𝐾İ𝑀𝑆𝐸𝑆İ𝑍

Bölüm 7: Şüphe

•Bebeklerim selamlar💋💋💋
Bölüme geçmeden önce okumanız gereken birkaç şey var👇🏻👇🏻

• ❕❕Biliyorsunuzdur ki Wattpad Türkiye içinde erişime engellendi. Bu nedenle yaklaşık bir aydır bölüm gelmiyor çünkü kesin bir açıklama bekledim. Açılacak ve ya açılmayacak gibi:' Fakat görüyorum ki böyle bir açıklama yapacakları yok. Mecburen kitabı VPN ile yayınlamaya devam edeceğim.

Bu süreç içinde birkaç uygulama denedim, çizgi studio gibi... Ama maalesef hiç ısınamadım. Öncelikle çok kasıyor. Ne bir şey yazılıyor ne de kopyala yapıştır yapılıyor. Sürekli hata veriyor ve hatta bölüm yayınlanmama dahi izin vermiyor. Sadece bir bölüm atabildim fakat devamı gelecek mi hiç emin değilim:') Muhtemelen sorun çözülene kadar -umarım en yakın zamanda - burada VPN ile okuyacaksınız.

Ayrıyeten sizden istediğim şey lütfen X(Twitter) uygulamasından taglara destek verin. Bakın bugün roblox'un engellendiğini de öğrendik -ne alakaysa🤠- Bu bildiğiniz özgürlük kısıtlamak?? Çocuğuna sahip çıkmayan anne babaların mızmızlanmasını çekiyoruz... Bizene amk? Her ağladığında verme eline telefonu¿

X(Twitter) hesabım, dusunyadayaz. Hepinizi beklerim, destek vermeniz çok önemli 🫶🏻🩶🥹

Her neyse.......... Umarım en yakın zamanda özgür bir şekilde kitap okuyabiliriz.

•Wattpad hesabım👇🏻👇🏻

aleniaay

Böylelikle kitap hakkında daha çok bilgiye ulaşacaksınız ❥

◁❚~İyi okumalar~❚▷

7. Bölüm: Şüphe

🍂

Beni ben yapan şeylerden vaz geçmek belki de beni ben yapan asıl şeydi.

Beynim bir şeyleri kaybetmeye o kadar odaklıydı ki benim nezlimde bir kere yara alan sonsuza kadar ölürdü. Ölmezse eğer, iltihap kapar acı çekerdi. Ardımda ölmeyi dileyen bir insan bırakmak istemezdim. Çünkü bilirdim, iltihaplı kapmış yara ölümden daha çok sızlatırdı.

Ölüm ise artık hiç olmadığı kadar basit geliyordu. Bir kibriti ateşe vermek kadar zahmetsiz, bir kurşun kadar yakıcı.

"Durumu nasıl?" Diye soran ses aklımda çınlayan silah seslerini bastırmaya yetmedi. Aksine kat kat artırırken elime bulaşan kanı umursamadan kulaklarımı kapattım. Hiçbir şey duymak istemiyordum.

Beynimim içinde kalbimi sızlatan sahneler oynuyordu. Mesela Alpay'ın ona seslendiğimde susması, asla hareket etmemesi gibi. Elime bulaşan kanı. Elime bulaşan kanı gibi. Ruhumu ele geçiren sızılar, kalbimin kendini parçalamasına izin veriyordu ve ben hak ettiğimi yaşıyor, acı çekiyordum.

Önümde dizlerinin üzerine çöken bir çift mavi göz gördüm. Fatih. Yavaşca ellerini ellerime götürerek kulaklarımdan çektiğinde buna izin vermek istemedim ama güç vücudumu tamamen terk etmişti. "Miray..." Dedi titremesini engelleyemediği sesiyle. Bakışları ağırdı, kanlanan gözüne bakmak içimde bir şeyleri yere saçtı. Neden yanıma geliyor ve bana teselli vermeye çalışıyordu ki? Arkadaşı benim yüzümden ölümün kuyusuna düşmemiş miydi? Nasıl bu kadar yakındı halâ bana? "Git." Dedim sadece.