KARAHİNDİBA

6 - TRAVMA

Merhabalar! Yine beeeen.

Nasılsınızzz??

(Umarım iyisinizdir!)

Kitabımız 6,51 Bin okunma almışşşş🥳

Daha nicelerine inşallahh

Satır arası yorumlarınızı okudukça o kadar mutlu oluyorum kiiii...

İyi ki varsınızzz💗

Çok fazla uzatmadan hemen başlıyorumm.

Sınır: 100 oy ve 100 yorum

Keyifli okumalar dilerim!

❗Bu kitap bir hayal ürünü olup her ayrıntısına kadar kurgudan ibarettir.

10 YIL ÖNCE

Soğuktu. Hava fazla soğuktu. Montunun cebinde olan ellerini çıkardı küçük çocuk. Öylesine soğuktu ki, mont bile ellerini ısıtamıyordu. Derin bir nefes aldı ve bugün kazandığı paraları düşündü.

Acaba, paralar babasının istediği miktarda çıkacak mıydı? Eğer babasının istediği miktarda çıkmazsa çocuk dayak yiyecekti, biliyordu.

Babası alkol içip madde kullanıyordu. Çocuğu zorla çalıştırıyor, kazanılan para ile kendisine alkol ve uyuşturucu satın alıyordu. Eğer çocuğun kazandığı para alkol ve uyuşturucu almaya yetmezse çocuğu öylesine dövüyordu ki, çocuğun kemikleri sızlıyordu adeta.

İşte şu an çocuk düşünüyor ve kendisini büyük bir karamsarlık içinde buluyordu. Bildiği kadarıyla alkol ve uyuşturucuya zam gelmişti. Peki parası yetip bugünün dayağını rafa mı kaldıracaktı yoksa parasının eksikliğinden dayak mı yiyecekti?

Korkarak eve doğru yaklaştı. Çok geçmeden annesinin yardım dolu çığlıklarını işitti çocuk. Daha çok korktu, hayattaki tek dayanağı annesiydi. Ya annesine bir şey olduysa diye düşünmeden edemedi. Öncesinde korkarak yavaş yavaş eve doğru yol alan çocuk şimdi ise annesi için eve koşarak gidiyordu. Kapının önüne geldiğinde kapıya tüm gücüyle vurdu. "Açın kapıyı ben geldim!" dedi ağlak bir sesle.

Kapı açılmadı. Annesinin feryatlarını ve babasının şiddetli bağrışlarını seslerini işitiyordu oysaki. Tekrar vurdu kapıya, "Ben geldim, nolursun açın kapıyı! Anne! Nolursun aç!" dedi ağlayarak.

Kapı yine açılmadı. Babası, annesine vurmaya öylesine odaklanmıştı ki sesleri işitmiyordu bile. Keza işitse bile açmazdı kapıyı. "Anne! Nolursun! Kapıyı açın! Anne dayan lütfen!" dedi çocuk ağlayarak. Yine kapı açılmadı. Annesinin seslerine dayanamıyordu çocuk. Babası açmazdı kapıyı, bunun da farkındaydı. Gidecek tek yer vardı, ona umut olacak tek yer vardı. Karakol.

Karakol, evlerine yakın sayılacak bir mesafede değildi fakat uzak da sayılamazdı. Koştu. Tüm gücüyle koştu annesi için. O dondurucu soğukta sattığı mendillerden kazandığı paraların yere düşme sesi tok bir şekilde duyuldu. Önemsemedi o an. Dayak yemekten korkmadı o an. Aklında düşündüğü tek bir kişi vardı, o da annesiydi.