Ghost of a Chance//C.H

Intro.

"เมลลูก ป้าเขาตอบกลับมารึยังว่ากุญแจบ้านอยู่ที่ไหน" พ่อละสายตาจากถนนที่มุ่งหน้าสู่ซิดนีย์เมืองในฝันของครอบครัวของเรามาที่กระจกมองหลังเพื่อรอคำตอบจากปากของฉัน
"ยังเลยค่ะ..." "คุณ!! ระวัง!!!!กรี๊ดดดดดด" นั่นคือเสียงกรีดร้องของแม่เสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง

"เบาๆ คนเจ็บยังหายใจอยู่" ฉันพยายามลืมตา แต่เปลือกตาทั้งสองข้างกลับไม่ทำตามสมองของฉันเลย รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงคนโวยวาย เสียงสัญญาณรถฉุกเฉิน ที่กรอกหูฉันไปมา
"แ ม่ ค ะ พ่ อ ค ะ" ฉันพยายามเปล่งเสียงให้ดังที่สุดเท่าที่ร่างกายฉันจะทำได้ ยิ่งพูดฉันยิ่งรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว เครื่องช่วยหายใจที่ครอบคลุมอยู่รอบปากฉันทำให้รู้ว่าฉันคงบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย รวมถึงอาการชาของแขนกับขาที่แทบจะขยับไม่ได้
"เมล เมล ลูก! พ่ออยู่นี่ หนูได้ยินพ่อมั้ยลูก" แรงเขย่าจากคนด้านข้างกับเสียงที่คุ้นเคย "พ่อ.." เสียงนั่นดังก้องอยู่ในหัวสมอง ฉันพยายามพูดและลืมตาอีกครั้ง แต่ยิ่งฉันพยายามฝืนตัวเองมากเท่าไหร่ สติของฉันกลับดับลงช้าๆอีกครั้ง

Calum's part
@Hornsby st.
"แอชตัน!!! ผ้าเช็ดตัวกูวววว" ผมสะดุ้งตื่นและหรี่ตามองไปยังต้นเสียง ผู้ชายตัวซีดหัวสีลูกกวาด ที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ นั่น"ไมเคิล"เพื่อนผมเองครับ อ๋อ ผมลืมแนะนำตัว ผม คาลัม โทมัส ฮู้ด หรือที่รู้จักกัน คาลัม5sos นั่นชื่อวงผมเอง ชื่อวงอาจจะฟังดูไม่เข้าท่าแต่วงผมดังนะครับ อีกอย่างพวกเราเพิ่งปล่อย MV ตัวแรกไปเมื่อวาน เลยมีปาร์ตี้ฉลองกันหน่อย แต่ไม่คิดว่ามันจะทำให้ผมปวดหัวมากขนาดนี้ ผมจำได้ตอนที่ผมปวดหัวมากขนาดนี้เป็นเพราะ...ไม่มั้ง ผมส่ายหัวไล่ความคิดตอนเกรด12ที่ผมเห็นผี หึ คุณฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมมีสัมผัสพิเศษ เห็นวิญญาณไปเรื่อย แต่มันหายไปหลังจากจบเกรด12 ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันหายไปได้ยังไง
"มึงส่ายหัวทำไมวะ หนักหรอมึง"เสียงแหบพร่าดังขึ้นมาขัดความคิดของผม "ลุค" หนุ่มผมบลอนด์ ตาสีฟ้าที่น่าหลงไหลนั้นจ้องมาที่ผมก่อนละสายตาไปที่ไอโฟนมันต่อ ลุคกับผมรู้จักกันมานานมาก ในวงก็มีมันเนี่ยแหละที่ผมสามารถคุยได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องความสามารถพิเศษเพื้ยนๆของผมนะ
"เฮ้ย แอช! อีกแล้วนะ ผ้าเช็ดตัวนะเว้ยไม่ใช่ผ้าเช็ดพื้น" ไมค์ถือผ้าเช็ดตัวของมันฟาดใส่หลัง"แอชตัน"มือกลองพี่ใหญ่ในวงที่นอนแผ่หราอยู่กับพื้น
"อะไรของมึง มันหล่นลงไปเองป่าว" แอชตันฟุบหน้าลงกับหมอนทำท่าจะนอนต่อ
"อ้ากกกก"แอชถูกไมค์กี้ทับเรียบร้อย ผมมองทั้งสองคนเล่นกันก่อนที่จะปลีกตัวมาหน้าบ้าน เพื่อสงบสติจากความปวดหัวบ้าๆที่เล่นงานผมมาตั้งเเต่เช้า วันนี้เป็นวันหยุดของพวกเราหลังจากที่นั่งหลังขดหลังแข็งกันทำเพลงมานาน ทั้งพวกผมและทีมงานจึงได้มีเวลาพักผ่อน ตื่นสายอย่างวัยรุ่นคนอื่นบ้าง ผมล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหาเพื่อนรักยามเครียด..บุหรี่ มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นทุกครั้ง ยกเว้นครั้งนี้..
"แค่กๆ Shit!!"สูบเป็นล้านครั้งไม่เคยสำลักสักครั้ง ผมปาบุหรี่ที่ไหม้ไปได้เพียงนิดเดียวลงพื้น อาการปวดหัวเฮงซวยนี่ก็ไม่หายไปสักที เพราะอาการเฮงซวยนี่ทำให้ผมเสียงบุหรี่แสนรักของผมไปตัวนึง ผมทอดสายตาไปยังบ้านตรงข้ามเพื่อลืมความปวดนี้ แต่สายตาผมกลับสะดุดกับผู้หญิงนั่งตัวสั่นอยู่บนฟุตบาท ผมมองก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ 6โมงเช้า ใครจะมานั่งอยู่ตรงฟุตบาทตอนนี้วะ อาการปวดหัวนี่ก็เพิ่มความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่เอานะ ผมต้องไม่กลับไปมีสัมผัสบ้าๆอะไรนั่นอีก ผมลองหลับตา พอลืมตาขึ้นมาเธอก็ยังคงนั่นก้มหน้าอยู่ที่เดิม ผมมองสำรวจเธอ ผมน้ำตาลปนทองถูกปล่อยให้ยาวถึงกลางหลัง เธอนั่งก้มหน้าลงกับเข่าของเธอทำให้ผมไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไง แต่ร่างบางที่สั่นระริกอยู่นั้นทำให้ผมเดาไม่ยากว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
"เอาวะ ผีอะไรร้องไห้ได้" ผมพูดกับตัวเอง และเดินไปหาเธอ ผมกำลังเอื้อมไปแตะแขนของเธอ แต่เธอดันเงยหน้าขึ้นมาพอดี ตากลมโตบวมและแดงดูเหมือนผ่านการร้องไห้มานานมองมาที่ผม
"ไฮ"ผมพูดขึ้น
"นายเห็นฉันด้วยหรอ 0.0"
"Holy shit!!!"

Writer's talk
ฮัลโหลลลล ตอนต่อไปคาร์ลจะทำยังไงจะช่วยนางเอกหรือเปล่า มาลุ้นไปด้วยกันเป็นficเรื่องแรกเลยน้าาาา เช้ามาติชม เม้นกันได้ตามสบายเลยน้าาา