Ghost of a Chance//C.H

-Chapter 9-

Calum's POV
กลิ่นนำ้หอมที่ผม'เคย'คุ้นลอยเข้ามาเเตะปลายจมูก

'กลิ่นนี่มันเหมือน......เเคท'กลิ่นนั่นมันย้ำเตือนให้ผมนึกถึงเธออีกเเล้ว เปลือกตาของผมถูกสั่งให้ลืมโดยอัตโนมัติ สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมต้องหลับตาพร้อมสะบัดหัวเเรงๆอีกที ข้างผมมันต้องเป็นเอ็มที่นอนอยู่ไม่ใช่หรอ ทำไมกลายเป็นทุ่งหญ้าสีเขียวไปได้ พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับผมอีก ผมสูดหายใจลึกๆอีกครั้งก่อนจะลืมตาขึ้น แต่รอบตัวผมก็ยังล้อมรอบด้วยทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตาอยู่ดี ผมใช้สายตากวาดไปตามผิวหญ้าที่สูงเท่าหน้าเอวผมพลันสายตาก็สะดุดกับผมสีน้ำตาลอ่อนที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงเมตร

"เเคท! นั่นคุณใช่มั้ย?"

ผมตะโกนถามออกไปพร้อมสาวเท้าเข้าไปหาเจ้าของผมสีน้ำตาลนั่น เเม้ในใจผมจะมั่นใจล้านเปอร์เซ็นว่าเธอคือเเคททอรีนเเน่นอน เเต่สมองอันชาญฉลาดของผมกลับถามคำถามโง่ๆนั่นออกไป

"คาร์ล" ใช่เธอจริงๆด้วย แคทหันกลับมาผมพลางยิ้มกว้าง ยิ้มนั่นมันทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นมัน....อีกครั้ง

"แคท ผมคิด...." 'ถึงคุณ' สองคำหลังที่ผมกลืนลงไปในลำคอก่อนที่มันจะหลุดออกมา ผมชะงักกับการกระทำของตัวเองเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดถึงเธอนะ ผมคิดถึงเธอ คิดถึงมากด้วย เเต่ไม่ใช่คิดถึงแบบคนรักแล้วหนะสิ ผมมองหน้าแคทอีกครั้ง เธอยังคงยิ้มมาหาผมเช่นเดิม

"ทำไมนายทำหน้าอย่างนั้นหล่ะ'' แคทเดินเข้ามาใกล้ ก่อนพยุงหน้าผมให้เชิดขึ้น

"คาร์ล ฉันอยากให้นายยิ้มนะ ทำหน้าเเบบนี้ไม่หล่อเลย เเล้วอีกอย่างนายควรจะดีใจสิที่นายเปิดใจรับคนใหม่ๆสักที" เธอรู้???

"เอ่อ ตั้งเเต่มีเอ็มเข้ามาความทรงจำที่ผมยังคงยึดติดกับคุณมันก็ค่อยๆหายไป แต่ผมยังรู้สึกดีกับคุณอยู่นะ" ผมพูดขึ้นเบาๆ

"ไม่ใช่ว่าผมจะลืมคุณนะเเคท เเต่"

"อย่าพูดถึงเรื่องอดีตอีกเลยนะ นายรู้ตัวมั้ยว่านายช่วยฉันอีกเเล้ว มิสเตอร์ฮู๊ด" เเคทพูดขึ้นก่อนจะคว้ามือผมไปกุมไว้ ผมเลิกคิ้วขึ้นกับประโยคเมื่อครู่ของเธอ ผมไปช่วยเธอตอนไหนกัน?