yaşat beni | texting

bölüm 5

Fakülteden çıktıktan sonra işyerine gitmek için yola koyulmuştum. Artık o kadar çaresizdim ki cebimde 5 kuruş para kalmamıştı. Akbilim bitince ona basacak param bile olmayacaktı çünkü kazandığım tüm para babamın bize bıraktığı borçlara gidiyordu deli gibi.

Hoş, abim beni kardeşlikten reddettiği için artık borçları ödememe izin verir miydi bilmiyordum. Gerçi, kahvede akşama kadar okey oynayarak borçları kendisi ödeyemezdi o da aşikardı.

Derin bir nefes alıp yürümeye devam ederken telefonumun çağrı sesiyle duraksadım. Annem arıyordu. Nihayet aklına gelmiş olmalıydım. Daha geçen gün abime uyup beni içeri saçlarımı ellerine dolayarak karşıladığını unutmuş olmalıydı ki beni arıyordu.

Sıkıntıyla oflayıp aramayı cevapladım. "Efendim?"

"Ahu, kızım.." dedi içten bir yangıyla. "Nerdesin?"

"İki gündür sokaktayım yeni mi aklına geldim?" dedim burnumdan gülerek nefes verip.

"Öyle deme kızım abini bilmiyor musun?" diye hayıflandı telefonun öbür ucundan. "İşin yoksa eve gel sana diyeceklerim var."

"Geleyim de abim beni üçüncü kez kapı dışarı etsin, değil mi anne?" dedim gülerek. "Yok kalsın, benim o evde yerim yokmuş anladım."

"Kızım abin çok pişman," dedi üzüntüyle. "Delikanlının biri geldi Burakla birlikte. Her şeyi anlattı mahallenin ortasında. Burak'ın sana iftira attığını, ayrıldığınız için hırs yaptığını söyledi. Burak da onayladı."

"Ne? Nasıl?" dedim şaşkınlıkla. "Kim geldi?"

"Bilmem tanımıyorum bende. Uzun boylu yeşil gözlü bir çocuktu. Allah ondan razı olsun, sayesinde adımız aka çıktı. Abin de seni affetti."

Kaşlarım havalanırken derin bir nefes aldım.

Düşündüğüm şey olabilir miydi?