Έρωτας στη Πόλη

Αποφοίτηση

 Το τηλέφωνο χτυπάει και είναι ποιος άλλος... η Νίκα.

'' Πες.'' λέω βαρετά στη Νίκα.

'' Λοιπόν άκου ξενέρωτη, σήμερα τελειώσαμε από το πανεπιστήμιο και είπα όλα τα κορίτσια να το γιορτάσουμε και να πάμε σε κανένα κλαμπ.Ετοιμάσου και κατά τις 11 φεύγουμε. Τι λες;''

'' Λέω ότι βαριέμαι.''

'' Έλαααα για χάρη μουυυυ .''

'' Φφφφ  σε μισώ. ''

'' Εγώ σ' αγαπώ. Παίρνω τα ρούχα μου και έρχομαι να ετοιμαστούμε.'' λέει η Νίκα και κλείνουμε το τηλέφωνο.

Μετά από λίγο το κουδούνι χτυπάει.

'' Καλά ακόμα με τις πιτζάμες είσαι;''

''  Τι θες να φοράω δηλαδή ;''

'' Κανένα κοντό φορεματάκι ρε Ρία''

Η Νίκα ανοίγει τη ντουλάπα μου.

'' Ποπό τι λίγα ρούχα;''

'' Ειρωνεία Νίκα;''

'' Λίγο''

'' Λοιπόν θα βάλεις αυτό  το κοντό μαύρο κολλητό φόρεμα'' λέει η Νίκα.

'' Ωχχ θεέ μου, τι αμαρτίες πληρώνω.''

Αφού ντυθήκαμε, κάναμε μαλλί και βαφτήκαμε ήρθε η ώρα να φύγουμε. Πήγα στη μητέρα μου για να πάρω λεφτά. Την φιλάω και φεύγουμε. 

Μπαίνουμε στο αμάξι μου για να  κατέβουμε στο κέντρο. Η Θεσσαλονίκη είναι άδεια τέτοια ώρα και πολύ όμορφη επίσης.

'' Δεν μπορώ να σε καταλάβω γιατί πάμε με το αμάξι. Τι δεν θα τα τσούξεις;''

'' Όχι Νίκα, δεν θα τα τσούξω. Μόνο ένα θα πιώ.''

'' ΑΑΑ!!! Νίκα ξέχασα να σε πώ. Αυτό το φόρεμα σου κάνει ωραία πόδια''

'' Αλήθεια; Ευχαριστώ ζουζού μου.''

Η αλήθεια είναι πως ότι και να βάλει η Νίκα είναι θεά. Τα μακρυά της πόδια νομίζω είναι το πιο ωραίο σημείο πάνω της. Όχι ότι δεν είναι όμορφη. Κούκλα είναι! Με σαρκώδη χείλη και μάτια σαν αμύγδαλα.

Μπαίνοντας στο κλαμπ βλέπουμε την Χριστίνα και την Πολυξένη. Η Χριστίνα είναι αστυνομικός και η Πολυξένη τέλειωσε και αυτή φέτος οικονομικά. Όλες είμαστε ίδια ηλικία και αυτό είναι υπέροχο. Η Νίκα πάλι τέλειωσε ψυχολογία. Πάντα χρειάζεται ένας ψυχολόγος.

'' Η Δήμητρα δεν θα έρθει;'' ρωτάω την Νίκα.

'' Σε λίγο γιατί ήταν κουρασμένη από το ταξίδι και κοιμόταν.''

Η Δήμητρα τέλειωσε φυσική στο πανεπιστήμιο στη Πάτρα. 

Μας θυμάμαι ακόμα στο σχολείο όλες μαζί στην ίδια τάξη. Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος; Πάντως όλες κάναμε αυτό που θέλαμε στη ζωή μας. Κι εγώ; Εγώ τέλειωσα αρχιτεκτονική. Από μικρή είχα καλό χέρι. Ένα διάστημα έλεγα να γίνω γιατρός αλλά μετά το μετάνιωσα γιατί ακόμα θα σπούδαζα. Πάλι καλά, έκανα και κάτι που ήθελα. Η ζωή μου έδωσε και κάτι καλό. Από τότε που οι γονείς μου χώρισαν η ζωή μου άλλαξε. Άρχισα να σκέφτομαι ώριμα και στο θέμα με τα συναισθήματα να γίνομαι πιο αναίσθητη. Να και κάτι καλό λοιπόν.

'' Τι θα πιείς Ρία;''

'' Εεεε βότκα λεμονάδα''

Κοίταξα το ρολόι μου και η ώρα ήταν 2:30 το πρωί πλέον. Οι άλλες είχαν μεθύσει για τα καλά. Εγώ τις κοιτούσα από το ψηλό σκαμνί που καθόμουν, να χορεύουν σε ξέφρενους ρυθμούς. 

Αφού τις μάζεψα και τις τέσσερις, τις έβαλα στο αμάξι για να φύγουμε. Πάλι καλά που μένουμε όλες στην ίδια περιοχή και δεν θα τρέχω από μέρος σε μέρος να τις αφήνω στα σπίτια τους.

Βάζω τις μαλακές μου πιτζάμες ξανά και πέφτω για ύπνο. Δεν είμαι εγώ για κλαμπ και τέτοια. Τα αυτιά μου βουίζουν συνεχώς και το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει από την δυνατή μουσική στο κλαμπ. Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.