My Assassin Brothers

Chapter 12

We've been in russia for almost a week now, our classes has been suspended after what happen. Naka usap ako ni Kiel nung nakaraang araw at na kwento niya na sinuspend muna ang mga klase dahil iniimbistigahan pa ang nangyari.

Pinalabas nalang ni daddy na naka takas ang dalawang kriminal na si Mhiel at Harry, sinabi nalang niya na hindi niya alam kung saan nag tungo ang dalawa. Pinaligpit nalang ni daddy ang mga katawan sa mga tauhan niya at kalimutan nalang daw ang nangyari.

I wish i could just forget about what happen, but how can i? I just killed someone.

Kinausap ako ni daddy about sa sinasabi nilang dugong assassin, ang sabi niya ay ipaliliwanag nalang niya sa akin sa tamang panahon. Pero kailan? Naka patay ako ng tao. Pero hindi man lang ako na konsensya, may kung ano sa loob ko na pumipigil sa emosyon ko.

Hinayaan kong kainin ako ng bagay na 'yon, alam ko sa sarili ko na mali 'yon pero kailangan ko muna 'yong tanggapin.

"Ate"

Narinig ko ang boses ni Tristan sa likod ko, kasalukuyan kasi akong nasa balcony at nag babasa ng libro. Tanaw ko mula dito ang ganda ng kultura ng russia, ang ganda. Sobrang ganda.

Naka tayo kasi ang mansion ni daddy sa tabi ng dagat, at mula sa balcony ko ay kitang kita ko ang malawak na dagat. Sa tabi ay naroon ang beach, maraming tao ang nag pupunta doon kaya naka pag tataka na hindi sila naka rinig ng gun shot noong nakaraang araw.

"Ate busy ka ba?" Ulit na sabi ni Tristan, napa tingin naman ako sa kanya at ngumiti.

Sinara ko ang librong hawak ko at umiling sa kanya. "Hindi busy si ate, may kailangan ka ba?" Tanong ko sa kanya habang naka ngiti.

Lumapit siya sa akin at tumayo sa harap ko, naka ngiti naman akong humarap sa kanya at binuka ang braso ko. Yumakap siya sa akin kaya hinagod ko ang likod niya.

"Okay ka lang ba?" Tanong ko sa kanya habang hinahagod ko ang likod niya.

"Ate,  should i be like kuya Alex?" Tanong niya na ikina taka ko, kumalas siya sa yakap at tumingin sa akin. "Remember when kuya Alex told us about his past story? When his mom died and his sister, he become strong after what happen to them." Kwento niya pa.

Dahil don ay na alala ko ang kwento ni kuya, oonga at nag kwento siya sa amin. Noong araw na 'yon ay ang unang beses ko na nakitang umiyak si kuya, pero 'yong tipong patak lang naman ng luha. I know its hard for him to accept those bad memories, pero ano pa bang magagawa niya?.

"What do you mean?" Tanong ko.

"I mean dapat ba mamatayan pa ako para lang maging strong ako? Kasi kuya Alex said na noong seven siya marunong na siyang mag isa at mag trabaho" sagot naman nito at tumungo, parang nahihiya pang iharap ang sarili.

"How can i even protect my ate if I'm this weak." Dagdag niya pa.

I giggled and hold both his cheeks. "Tristan listen, hindi mo kailangan mamatayan para lang maging strong. Kuya Alex has his own experience, the destiny gave those painful memories to him for a reason. Look at kuya Alex now, he's strong and successful not because he lost his mom and sister, but because he worked his butt off just to be the Alexander Keir Ivanov with a high ratings of being the young successful business owner" paliwanag ko sa kanya habang naka ngiti.

"Also you can protect your ate from our kuyas naman e'" dagdag ko pa habang naka ngiti, dahil alam ko na nanjan sila sa likod ko.

Naka tingin sa amin ni Tristan, ramdam ko ang presensya nila. Sa lumipas na mga linggo na mag kakasama kami ay mabilis kaming naka buo ng bond sa isa't isa. 'Yon ang nagustuhan ko, dahil sa maikling panahon na mag kakasama kami ay nabubuo namin ang tiwala para sa isa't isa.