İKİ GENÇ KIZIN İNTİKAMİ

4.Bolum

Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyoruz.

-Masal'dan

"Bize neden yardım etmek istiyorsunuz ki ?"

diye sordum nedense Kerem'in gözleri "lütfen kabul et" dercesine bakıyordu.

"Bakın zorlamıyoruz. Sadece yardım etmek için demiştim "

dedi. Gözlerimle Beste'ye döndüm. Hala olayın şokunu atlatamamış saf saf Kağan'a bakıyordu.

"Bizim bu konuyu Beste ile konuşmamız lazım "

dedim. Ve Beste'yi kumsalın diğer tarafina sürükledim. Yeterince uzaklaştığımızda kuma oturduk.

"Ne cevap verelim?"

dedim.

"Kağan cok yakışıklı "

dedi. Kafasina bir tane yapıştırdım.

" Tamam bee bence kabul edelim bir daha bu şansı nerden bulacağız? "

dedi bu sefer. Haklıydı. Şans, herhalde bir kere yüzümüze gülmüştü. Ama ailelerimiz böyle bir şeye asla izin vermezdi.

"Ailemize de diyeceğiz ? "

dedim.

" Her zamanki dediğimiz şeyi "

dedi ve piç smayl yaptı.

"Tamam o zaman kabul edelim "

dedim. Ve kalktık. Oraya doğru ilerlerken Kerem'i biraz süzdüm. Çok yakışıklıydı ve bana sesin çok güzel demişti. Ben ise çok kaba davranmıştım. Ama ne yapabilirim ki sonuçta şuana kadar insanlar bizimle hep dalga geçiyorlardı. Yanlarına varır varmaz

"Kabul ediyoruz "

dedim. İkiside e gülümsdiler ve biz eridik. İlk defa böyle yakışıklı iki insan bizimle konuşuyordu. Beste

"Şimdi gitsek iyi olur. Ailemizle konuşur birkaç parça eşyamızı alır geliriz "

dedi.

"Sizin aileniz bu duruma ne der. Ya izin vermezlerse ?"

diye sordum.

"Annem ve babam seve seve kabul edecektir ".

Dediler.

"Peki "

deyip Kerem'e sarıldım. Ve sonra ne yaptığımı anlayınca geri çekilmeye kalktım ama Kerem izin vermedi. Yan tarafa bakınca Beste ve Kağan'da sarılmışlardı. Sarılmamız bitince taksiye binip eve doğru yol aldık.
***

-Beste'den ;

Taksiden indiğimizde saat 12 gibiydi. Saat bire diye karalaşıp evlere dağıldık. Bu sefer ailelerimize birbirimizde kalıyoruz diyemezdik. Çünkü bir hayli yakınlar ve durumu çakabilirler. O yüzden ikimiz de Tuğçe diye bir arkadaşımızda kalacağımızdan bahsedeceğimizi ve onun spor öğretmeni falan varmış işte Tuğçe bizim için ayarlamış falan diye sallayacağımızı kararlaştırdık.

Eve sessizce girdim. Parmak uçlarımda odama çıktım. -Muhtemelen Masal'da aynısını yapmıştır bence-. Bir büyük çantaya elbise koymaya başladım. -Çünkü şort ve pantolonlar bacaklarımı kalın gösteriyordu.- Ayrıca iç çamaşırı, Ve birkaç çorap, ayakkabı, bakım kremleri, saç kremleri vesaire vesaire.

Tamam çirkin olabilirdim ama cildime önem veriyordum. Neyse küçük mor bir kağıda "Annecim arkadaşım tuğçe bizim için spor hocası filan ayarlamış birkaç hafta onlarda kalacağım merak etme yalnız değilim. Masal da orda :) sabah uyanınca ara detaylı konuşalım" diye bir not yazdım anneme.

Ve notun fotoğrafını çekip Masal'a attım. O da aynısını yazsında bir karışıklık çıkmasın diye. Notu alıp annemin yatağının yanındaki çekmeceliğin (?) üstüne koydum. Muhtemelen sabah görürdü. Neyse ben evden sessizce eşyalarımı alıp ayrıldım. Masal da tam konuştuğumuz yerde beni bekliyordu. Yanına yaklaştığımda Masal yüzüme umutsuzca bakıyordu. Ne oldu dercesine kaş göz yaptım ve bana

"Çocukların telefon numarasını almadık"

dedi. O anda aklıma Kağan'ın bana sarılırken cebime koyduğu kağıt gibi birşeyin olduğu aklıma geldi.

"Sanırım bende var"

dedim. Hafif kızgın hafif şaşkın bir yuz ifadesiyle bana bakarken cebimi karıştırıyordum.

"Evet yanlış hatırlamıyorum"

diye sevinç çığlıkları atarken elimdeki kağıtta bir numara yazmadığını fark ettim. Ve bir an umutsuzluğa kapıldım. Ve kağıdı yere attım. Çok çok zeki olan arkadaşım kağıdı yerden çekti okudu ve bir an da beni sürüklemeye başladı.

"Ne yapıyorsun ? Olum dursana! mal mısın?"

derken yakarışlarıma aldırmıyordu. Em son

"Bak sikicem artık ha"

diye bağırıp elimi çektim ve bana bakıp anlatmaya başladı.

"Asıl sen malsın. Çocuk sana adres bırakmış bide anahtar var filn diyor bak bakalım cebinde mi?"

ceplerimi karıştırdım ve birşey bulamadım. En sonunda tam pes edecekken cebimden bir anahtar düştü. Ve onu bulma mutluluğuyla bir taksi çağırdık ve istikamete doğru yol aldık...

-To be continue...-