Na wstępie chce zaznaczyć, że te rozdziały nie są przeze mnie sprawdzone pod względem: interpunkcji czy błędów (są one totalnie surowe, ale w papierowej wersji wszystko będzie pięknie)
Mam nadzieję, że nie będzie Wam to przeszkadzać, a jak coś wyłapiecie dajcie znać :3
To ostatni rozdział na wattpadzie! Resztę poznacie w papierze...
Tak, to powrót...
Esmeray
Próbowałam nas wyprowadzić. Niestety żaden z pokoi, do których wchodziliśmy nie prowadził do podziemi. Kiedyś można było przejść do nich przez większość pomieszczeń, ale ojciec musiał je zlikwidować. Więc jedyne wejście do tuneli było z cel więziennych, ale żeby tam się dostać trzeba było wejść do głównej sali. W niej natomiast był mój ojciec i jego goście, stamtąd oglądali te całe widowisko. Nicholas opierał się o mnie, nie miał już siły, a ja zaczynałam się bać. Musiałam go wyprowadzić stąd żywego, a jedyną możliwością na to, była jego wygrana. Wiedziałam, że istnieje tylko jedno rozwiązanie. Stanęłam i upewniłam się, że w tym miejscu nie ma kamer.
– Nicholas, posłuchaj mnie teraz.
Scott oparł się o ścianę, a następnie się po niej zsunął. Był cholernie przemęczony i ranny. Nie wiedziałam, jak długo jeszcze pociągnie i ile mamy czasu.
– Musisz mnie obezwładnić i liczyć na to, że wygrałeś. Wtedy wygrasz przysługę, proś o uwolnienie cię, mój ojciec jest słowny i to zrobi.
– Wyjdziemy stąd razem.
– Jedyne wyjście jest przez główną salę, stamtąd idzie się do cel więziennych, a od nich łatwo przejść do tuneli, które prowadzą na zewnątrz budynku.
Nicholas się uśmiechnął, on chyba miał swój plan, o którym nie raczył mi powiedzieć.
– Więc wyjdziemy razem, zaufaj mi.
Podniósł się i chwycił mnie, stałam plecami do jego torsu, przycisnął ostrze do mojego gardła. Nie miałam innego wyjścia, musiałam sprawdzić co wymyślił. Ruszył wzdłużył korytarza, przyciskał mocno nóż do mojej krtani, a kiedy minęliśmy pierwszą kamerę, zwrócił mnie w jej kierunku. Chciał, żeby mój ojciec to zobaczył. I w tym samym momencie rozegł się dźwięk. Znałam go. Rzeź się skończyła.
– Wygrałeś – wyszeptałam.
Miałam nadzieje, że się mnie posłucha. Mógł wrócić do rodziny, musiał tylko swoją wygraną dobrze wykorzystać. Masywne rolety zaczęły się unosić, wpuszczając do korytarzy blask księżyca. Słyszałam już krzyki i kroki ludzi ojca. Czekali aż otworzą się drzwi, by go zabrać, ale on upewnił się, że weźmie mnie ze sobą. Nie puszczał mnie. A kiedy otoczyli go zamaskowani zabójcy, którzy mierzyli do niego z broni, nie drgnął. Nagle opuścili lufy, a przed nich wyszedł mój ojciec, który zaczął bić brawo. Odwrócił nas w jego stronę, spojrzałam się w oczy ojca, ale nie znalazłam tam zawodu. Pierwszy raz nie patrzył na mnie, jakbym go zawiodła po raz kolejny.
– Gratuluje! – Nadal klaskał. – Wygrałeś nawet bez mojej pomocy.
Zrobił krok w naszą stronę, cały czas obserwując dłoń Nicholasa, która przytrzymywała nóż na moim gardle. Martwił się? Boże, jak chciało mi się śmiać. Nagle martwił się o moje życie? On sprawił, że pragnęłam śmierci bardziej niż czegokolwiek innego na świecie. Nienawidziłam siebie przez niego. Jak mógł teraz udawać troskliwego ojca, gdy tak naprawdę uczynił moje życie koszmarem.
