Chapter 102
ကျင့်ကြံဆင့်က နတ်ဘုရားအသွင်ပြောင်းအဆင့်သို့ ရောက်ရှိနေပြီးဖြစ်သော ရှန်းလျိုရှန့်ပင် ကြောက်လန့်သွားရသည်။ သူ့ဘေးတွင် ရှိနေသော ဟွားကျန်းကလည်း အမူအရာပြောင်းလဲသွားသည်။ ကျိုးရွှမ်လန် တစ်ယောက်တည်းသာ အမူအရာပြောင်းလဲမသွားခြင်းဖြစ်ပြီး သူ့ယွမ်ယင်းကိုကြည့်ကာ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။
" သူ့ကို ဘယ်သူမှထိခွင့်မပြုဘူး..."
အသံတိုးတိုးလေးတစ်သံ အခန်းထဲ ထွက်ပေါ်လာသည်နှင့် အခန်းထဲမှလူအားလုံး၏ရင်ထဲ မိုးခြိမ်းသွားသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။
ရှန်းလျိုရှန့်၏စိတ်ထဲတွင်လည်း "ဘန်း" ခနဲအသံကျယ်ကြီးထွက်ပေါ်လာပြီး အေးစက်စက်အမူအရာနှင့် ယွမ်ယင်းပေါက်စလေးကို မယုံကြည်နိုင်စွာဖြင့် ကြည့်နေမိသည်။
ထိုစကားက မူရင်းဝတ္ထု၏နောက်ပိုင်းအခန်းများတွင် ကျိုးရွှမ်လန် မကြာခဏအသုံးပြုလေ့ရှိသော နာမည်ကြီးစကားဖြစ်သည်။
ရှန်းလျိုရှန့် ကျိုးရွှမ်လန်ကို မသိမသာလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ကျိုးရွှမ်လန်၏ မျက်နှာထားက မပျော်မရွှင်ဖြစ်နေပုံရပြီး ခြေလှမ်းကျဲများဖြင့်လျှောက်လာ၍ သူ့ရှေ့တွင် တည်ငြိမ်စွာရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပြတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်မှ ရန်လိုနေသည့်ယွမ်ယင်းကိုကြည့်ပြီး အေးစက်စက်အသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
" မင်းဘယ်သူ့ကို လေသံမာမာနဲ့ ပြောနေတာလဲ..."
ယွမ်ယင်းက ကျိုးရွှမ်လန်ကို မော့ကြည့်လာသည်။
" ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကိုလာမထိနဲ့..."
ကျိုးရွှမ်လန်၏ယွမ်ယင်းက သစ်ကိုင်းခြောက်တစ်ခုကိုကောက်ပြီး ပြတင်းပေါက်ဘောင်နားတွင် မျဉ်းတစ်ကြောင်းဆွဲလိုက်ပြီး သူ့နောက်မှ ရှန်းလျိုရှန့်၏ယွမ်ယင်းကို လှည့်ပြောလိုက်သည်။
" မင်းလည်း ဒီမျဉ်းကို မကျော်သွားနဲ့..."
စကားဆုံးသည်နှင့် ထိုနေရာတွင် တင်ပျဉ်ခွေထိုင်လိုက်ပြီး တရားထိုင်ရမည့်အခွင့်အရေးကို လက်လွှတ်မခံတော့ပေ။
