Chapter 106
ရှန်းလျိုရှန့် နိုးလာသောအခါ အိပ်ရာပေါ်တွင် လဲလျောင်းလျက် ရှိနေသည်။ ဘေးပတ်လည်သို့ ကြည့်လိုက်ချိန်တွင် ရင်းနှီးနေသော မြင်ကွင်းများဖြစ်သဖြင့် သတိလျှော့ချကာ သက်သောင့်သက်သာ ဖြစ်သွားသည်။
စိတ်အေးသွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် တစ်ခုခုထူးဆန်းနေသည်ကို သူသတိပြုမိသွားသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ဆိုးဆိုးရွားရွား ကိုက်ခဲနာကျင်နေသည်။
ရှန်းလျိုရှန့်က လည်ပင်းဖြူဖြူလေး၏အနောက်ဘက်ရှိ ဒဏ်ရာကို ထိလိုက်သည်။ လက်ချောင်းထိပ်များ၏ ဖိအားနည်းနည်းလေးကပင် သူ့အား နာကျင်မှုကြောင့် နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်မိစေသည်။ သူက မျက်ခုံးများကို ပွတ်သပ်ကာ နားရွက်ထိပ်များနီရဲလာသည်။
ပြန်စဉ်းစားကြည့်လျှင် ၎င်းက ကျိုးရွှမ်လန်သူ့အား အနောက်ဘက်မှ ဖက်ထားကာ သူ၏ လည်ဂုတ်ကို ကိုက်လိုက်ခြင်းမှ ကျန်ရှိနေသော အမှတ်အသားဖြစ်လေသည်။
လည်ပင်းအနောက်အပြင် ကျိုးရွှမ်လန်က သူ၏ခါးကို ဆွဲကိုင်၍ အေးစက်တောင့်တင်းနေသည့် ရေကန်နံရံတွင် ဖိထားခဲ့ပုံရသည်။ သူတို့၏ လျှာများက လိမ်ယှက်နေခဲ့ပြီး...
ရှန်းလျိုရှန့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမှတ်မိချေ။
သို့သော် ဖြစ်နိုင်ချေရှိသော အကျိုးဆက်များကို တွေးကြည့်မိလျှင် မျက်တောင်များအနည်းငယ် တုန်ယင်သွားရကာ သူ၏အမူအရာမှာ ထိတ်လန့်လာသည်။
ရှန်းလျိုရှန့်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို နှစ်သိမ့်ရန် သူ၏ ရင်ဘက်ကိုကိုင်ကာ ခပ်ဖွဖွပုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် စောင်အောက်သို့လက်ဖြင့် မဝံမရဲစမ်းသပ်လိုက်သည်။
ဇာမဏီမျက်ဝန်းများက ရှုပ်ထွေးနေကာ ခဏအကြာတွင် သူ၏ ချောမောသောမျက်နှာလေးက တုန်လှုပ်သွားသည်။
ခေါင်းငုံ့၍ နူးညံသောစောင်ကိုမကာ ဝတ်ဆင်ထားသည့် အဖြူရောင် အတွင်းဝတ်ကို ကြည့်လာသည်။ လက်ချောင်းများအနည်းငယ်တုန်ယင်နေလျက် ခါးကို အားအနည်းငယ်သုံးကာ ဖိလိုက်သည်။
