TÖRE KURBANI

6. Bölüm

Babasız büyüyen herkes için...

Bölüm Şarkısı = Emrah- Kırmızı Gül

Hejan uyandıktan sonra , ağlamaya başlamıştı. Aklına takılan tek cümle Rozerin Hanım'ın onun arkasından dediği "Annen baban terbiye vermemiş. Babana çok yazık olmuş" demesiydi. Hejanın en büyük yarası babasıydı bu hayatta. Babası gittikten sonra adeta yarım kalmıştı, ne abisi ne annesi, hiç biri ona sevgi göstermemişti. Hejan yatağa yatmış uyuya kalmıştı.

Baran ise o Mustafa denen şerefsizi bulmuştu, şuan yanına gidiyordu. Onu öldürmek istemiyordu çünkü onun kanı ile Hejana dokunmak ona ağır geliyordu, yapamazdı. Ama o adamı öldürmekten beter edecekti bunu çok iyi biliyordu.

Baran, adamın olduğu yere gelmişti, hemen konuşmaya başlamıştı.

"Sen kimin evine gelip kimin karısına, namusuna iftira atıyorsun lan" sertçe bağırmıştı Baran, kimse sevdiği kadına iftira atamazdı.

"Namusun öylemi Baran, namusun ulan daha karını öpmedin bile neyin namusu. Hejan seninle neden olmadı biliyor musun çünkü onun ilki benim" hâlâ pişkince gülüyordu adam, bu Baranı dahada sinir ediyordu.

"Sanane ulan sanane" sertçe bağırmış, yüzüne bi' yumruk atmıştı Baran, adam yüzüne yediği yumruk ile yere düşmüştü. Gür bir kahkaha atmış ve konuşmaya başlamıştı.

"Ne o Baran, koynuna aldığın karının gerçekleri canını mı acıtıyor."

Baran sinirle adama bir tekme atmıştı.

"Lan pezevenk sen evli degilmisin şerefsiz hala ne dolaşıyorsun karımın peşinde" dedikten sonra bir tekme atmış tekrar konuşmuştu

"Seni şuan öldürmediysem çocukların ve elime iğrenç kanın bulaşmasın diye. Eğer bir daha sağda solda Hejan hakkinda, boş boş konuşursan yada düşünürsen seni Mardinde yaşatmam duydun mu şimdi siktir git burdan"

Hejan kapının açılmasıyla uyanmıştı. İçeriye giren Hawardı gülümsemisti Hawara karşı.

"Rahatsiz etmedim değil mi yenge" demiş yanına oturmuştu.

"Yok canım, bende şimdi uyandım zaten. Bir sorun yok değil mi, abin nerde" Baranı merak ediyordu çünkü sinirli olduğunu biliyordu Hejan.

"Abim bir saate yakın oldu çıktı nerde bilmiyorum. Sen iyimisin yenge bak o kadının dediklerini boşver sen umursama" elini tutmuştu Hawar.

"Hawar, ben babasız büyüdüm." Acı şekilde gülümsemisti. "Ben 5-6 yaşındayken babam vefat etmiş, ben her gece babam gelecek diye uyuyamadim." Gözlerinden yaşlar dökülmeye başlamıştı bile. "O Kadın hangi hakla babama laf edebilir. Ben sustum Baran belki bana kızar, baban bana kızar diye sustum Hawar. Ben hep sustum ilk defa bugün, bugün o adama karşı sesimi çıkardım ben." Sonlara doğru göz yaşlarını silmişti.

"Bundan sonra hiç susmayacaksın yenge, o Kadın bir sey dediginde bana de, ben konuşurum onunla ha tabii sende de canım sorun değil ayrıca abim bir sey demez derse ben konuşurum onunla" gülümsemisti Hawar.

"Hawar, ben abim için senden özür dilerim" abisinin yaptığı şey yüzünden Hejan çok utaniyordu.

"Ay yengem, sen neden özür diliyorsun ya hem boşver onu şimdi. Abim gelir bak seni ağlarken görmesin bana kızar he 'karımı niye ağlattınız' diye" hafif kahkaha atmıştı Hawar. O olayı tam unutmuş değildi evet ama, abisinin yaptığı iğrençlik yüzünden de Hejanı suçlayamazdı.

"Tamam ya bi' ağlatmıyorsun sende" dolu gözleri ile oda gülmüştü. Sonra bir kardeş hissi ile Hawara sarılmıştı. Tam o anda kapı çalmıştı.