Destroyed Love

Rozdział 1

Spakowałam lekcje i szybko zbiegłam po schodach, bo mama krzyczała że się spóźnię do szkoły. Miałam na to wyjebane, cały czas spóźniałam się po 20 minut ale i tak dostawałam obecność więc czy te parę minut leżenia w łóżku aż tak mi zaszkodzi?

- Kochanie proszę, postaraj się wstawać na czas. - westchnęła mama odpalając silnik, założyłam słuchawki i udawałam że jej nie słyszę. Codziennie to słyszę, prosiłam ją o edukację domową ale mówiła że nie dam rady. Potrafię się zdyscyplinować ale nie mam siły chodzić do tej szkoły. Jedyny powód dla którego tam chodzę to wygłupy w szkolnej toalecie i Elliot.

Elliot to mój chłopak, mimo że olewał mnie w szkole i w sumie poza nią to dalej mam nadzieję że się zmieni, wracaliśmy do siebie sporo razy. Bardzo mnie zranił, po 6 miesiącach związku dowiedziałam się że chciał mnie tylko wykorzystać i to był jakis chory zakład z kolegami że wyślę mu softy. Jestem asertywna. Chyba? Ale nie w sprawach emocjonalnych, ktoś może mnie ranić miliard razy a ja i tak wrócę, wiem że moja relacja z brunetem nie jest dość zdrowa, praktycznie to w ogóle ale coś mnie do niego ciągnie.

Weszłam spóźniona na cholerną matematykę, stałam przed drzwiami od klasy 5 minut bo bałam się tam wejść. Mój wychowawca w tym nauczyciel matematyki mnie nienawidzi z całego serca i nawet się z tym nie ukrywa. Zawsze musi mi dogryźć, znaleźć sposób na upokorzenie mnie przed całą klasę albo po prostu mnie prowokuje - bo doskonale wie że nie panuje nad agresją a później wzywa moją biedną mamę która to strasznie przeżywa.

Mimo że czasem powiem coś złego o Caliente, bo niezmiernie mnie czasem wkurwia to i tak jest najlepsza mama jaką kiedykolwiek mogłabym sobie wymarzyć. Wspiera mnie w każdej kwestii, słucha mojego zdania i próbuje znaleźć dobre rozwiązanie. Nabrałam do niej dystansu bo codziennie się kiedyś kłóciłyśmy, obrzydza mnie jej dotyk i nie potrafię powiedzieć słowa „kocham cię" mimo że chciałabym jej to czasami powiedzieć, boję się być słaba w jej oczach.

- Przepraszam za spóźnienie - westchnęłam kierując się do ławki gdzie czekała na mnie Vivi, nauczyciel skanował mnie wzrokiem i cicho parsknął pod nosem.

Czy ten człowiek da mi kiedyś spokój?

Rozpakowałam się i mój wzrok podążył do Eliota siedzącego z... no właśnie kurwa z Hailey. Moja ulubiona była przyjaciółka, ta suka tak działała mi na nerwy. Kleiła się do każdego chłopaka który mi się podobał, plotkowała na mój temat i nawet nie wiem dlaczego z dnia na dzień przestała się odzywać. Słyszałam od koleżanek że mówiła że zazdrości mi powodzenia wśród chłopców, i że to ja zawsze jestem tą lepszą a ona tą gorszą przyjaciółka. Jeśli tak uważała to czemu ze mną nigdy nie porozmawiała? Ja tak nie uważam, i szczerze była dla mnie wyjątkowa. To z nią od razu załapałam kontakt w pierwszej klasie podstawówki, to z nią bawiłam się lalkami, to z nią miałam swoje pierwsze nocki a ona się ze mną nie przyjaźniła ze względu na zazdrość.

Coś ukuło mnie w sercu, nawet po tym jak dowiedziałam się od chłopaka z klasy że jestem tylko zabawką dla Eliota i się rozpłakałam to ona do mnie podeszła i powiedziała „Astrid, pamiętaj że zawsze możesz na mnie liczyć". Próbowałam się do niej odezwać ale później zaczęła się kleić do chłopaka więc odpuściłam bo to była jej kolejna zagrywka.

- Astrid do tablicy - powiedział Frank, wyginając usta w uśmiechu
- ja pierdolę, które zadanie? - szepnęłam do przyjaciółki
- Myślisz że ja wiem? - odpowiedziała wystraszona
- A które zadanie? Zgubiłam się - spytałam pewna siebie, a chociaż taka udawałam bo widziałam jak Eliot śmieje się z tą czarna pizdą.
- Oj Astrid Astrid.. Co ja mam z tobą zrobić? Jak ty zamierzasz pójść na studia? - oparł ręce o stół patrząc na mnie z góry
- Poradzę sobie, a czemu pan tak nagle martwi się o moją przeszłość? To słodkie - uśmiechnęłam się słodko a on ukarał mnie ciszą i znowu podszedł do swojego biurka
- Hailey, do tablicy

Wymieniłam sie z Vivian porozumiewczym spojrzeniem, parsknęłam chyba za głośno gdy zobaczyłam jej spódniczkę.

Pan Frank zmierzył mnie wzrokiem, a ja zakryłam usta ręką. Poczułam wibracje w telefonie

Od Eliot
Jesteś na mnie zła?
Do Eliot
Za co? Za to że siedzisz i się śmiejesz z tą pizdą, olewasz mnie od paru dni czy za to że jesteś dupkiem?
Od Eliot
Przepraszam Asti, byłem strasznie zajęty. Ojciec zawalił mnie robotą i nie miałem czasu ci odpisać. A Hailey się przysiadła do mnie, ja tego nie chciałem
Do Eliot
Rozumiem

Byłam zbyt wkurwiona żeby się bardziej rozpisywać. Nie chce mu pisać w szkole o tym jak się czuję, mimo że czasem było idealnie ale były też momenty gdy traktował mnie jakbym była zerem, jakbym dla niego nie istniała.

Obróciłam głowę w stronę Aresa, chłopak już się na mnie patrzył, nie myśląc wystawiłam środkowego palca w jego stronę, czy to było dziecinne? Tak, czy wyszłam na idiotkę? Tak. Blondyn parsknął cicho śmiechem i również pokazał mi magiczny palec.

Tak już między nami było, niby się nienawidzieliśmy ale kochałam tą część dnia w której sobie dogryzaliśmy, lubiłam działać mu na nerwy.

- Dzisiaj robimy ognisko, będziesz? - wyszeptała moja przyjaciółka poprawiając swoje długie blond włosy
- Pewnie tak, przyjdziesz do mnie przed i razem się ogarniemy? - Vivian przytaknęła głowa patrząc się w stronę tablicy i szturchnęła mnie w ramię, od razu spojrzałam na... Hailey która podnosiła kredę i widać było jej koronkowe majtki.

Jak zwykle, udawała idiotkę - niechcący wymsknęła jej się kreda z tych rąk i tak niechcący cała klasa ujrzała jej skąpe koronkowe majtki. Moja przyjaciółka wybuchnęła śmiechem a Frank spojrzał na nią karcąco

- Co jest tak zabawne? Podziel się z całą klasą - Vivi zamilkła spuszczając wzrok do zeszytu
- Majtki naszej koleżanki - odpowiedziałam za nią, a nauczyciel wzdrygnął się na moją szczerość. Hailey spłoszyła się i unikała mojego wzroku. Cała klasa wybuchnęła śmiechem a starszy szatyn parsknął po czym zakrył usta ręką.
- Hailey, proszę zakładaj coś... mniej odkrywającego - widziałam że jego kącik ust drgnął w moją stronę. Czy to znak że jakkolwiek mnie lubi, albo nie lubi tej pizdy?

I wtedy do uszu dobiegł mi mój ulubiony dźwięk. Dzwonek na przerwę, od razu wrzuciłam wszystko do plecaka i próbowałam wybiec z klasy jak najszybciej ale zatrzymał mnie głos nauczyciela.

- Astrid, zostań tutaj na sekundkę - powiedział oschle zakładając ręce na piersi, przyjaciółka uniosła brwi do góry dając mi znak że na mnie poczeka pod klasą.

Kiedy wszyscy weszli podeszłam pewna siebie do biurka szatyna.