Ghost of a Chance//C.H

-Chapter 11-

M 's POV

อีตาบ้าเอ้ย ชอบทำให้ฉันลำบากใจอยู่เรื่อยเลย ฉันจ้องหน้าผู้ชายตรงหน้าที่ไม่ยอมแม้แต่จะกระพริบตา ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้เขาอยู่ด้วยหรอกนะ แต่ถ้าฉันเข้าไปแล้วไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นหล่ะ จะให้เขามารอเพื่ออะไร แต่ในเมื่อเขาให้ทางเลือกที่เหมือนไม่ได้ให้กับฉัน ฉันคงเลือกอะไรไม่ได้มากนอกจากให้คาลัมรอฉันถูกมั้ย เห็นแก่ตัวของแท้เลยฉันเนี่ย

"ถ้านายถูกไล่ออกจากวง อย่ามาโทษฉันทีหลังก็แล้วกัน" ฉันย่นหน้าใส่เขาก่อนจะถูกร่างหนาตรงหน้าดึงเข้าไปกอดเอาไว้ กลิ่นบุหรี่อ่อนๆที่ติดอยู่ที่ตัวของเขาแตะจมูกฉันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันตัดสินใจขับรถมาเป็นพันไมล์ ไม่ใช่แค่มองเธอเดินจากฉันไปโง่ๆแบบนี้แน่นอน" คาลัมกระซิบใส่ข้างหูฉันพลางฝังจูบลงบนขมับของฉันแรงๆอีกรอบ ยิ่งเขาทำแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิด ผิดที่เอาเขาเข้ามาเกี่ยวกับชีวิตบ้าๆของฉัน ผิดที่ใช้เขาสารพัด ผิด ผิดที่ดันหลงรักเขา....ไปแล้ว

"ฉันจะรออยู่ข้างนอกนี่ โอเคมั้ย"  ฉันพยักหน้าแทนคำตอบไป ก่อนที่จะเดินตรงไปยังประตูบานใหญ่ตรงหน้า ฉันสูดลมหายใจก่อนผ่อนมันออกมาอย่างช้าๆ ฉันลองยื่นมือผ่านประตูสีน้ำตาลเข้มความอุ่นในบ้านทำให้ฉันดึงมือกลับออกมาช้าๆ

ฉันหันกลับไปหาคาลัมที่ยังคงทำหน้านิ่งยืนพิงรถของเขา เขาไม่ได้แสดงท่าทางอะไรนอกจากขยับปากถามฉันว่าโอเคมั้ย ซึ่งฉันก็พยักหน้าตอบเขากลับไปเช่นเดิม

'กล้าๆหน่อยสิ เอ็ม' ฉันพูดกับตัวเองก่อนหลับตาพุ่งตัวเข้าประตูบานใหญ่ตรงหน้าทันที ภาพที่ฉันเห็นคือ กำแพงสีครีมถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์เรียบๆ สายตาฉันกวาดไปทั่ว ทุกอย่างดูปกติ ยกเว้นกรอบรูปประมานสามสี่อันถูกวางคว่ำไว้ฉันจึงตั้งสติก่อนหยิบมันตั้งขึ้น พระเจ้า ฉันยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวตามผู้หญิงที่อยู่ในรูป นั่นก็คือตัวฉันเอง ฉันใช้นิ้วลูบตามใบหน้าของฉันและนิค 'เราเคยมีความสุขกันใช่มั้ย'........