two rings

8. Gökyüzünde asılı kalma bu yıkık duvarlar.

Selammm ben geldim, gecenin üçündeyim, uyuyacakken yazmaya devam ettim ve bu bölümü iki parta ayırdım. Diğer yazmak istediğimi yazsam 10kdan fazla yazacakmışım onu anladım, neyseeeeeeeeeee :)

(şarkıyı dinleyin bu en sevdiğim şarkılardan biri, emre aydın benim zaafımdır)

spoi editim diğer bölüme kaldı, olsun.

Yazım hatam varsa affedin, rezil bir şekilde uykum var. Eğer güzel yorumcuklarınızı görmezsem, yarın gece bölüm atmam haberiniz olsun. (şaka değil, sadece kendime acıyorum püf ve yazdığım kadar da yorumlarınızı okumak istiyorum)

iyi okumalar :)

...

"Hatırlamak bir refleks, unutmak ise bir sanattır."

...

Bölüm 8: Gökyüzünde asılı kalma bu yıkık duvarlar, oysa ayrılsak da ayrı değil bu yaşanmışlıklar. 

"Benim senden başkasını bu zamana kadar kalbime bile almadım. Sen başkasını severken, o kişi için bile omuzlarımda ağlarken. O yüzden benim için üzülme. Olur mu Jungkook? Ben senin için hayatında yara bandı olmaya ve seni korumaya hazırım. Sen istersen, hemen bu akşam evleniriz. Minjun'u asla korumak zorunda kalmazsın Taehyung'tan."

Jungkook'un duydukları karşısında bakışlarındaki yaşların sıralanışı derinleşti. Daha iri ama daha yavaş akıyordu taneleri. Beyni uyuşmuş halde ona bakıyordu ve sindiremediği itiraf kaskatı kesilmesine sebep oluyordu. Az öncesinde çaresizliğinden her şeyi kabul etmeye hazırdı oysaki. Ama bu bambaşkaydı. Beş yıldır yakın arkadaşı olan bu adam, sırdaşı, omuzu, güldüğü, sığındığı dayanağıydı bunca zaman. Onun güneşiydi Hoseok. Fakat öyle bir şey diyerek kendisine yardımcı olmak istiyordu ki; duraksıyordu. Durduramadığı zamanın içinde duraksıyordu.

Nayeon, durumun vahimliğinin farkında olarak olaya anında el attı. Kapı ağzında olaylara kulak misafiri olmak zorunda kalmıştı ancak iyi ki duydum da diyordu. Jungkook'un şu anlık mahvolan psikolojisiyle çok da sağlıklı bir karar veremeyeceğini biliyordu. Şimdi bu yardımsever davranışın ardından gelen itiraf, yaşanan her şeye tuz biber olmuş haldeydi.

"Bu çok ciddi bir durum. Bence aniden verilmemesi gereken bir karar, evlilik ciddi bir yükümlülük. Sebep her ne olursa olsun," dedi Nayeon sakin bir sesle. Jungkook'u kendisine çekerek aslında cevaplamaktan korktuğundan ona aslında zaman tanımaya çalışıyordu. Saçlarını hafifçe okşadı. "Jungkook olayları önce sakince senden dinleyelim ve ne yapabileceğimize bakalım. Olur mu balım? İstersen bir duş al ve Minjun ile ilgilen. İki saat de olsa senin yokluğunu hissederek huzursuzlaştı. Teyzesi olarak ona o kadar şebeklik yapsam bile."

"Minjun," dedi, bam telini hoplatan bir fısıltıyla Jungkook. Sanrılarıyla ağızdan çıkan bambaşka bir ailemde sarmaş dolaştı o vakitte. "Oğlum, benim oğlum." Aklı ve yüreği sıkışıyordu durmadan. "Evet canım, senin oğlun." dedi Nayeon. Jungkook çok korkuyordu. "Tek gerçeğimi de alamayacaklar benden. İzin vermem."

Jungkook'un titreyişleri Nayeon'u çok etkiliyordu ve bu hasardan onu nasıl kurtaracağını hiç bilmiyordu. Ona karşı sahipli kolları üzerinde sıkıca sarmaya başladı ve Hoseok'a kızarak baktı. Aslında onu da anlıyordu. Fakat yine de kötü biri olmadığını bildiğinden bir şey de demek istemiyordu. Ancak şu anda Jungkook'un tüm dünyası alt üst olmuşken kendisiyle evlenmesine dair bir teklifli çözüm gibi sunmasında duygusal bir sinsilik buldu. Jungkook'un şu anda hayattan bir tane daha kazık yemeye halinin kalmadığını çok iyi biliyordu.

"Hadi bebeğim," diyerek onu hareket ettirdi. Hoseok'un o arada tek kelime edememesinin sebebi bunca yıl sonra duygularını açığa vurmasıydı. Bunu böyle bir anda yaptığı için kendinden utanıyordu ancak bundan daha doğru bir zaman yoktu. Jungkook'un daha fazla üzülmesine izin vermeyecekti. Oysa Taehyung ile olan sohbetinden sonra Jungkook ile konuşmayı azaltmış, gizlice kendisine bakmadığı anlarda doyasıya baktığı yüze bile bakamaz olmuştu. Yıllanmış haldeydi. Olduğu yerde durarak Naeyon'un Jungkook'u kendisinden uzaklaştırmasını izledi. Açıkçası kendisi de bu durum hakkında ne diyeceğini bilemiyordu.