Olanları düşündüğüm zaman kafayı yiyecek gibi hissediyorum. Ben hiçbir şey bilmiyorum. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Korkuyorum. Hatırlayamıyorum.
Her sabah gözlerimde yaşlarla uyanıp en çok hatırlamak istediğim kişiyi bilememenin acısıyla yaşamak çok zor.
Ama sanki..
Yıllarca bilmeden aradığım kişi o gibi. Taehyun diğer insanlardan çok farklı hissettiriyor. Onu ilk gördüğümde içimde birşeylerin acıdığını hatırlıyorum. O günden sonra hiç ağlayarak uyanmadım.
Eskiden bir ilişki içinde olduğumuz yalan gibi gelmiyor. Onun gözleri.. Çok farklı. Beni sevdiği bir gerçek.
Sanırım ona biraz haksızlık ettim. Fakat ne yapmamı bekliyor? Onun kim olduğunu bilmiyorum. En çok bilmek, hatırlamak istediğim kişi Taehyun, bunun farkındayım. Ama onu tanımıyorum doğrusu hatırlamıyorum.
Masaları temizlerken aklımda dolanan şeyleri bezle bir kenara atıp bir sandalye çekip oturdum.
Karşımda ki kasa da duran Taehyun ve Yeonjun hyung birşeyler konuşuyorlardı.
Aslında ona tokat atmak veya onun canını acıtmak istemedim. Sadece, sadece benden bu kadar çabuk vazgeçmesini kendime yediremedim. Neden bilmiyorum ondan hoşlanıyor değilim ama geçmişimden biri olduğu için onu kaybetmek istemedim.
Uzun süre Taehyun'a baktığımı fark edemedim. Onun da bana baktığını gördükten sonra kafamı çevirdim. Kafasını karıştırmak istemiyorum.
O da bende dışarı da ki insanları izlerken içeri giren müşterilerden biri Taehyun ile konuşmaya başladı.
Tatlı ve genç bir çocuk. Bu kişi onun yeni sevgilisi olabilir mi? Hayır sanmıyorum, onca yıl beni aradığını söyledi. Sevgilisi olması çok saçma.
Nasıl da gülümsüyor? Onun böyle güldüğünü görmemiştim. Tatlı.
Ne diyorum ben? Banane ondan beni ilgilendirmez. Sadece önüne bak Beomgyu.
🌟
Gerçekten aptalın tekisin. Soktuğumun malı ne diye gidip soruyorsun ki? Sanane yani cidden sanane. Onunla arkadaş veya her ne bok olduğu beni ilgilendirmez. Ama neden gidip sordum. Birde saçmaladım buharlaşıp yok olmak istiyorum.
Taehyun yanlış anlıyacak onu kıskandığımı düşünecek. Ama onu kıskanmadım neden kıskanayım ki? Onu sevmediğim ortada bence yanlış anlamaz. Ya anlarsa kafasını karıştırmak istememiştim.
Aptal birde beni sevdiğini söyledi yalancı. Aslında bu kesinlikle umrumda değil. ASLA!
Çıkışa bir kaç saat kala kendimle çelişirken zamanın nasıl geçtiğini anlayamadan kendimi eve doğru yürürken buldum.
Bugün tek başıma yürüyorum bu yolu. Hep böyleydi ama ben onun varlığına alışmıştım. Daha dün onunla yürürken şimdi yanımda olmadığı için yalnız hissediyorum.
Eve varınca ılık bir duş alıp kendimi yatağa attım. Gözlerimi dinlendirmek için kapatmıştım.
Çalan telefon ile yerimden sıçrayarak uyandım. Arayan kişi Yeonjun hyungtu bu saatte ne diye beni rahatsız ediyor taş kafalı.
Bg:Alo.
Yj:Nerdesin lulu?
Bg:Evdeyim başka nerede olabilirim? Ayrıca lulu ne?
Çok içmiş gibi duruyor sesi sarhoş gibi geliyor. Of neden beni arıyorsun ki? Şimdi saçma sapan konuşacak kesin.
Yj:Çabuk gel.
Bg:Neden?
...
Bg:Ne oldu? Hyung? Lan cevap versene mal.
Telefonun kapanıp kapanmadığına bakmak için kulağımdan ayırdığımda Soobin hyungun sesini duydum.
Sb:Alo Beomgyu? Orda mısın?
Bg:Evet bir şey mi oldu?
Sb:Taehyun-
Bg:Noldu? Taehyun'a bir şey mi oldu?
Sb:Hayır bir saniye sakin ol. Taehyun'un evini biliyorsun dimi?
Bg:Evet?
Sb:O biraz sarhoşta onu alabilir misin?
Bg:Sen götür banane.
Sb:Sence evini bilsem seni arar mıyım?
Bg:Ben sana tarif ederim. Sen götür.
Sb:Ama seni istiyor. Gel hadi.
Bg:Beni istiyorsa napabilirim Hyung? Gelemem. Orada kalsın.
Telefonu tam kapatacağım sırada Taehyun'un boğuk gelen sesini duyup kulağıma geri götürdüm.
Th:Beomglu ah bir dakika pardon Beomgyu konuşalım. Benim sanırım bir şey demem- kusucam!
