Kłęby Rzeczywistości

Rozdział XX Miasto ze złota

Było ciemno. gdzie byli? Co się stało?
Gwiazdy kuły niczym drobne szpilki. Ciężko było oddychać. Iskra światła, Jutrzenka nadziei.

Kaszląc, wybudził się Abel. Ospale podniósł się z podłogi strzepując z siebie gwieździsty płyn. Rozejrzał się i podszedł do ceglanego parapetu.

Oślepiony chwilowo blaskiem, przetarł oczy aby ujrzeć panoramę miasta w wielkiej jaskini, rozświetlonej snopem światła wychodzącym z dziury w sklepieniu.

- Nareszcie wstałeś - uśmiechnęła się Esyr. - chodź. - machnęła ręką. - nie wiem gdzie jesteśmy, ale nie narzekam. Byłam w stanie ogarnąć nam coś do jedzenia i picia. Ludzie jakoś dziwnie mili.

Zeszli krętymi schodami z wieży.
Ceglane ulice, charakterystyczne brylaste domy, wielkie posiadłości o piaskowej barwie. Kolorowe horągwie, śpiew egzotycznych ptaków i zachodzące słońce... Czy można życzyć sobie piękniejszego miejsca?

Niebieskie łuki wysadzane złotymi gwiazdami były częstym widokiem. Ulice były zadbane, i tętniły życiem.
Stragany z owocami, klatki z egzotycznymi zwierzętami. Ekstrawaganckie ubrania mieszkańców, wszystko było dziwne. Oddech świeżego powietrza od ponurego Lumièreville.

Usiedli na rogu alejki, oparci o siebie. Mimo jak pięknie było, jak grająca muzyka z pobliskiej willi koiła, nie mieli gdzie spać, a jedyne co mieli to torba kradzionego jedzenia i dwa bukłaki.

Idąc ulicą naprzeciwko nim, szedł znajomy Ablowi mężczyzna, z dziwnymi tłumikami wystającymi z policzków. Ten zatrzymał się i zwrócił w ich kierunku. Podszedł bliżej i przykucnął.

- Pan Abel Bonnet? - fioletowe oczy wpatrzone intensywnie w twarz młodego. Ten odpowiedział mu kiwnięciem głowy. - Zapraszam ze mną. Długo na pana czekaliśmy. - złapał go za rękę i podniósł w górę.

Esyr szybkim ślizgiem, stanęła za mężczyzną, przystawiając lufę rewolwera do jego kręgosłupa.

- Uwierz mi, nie mam na to czasu, twój kolega raczej wie, że nawet oboje nie macie ze mną szans. Grzecznie proszę o kooperację. - mówił w niesamowicie monotonny sposób. Masywny but szybkim ruchem zahaczył o kostkę Esyr i obalił ją na ziemię.

- Pan Samael was oczekuje, więc proszę za mną i macie nie unikać dalej tego spotkania. Dwa miesiące w cieniu to stanowczo za długo...

***

Dotarli do ściany jaskini, gdzie wąskim przesmykiem dostali się do bramy. Wielkie wrota powoli otwierały się, z charakterystycznym piskiem.

Znaleźli się w kolejnej jaskini. Była dużo mniejsza, od ściany do ściany widoczny był obszerny las, natomiast droga prowadząca naprzód wiodła do pałacu wyrytego w skale, z wielkimi tarasami i setkami okien.

-Dziecię much! To oni? - zapytał aksamitny głos, czerwonego żołnierza ustrojowego w złotą biżuterię.

Mężczyzna z tłumikami tylko kiwnął
W odpowiedzi. Żołnierz się zaśmiał.

- U ojca siedzi jeszcze zając, wybraliście dobrą porę...

***

Pałac od wewnątrz był jeszcze większy, niż się wydawał. Miejsce to wytwarzało nieopisywalne uczucia. Wielokrotnie zaprzeczał logice. Schody prowadziły po ścianach otaczających złotą statuę przedstawiającą wieżę zbudowaną z wielu zwierząt

Korytarze, zdobione były pięknymi obrazami nieznanych artystów. Podłoga była wyłożona wzorzystym purpurowym dywanem.
Pokoje oświetlały latające ptaki ze złota, trzymające świeczniki w dziobach.