten miecz, sam się spacyfikował...

Sufit pokoju miał kształt kopuły. Owa była pęknięta, i z tego właśnie pęknięcia ciekła substancja przypominająca gwieździste niebo w nocy.

W rogu na podłodze leżał stary zakapturzony mężczyzna, w białej szacie pokrytej ośmioramiennymi gwiazdami.

- Raczej go trzeba stąd wyciągnąć - rzuciła Esyr

- Jak myślisz, co to jest? - powiedział Abel klęcząc nad dziwną cieczą

- Nie mam pojęcia, najlepiej zostaw to w spokoju i pomóż mi go stąd wynieść - odpowiedziała Esyr próbując podnieść nieprzytomnego

- tyle że nie mogę wyciągnąć ręki... - wyszeptał Abel próbując wyciągnąć przedramię z gwieździstego płynu

- Co ty pierdolisz?... IDIOTO, MÓWIŁAM - wykrzyczała Esyr.

Echo jej głosu wiele razy odbiło się od kopuły. Złapała Abla za drugą rękę i
szarpnęła aby go wyciągnąć. Chłopak stracił balans zanurzając się w kałuży coraz głębiej, aż pochłonęła go cała. Za nim nieszczęśliwa Esyr walcząc aby go wyciągnąć, poślizgnęła się, i podzieliła jego los.

***

Set zasiadł przy szklanym stoliku, z filiżanką herbaty w jednej dłoni, i gazetą w drugiej.

"OBÓZ TAJEMNICZEJ GRUPY TERRORYSTÓW ZRÓWNANY Z ZIEMIĄ - POWRÓT DO NORMY NADCHODZI?"

Kącik jego ust lekko się uniósł. Ręką przesunął grzywkę z nad oczu wpatrując się w tekst.

"Dwoje młodzików podczas tak monumentalnej dla całego imperium misji, postanowiło dopuścić się dezercji, zrzuca hańbę na szanowaną akademię Lumière de sainte"

- Już tu na ciebie czekam, Abel - zaśmiał się po cichu.