Ghost of a Chance//C.H

- Chapter1 -

"ouchh! ฉันอยู่ไหนเนี่ย" ฉันลืมตาขึ้นเพราะแสงไฟที่ริบหรี่จากเสาไฟข้างถนน ฉันมองสภาพตัวเองที่นอนขนาบกับพื้นซีเมนท์ที่แสนจะเย็นชืด ฉันปัดเศษหิน ดิน ฝุ่นที่เกาะตามแขน ทั้งๆที่ฉันนอนอยู่บนซีเมนท์ทำไมมันมีเศษดิน หินนี่ด้วย ฉันหันมองรอบตัวพบกับบ้าน townhome ทอดยาวสองข้างทาง ฉันอยู่ที่ไหนวะเนี่ย แล้วครอบครัวฉันอยู่ไหนกันหมดทิ้งให้ฉันนอนอยู่ข้างทางอย่างนี้ได้ยังไงกัน ฉันดันตัวเองให้ลุกขึ้น

"พ่อออ แม่ พ่อออ" สิ่งที่แล่นอยู่ในหัวฉันตอนนี้มีเพียงสองคำนี้เท่านั้น พ่อกับแม่ ฉันตะโกนสุดเสียง แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความว่างเปล่า บ้านทุกหลังบนถนนแห่งนี้ดับไฟมืดสนิทมีเพียงเเสงสว่างจากหลอดไฟข้างถนนกับเสียงลมที่พัดผ่านตัวฉันไปเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนฉันในตอนนี้ ฉันหลับตาลงลองไล่ความทรงจำในสมองกลวงๆของฉัน ภาพพ่อกับแม่ผุดขึ้นมา พวกท่านยิ้มให้ฉันก่อนที่ภาพนั้นจะค่อยๆจางลงไป

"จำให้ได้สินังโง่!!" ฉันทุบหัวตัวเอง ยิ่งนึกเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด

"พ๋ออ แม่ ฮืออ" น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ ไหลอาบแก้มที่แห้งผาก ฉันจำอะไรไม่ได้เลย พ่อแม่ก็หายไป ฉันอยู่ที่ไหน ฉันชื่ออะไร ฉันเป็นใคร คำถามผุดขึ้นในหัวของฉันอย่างบ้าคลั่งเช่นเดียวกับน้ำตาบ้าๆที่ไหลออกมาอย่างน่าสมเพศเช่นกัน ฉันเกลียดการร้องไห้ความรู้สึกของฉันบอกมาอย่างนั้น

"กริ๊งๆ กริ๊งๆ" ฉันหันไปตามเสียงกริ่งนั่นทันที ฉันปาดน้ำตาอย่างลวกๆทำให้ตาฉันเห็นชายหนุ่มกำลังขี่จักรยานส่งหนังสือพิมพ์ตามบ้านอยู่ เยส! เลิกอ่อนแอ โชคเข้าข้างแกเเล้ว ฉันบอกกับตัวเองพร้อมวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้นทันที

"เฮ้!! คุณ คุณณณณณ คุณ!!!" ฉันเรียกฉันเขาในขณะที่เขากำลังลงมาจากจักรยานสนิมเกรอะ เอ๊ะ ทำไมคนที่นี่เสียมารยาทอย่างงี้วะ เรียกตั้งหลายครั้งไม่ได้ยินหรือไง หรือเขาหูตึง?