Çocukluğundan beri komşusu Emir Efe Duhan'a aşık olan Armağan Akyıldız, kendini yeniden onun komşusu olarak bulur. Ancak aradan çok zaman geçmiş, hayatlarında birçok şey değişmiştir. Emir Efe Duhan, Beşiktaş'ın genç yıldızıdır. Armağan ise artık Emi...
Merhaba! Tanıtım bölümü ile sizlerleyiz Tanıdık ama bambaşka bir yolca çıkıyoruz sizlerle birlikte. Ben çok heyecanlıyım, umarım sizde heyecanlanırsınız. Beğenmeniz dileği ile. Yorumlarınızı merakla bekliyorum.
Keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yıllar Önce- Muğla/ Bodrum
"Ben büyüyünce doktor olmaya karar verdim."
Küçük kızın kurduğu cümle ile Emir Efe ona döndü. Pembe elbisesinin etekleri ile oynuyordu, düşünceli bakışları ise yerdeki çamur birikintisine odaklanmıştı. İkisi de sokaktaki kaldırıma oturmuş, diğerlerinin oyununun bitmesini bekliyordu. Yine günün o zamanı gelmiş ve Kıvırcık yeni mesleğini onunla paylaşmıştı. Bu bir rutin olmuştu artık.
Emir Efe gülümsedi ve başını iki yana salladı. Gözleri küçük kızın üzerindeyken ışıl ışıl parlıyordu. Onun yanında olmayı, onunla konuşmayı çok seviyordu. Evet bazen birbirlerini delirtiyorlardı ancak bu küçük kız, Emir Efe'nin vazgeçilmeziydi. "Dün de veteriner olacağını söylemiştin Kıvırcık."
Armağan omuzlarını silkti. Ardından heyecanlı bir şekilde baktı Emir Efe'ye. Ona her baktığında yüzünde bir heyecan oluyor ve gözleri neşeyle parlıyordu. "Doktor olacağım, sende olsana Emir Efe!"
Emir Efe kıvırcık saç tutamlarına iç çekerek baktı. Sekiz yaşındaydı küçük kız daha, küçücüktü. Kıvırcık saçları ise ondan daha büyüktü sanki. Başının üstünde kocaman bir yer kaplıyordu. Ancak o, bu tutamlarla oynamayı çok seviyordu. Bunun yanı sıra saçlarıyla oynadıkça küçük kızın kucağında mayışmasını da çok seviyordu. Aslında Emir Efe, Kıvırcığı ile ilgili bir şeyi çok seviyordu. "Ben futbolcu olacağım."
Armağan dudaklarını yavaşça büzdü. Kirpiklerini kırpıştırarak baktı karşısındaki çocuğa. "Futbolcu mu olacaksın?" diye sordu düşünceli çıkan sesiyle. Ondan duydukları yüzünün düşmesine neden olmuştu. Çünkü futbolcular hep uzakta olurdu. Emir Efe de mi uzağa gidecekti? "Ama futbolcular uzakta değil mi?"
"Bende uzakta olacağım."
Emir Efe'nin kurduğu cümle ile Armağan'ın yüzü biraz daha düştü. Gözleri dolarken, büzülen dudakları ile baktı karşısındakine. Ağlamamak için kirpiklerini kırpıştırmıyordu bile "Nereye gideceksin?"
"İstanbul'a"
"Ne var ki orada?"
"Beşiktaş var."
Kirpiklerini kırpıştırdı Armağan. Birkaç damla göz yaşı yanağından akıp giderken, Emir Efe bir kez daha iç çekti. "Gitmesen olmaz mı?"
"Olmaz." dedi Emir Efe kaşlarını hafifçe çatarken. Kız biraz daha ağlarsa kendini ikna edebilirdi, biliyordu. Ancak hayalinden vazgeçemezdi. "Beşiktaş'ta oynayacağım ben."
Kabul etmemesi Armağan'ı sinirlendirirken, tripli bir şekilde oturduğu yerden kalktı. Ayakta durup Emir Efe'ye bakarken, kollarını göğsünde bağlamıştı. Üstten bakışlar atarken, gözlerini yavaşça kırpıştırdı. "Beni özlemeyecek misin?"
Emir Efe oyuncu bir şekilde büzdü dudaklarını. Onu özlerdi. O okula gittiğinde de onu özlüyordu, başkasıyla oyun oynadığında da. Yanında olmadığı her anda onu özlüyordu ancak bunu ona söylemeye niyeti yoktu. "Bilmem."
Armağan daha çok sinirlenirken, gözlerini ayıramadığı değen çamur birikintisine doğru ilerledi. Çamuru avuç içlerine alıp, Emir Efe'nin itirazına aldırmadan üzerindeki siyah beyaz formaya attı. Formanın üzerindeki kocaman çamur lekesi, Emir Efe'nin de sinirlenmesine neden olmuştu. "Salak Emir Efe!" dedi çocuksu bir sinirle bağırırken. Avuç içine biraz daha çamur aldı. "Özleyeceksin beni."
Emreder çıkan ses tonu ile elini kaldırırken, Emir Efe hızlı bir hareketle kızın bileğini tutmuştu. Bu hareketi kızın pembe elbisesinin de çamur olmasına neden olurken, elindeki çamuru bıraktırdı. Siniri birden gitmiş, yüzüne ufak bir gülümseme yerleştirmişti. "Sende benimle gelirsen seni özlemem Kıvırcık." dedi yumuşacık bir sesle. İkisinin de üzeri çamur olmuştu ancak bunu umursadıkları pek söylenemezdi. Büyük bir istekle baktı Kıvırcığının gözlerine. "Gelecek misin benimle?"
Armağan düşünceli bir şekilde dudaklarını büzdü. İstanbul çok uzaktı. Annesi izin verir miydi ki? Ama yanında Emir Efe vardı. Yani annesi her şeye izin verirdi. "Gelebilir miyim ki?"
Emir Efe gülümseyerek kafasını salladı ve güven veren bir şekilde gülümsedi. "Gelirsin."
Armağan yavaşça kafasını salladı ve kolunu ondan çekti. Aklına gelen fikir ile heyecanla ellerini çırptı. "Bende futbolcu olacağım!" dedi ani bir yükselişle. Zıplamayı bırakmış ve çamurlu ellerini beline koymuştu. Yüzüne meydan okuyan bir ifade yerleştirirken, Emir Efe kaşlarını çattı. Doğru mu duymuştu? "Senden daha iyi olacağım hem de!"
"Olamazsın!" diyerek anında itiraz etti. Aklına gelenlerle siniri artarken, kaşları biraz daha çatıldı ve karşısındaki küçük kıza doğru eğildi. "Erkeklerle oynayamazsın."
Armağan'da yeniden sinirlenirken ona ters bakışlar attı. Başını biraz daha ona doğru uzatmış ve gözlerini kısmıştı. "Oynayacağım!"
