VAVELYA

19. ÖLÜM TETİĞİ

Bazı şeyler, hiç beklenmedik yerde çıkar insanın karşısına.

Sadece bir daha gelir insanın karşısına, sadece bir defa gösterir kendini.

Aşk.

Öyle bir şeydir ki, tepetaklak olur insan. Kaybolur düşüncelerinin içinde. Bu tek taraflı da olabilir, çift taraflı da.

Dengeler değişir, taraflar eşitlenir.

Bu bir mücadeledir. İnsanın içinde verdiği bir savaş.

Ya canın acıya acıya aşkını kazanacaksın, ya da canını yaka yaka söküp atacaksın kalbinden.

Karşındakinin nesine aşık olduğunu bilemez insan. Bakışlarına mı, görünümüne mi, kalbine mi...

Eğer karşısındakine neden aşık olduğunu bilmiyorsa, gerçekten aşık olmuştur.

Yürek onu seçmiştir bir kere. Ferman dinlememiştir.

Yapabilir mi peki insan, sevdiği ona gel dese kalbini onun avuçlarına sığdırır mı? Sığdırabilir mi?

Her duyguyu hisseder insan sevdiğinin yanında. Mutluluk, huzur, iyilik, merhamet, sevinç...

Ve daha adını dahi hatırlamadığımız, hiç tatmadığımız birçok duyguyu.

En güzel şiirlerde kafiye kuramadığımız, kurak ve çorak topraklarda karşımıza çıkan deniz gibi gelebilir aşk hayatımıza.

Her yol doğruya çıkmaz. Aşk da dahildir buna.

Her karşımıza çıkan, her yanımızda duran bize ait değildir çünkü.

Aşk, tek bir kere karşısına çıkar insanın. Evet. Ama doğru kişi gelene kadar, başkaları gider ve gelir.

Birileri gider, birisi gelir.

Aşk ki, kendi sesinizi duymaya başladığınız eşiktir.

Aşk, aşık olmakta bir okyanustu. İnsan yüzmeyi bilmez o okyanusta.

Her boğulduğu an ona yüzmeyi ve hayatta kalmayı öğretir.

Kaderin bir bildiği vardır ki, insanı sevdiğiyle yan yana getirir.

Doğru kişi karşısına çıktığında yapamayacağı şeyi yoktur insanın.

Koca bir ömrünü verir sevdiğine. Her güzel anını, anılarını verir. Yüreğini verir. Sevdiğini yuvası beller.

İnsanın yari, kalbinin ihtiyacıdır en nihayetinde. Onsuz hep bir parça eksiktir.

İki tarafında kalpleri birbirlerine emanettir.

Birbirlerinin kalplerinde yollarını bulurlar.

Birbirlerinin kalplerinde karanlıktan çıkarlar.

Bir dünyayı sığdırırlar birbirlerine. Bir ömrü, bir kaderi.

İki tarafta birbirlerini sevgileriyle evcilleştirdiler, kaçamaz oldular.

Sabretmeyi öğrenir insan bu yolda, aşkın yolunu yordamını öğrenir sevdiğiyle.

Eğer birbirlerinin kaderlerinde bir parçalarsa, bütün dünya onlara savaş açsalar da yine kavuşurlar.