Chapter 110
ရှန်းလျိုရှန့်က တံခါးကိုမှီထားပြီးနောက် ကျိုးရွှမ်လန်ကို အမွှေးတိုင်တစ်ဝက်စာအချိန်ခန့်အထိ ဖက်ထားခွင့်ပြုလိုက်သည်။ သူ့ပုံစံက လွှတ်ပေးမည့်ဟန် မပြလာသည့်အခါ ရှန်းလျိုရှန့်မျက်တောင်တစ်ချက်ခတ်လိုက်သည်။
" လွှတ်ပေးလို့ရပြီလား..."
သူ့ပခုံးပေါ်ကိုမှီထားသော ဦးခေါင်းက အနည်းငယ်လှုပ်ရှားလာပြီး နက်စွေးစွေးမျက်လုံးများကိုဖွင့်လိုက်ကာ ဩရှရှအသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
" ခဏလောက် ဒီတိုင်းလေးနေဦးမယ်..."
ရှန်းလျိုရှန့် မျက်ခုံးပင့်လိုက်မိသည်။
လူတစ်ယောက်ကို ဖက်ရတာ ဘာလို့ အဲ့လောက် သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်နေတာလဲ... သူက တခြားလူတစ်ယောက်ကို အားတက်သရောကြီး ဖက်နေတာပဲ...
" ဒါဆိုရင်တော့ လက်ဖက်ရည်ကြမ်းတစ်ဝက်စာ အချိန်ထပ်ပေးမယ်လေ..."
သူ့စကားဆုံးသည်နှင့် ပျင်းရိပျင်းတွဲအသံတစ်သံက နားနားကပ်ပြောလာသည်။
" လက်ဖက်ရည်ကြမ်းတစ်ခွက်စာ..."
ရှန်းလျိုရှန့် သူ့မျက်နှာကို ဘေးသို့လှည့်လိုက်ပြီး ကျိုးရွှမ်လန်၏ချောမွတ်နေသော နှဖူးပြင်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိလိုက်သည်။ ကျိုးရွှမ်လန်က ဖျားနာနေခြင်း မရှိသော်လည်း အရက်မူးနေချိန်ဖြစ်၍ ပြစ်မှုများ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ကျူးလွန်နေကာ သူ့ကိုပင် ဈေးဆစ်နေသေးသည်။
သူ ခဏတာ ငြိမ်သက်သွားပြီးနောက် ပြောလိုက်သည်။
" ဒါပေမဲ့ အကြာကြီးရပ်နေရလို့ ငါ့ခြေထောက်တွေ နာနေပြီ..."
ကျိုးရွှမ်လန် ခဏတာ ရပ်တန့်သွားပြီးနောက် ဖက်ထားသည်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ကာ သူတို့နှစ်ယောက် လူချင်းခြားလိုက်သည်။ ထို့နောက် တံခါးကို ကျောမှီထားသည့် ရှန်းလျိုရှန့်ကို စိုက်ကြည့်နေကာ သူ့ခြေထောက်အောက်ကို လက်လျှို၍ ပွေ့ချီလိုက်ပြီး မည်သည့်ရှင်းပြချက်မှမပေးဘဲ အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။
ရှန်းလျိုရှန့် လန့်သွားပြီး ကျိုးရွှမ်လန်၏ခြေလှမ်းများ မမှန်မကန်ဖြစ်နေသောကြောင့် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူ့လည်ပင်းကို အမြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။
