Çocukluğundan beri komşusu Emir Efe Duhan'a aşık olan Armağan Akyıldız, kendini yeniden onun komşusu olarak bulur. Ancak aradan çok zaman geçmiş, hayatlarında birçok şey değişmiştir. Emir Efe Duhan, Beşiktaş'ın genç yıldızıdır. Armağan ise artık Emi...
Merhabalar, yine buradayım ve bu sefer de tek değilim. Hep birlikte yeni bir yola, yeni bir başlangıca çıkıyoruz. İnanılmaz heyecanlıyım! Yorumlarınızı merakla bekliyorum. Umarım büyük bir keyifle okursunuz.
Başladığınız tarihi yazar mısınız?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BİRİNCİ BÖLÜM: SÜRPRİZ
Ağustos, Muğla.
Hayat, insanları kendi isteklerine ve yollarına göre yaşatırdı. Ancak bazı insanlar, bu isteklere ve yollara karşı çıkıp kendi yollarını çizmek isterdi. Bunun içinde bence büyük bir cesaret gerekliydi. Ortaya bir savaş çıkacaktı. Çünkü hayat kendine karşı çıkanlardan pek hoşlanmazdı.
"Allah'ım ODTÜ."
Ellerimi semaya açıp gözlerimi kapatıp kısa bir an dua ederken, bir yandan da sayfanın açılmasını bekliyordum. Hayatın benim için çizdiği yoldan pek emin olamadığım için dua ve manifestlerle kendi yolumu çizmeye çalışıyordum. Ve bu konuda yeterince başarılı olduğumu düşünüyordum. "Aldım kabul ettim. Yedi yedi yedi."
Odada ses yankılandığında kapattığım gözlerim anında açılırken korkuyla sesin geldiği yöne döndüm. Ablam kafasındaki bigudiler ve uykulu gözleriyle bana bakarken, baş parmağımla üst dişlerimi korkuyla ittirdim. "Ne yapıyorsun gecenin bu saatinde?" dedi ablam ters bir mırıldanma ile. Uykusundan kalktığı için huysuz olmalıydı. "Yine korku filmi mi izledin?"
"Ödümü koparttın abla!" dedim sorularını umursamadan ona ters bakışlar atarken. Ardından gözlerim yavaşça bilgisayar ekranına döndü. Site hala hata veriyordu ve sonuçlarıma ulaşamıyordum. Vallahi kafayı yiyecektim en sonunda. "Sonuçlar açıklanmış, siteye girmeye çalışıyorum."
"Allah!" dedi ablam anında açılan uykusu ile. Hızlıca yanıma geldi ve yatakta yanıma çöktü. Heyecanlı bakışlarını bana çevirmişti. "Boğaziçi'ni alıyoruz değil mi?"
Gözlerim anında ona dönerken kaşlarımı çatmıştım. "Allah'ım onu almıyoruz." diye mırıldandım anında itiraz ederek. Ablamın kaşları çatıldı. Yukarıdan bir gözün beni gördüğünü düşünerek kirpiklerimi tatlı bir edayla kırpıştırdım. "ODTÜ mimarlık, Allah'ım lütfen."
"Salak." dedi ablam Allah'la arama girerken. Kaşlarını biraz daha çatmış, beni zorbalayan bakışlar atmaya başlamıştı. "Ne yapacaksın Ankara'da? Mis gibi İstanbul'a gitsene."
"Sana ne kızım?" diye mırıldandım tersçe. "İstediğim yerde okurum."
Gözlerim yeniden bilgisayarıma döndüğünde, ekranın yavaş yavaş gelmeye başladığını gördüm. Oturduğum yerde heyecanla dolanırken telefonumdaki siteyi kapatmıştım. Ekran açıldığında hızlıca bilgilerimi girdim ve bilgisayarı ablamın kucağına koydum. "Ben bakamayacağım, sen bak."
