Tasting the sweet Forbidden

CHAPTER 54: Zep

Zep POV

"Bilisan mo!" I yelled at Aisha habang nasa passenger seat ako. Malakas din ang pagbuhos ng ulan kaya mas lalo akong natatakot.

"Kumalma ka nga. Parang di ka pa nasanay."she said na para bang walang humahabol saamin ngayon. Nakakainis kasi ang babaeng 'to sinabi ko ng ayokong sumama sa pinapagawa sakanya pero kailangan niya daw ng back up. Me back up?god! Ni paghawak nga ng baril nanginginig na ako sa takot.

"I told you kasi na huwag mo na akong isama! Nakakainis!" I rant.

She just laughed at me at buti nalang mas binilisan nito ang pagmamaneho. Mabilis na lumiko ito sa medyo may kaliitang kalsada at mabilis na nagpark sa bandang madilim. Sabay kaming lumingon sa likod at nakahinga kami ng maluwag dahil mukhang nawala namin sila.

I hold my chest dahil sobra 'yong kaba ko.

"Grabe gusto ko ng umalis sa pamilyang 'to." Aisha laughed after hearing what I said. "Isa kapag ako namatay ha!" I warned her.

Napahawak pa ito sa tiyan niya sa sobrang tawa. Nakakainis!

"Hindi talaga ako makapaniwalang isa kang Valle d'Aosta. Ikaw lang ata sa pamilya natin ang ayaw sa mga ganitong lakad. You even gave up your inheritance as a deal na hindi ka isasali sa mga ganitong lakad. Ano balak mo ba talagang hindi na maging parte ng pamilya natin?" I scoff at her.

"Sino bang may gusto sa ganito? Syempre kayo lang kasi para sainyo exciting 'to. Well, to tell you again hindi ko 'to gusto. Baka hindi ako sa bala ng baril mamatay kundi sa kaba at takot! Isusumbong talaga kita kila Lolo!" I pouted.

God! Ano ba 'tong pamilya na 'to.

Tinaas niya ang dalawang kamay niya, surrendering. "Fine, I'm sorry. Namiss kasi kitang asarin. Alam ko kasing ayaw mo sa mga ganitong lakad. What do you want as my apology?" She asked at malambing na ang boses nito. Psh takot lang na isumbong ko siya sa mga Elders!

"I'll think about it." I said. "Let's go na nga! Gusto ko ng magpahinga."

Hindi na siya sumagot at pinaandar na ang kotse at umalis. Aisha was driving carefully since masikip na 'yong daan palabas. My forehead furrowed when I saw someone kneeling at the side of the road. Walang ibang taong dumadaan since hindi naman ito main road tapos madilim pa at parang hindi safe. Sobrang lakas ng ulan kaya basang-basa ito.

"Stop the car, A." I said abruptly dahil baka malagasan namin siya.

"Huh?" She asked.

"Stop mo muna."

She didn't ask again at hininto ang kotse. Kinuha ko ang payong sa may dashboard at lumabas.

Habang papalapit ay naririnig ko na ang pag-iyak nito. She was a messed. Her clothes clinging to her skin as the heavy rain poured down relentlessly. Her hair, soaked and tangled, framed her tear-streaked face. Each drop seemed to merge with her tears, masking her sobs in the symphony of the storm. Her shoulders shook with the weight of her grief, as the world around her blurred into a watery haze.

Nang tuluyan akong makalapit sakanya ay mas malinaw kong naririnig ang paghagulgol nito na para bang ngayon lang nito nilalabas lahat ng sakit na nararamdaman niya. I didn't say anything at lumapit pa sakanya at pinayungan ito. Hindi niya 'yon napansin since nasa bandang likod niya ako.

Hearing those sobs speaks how much she was suffering.

My back stared to get wet since halos na sakanya ang parte ng payong. I turn around to see Aisha at lumabas na rin pala ito. Nakatayo pa rin siya malapit sa may sasakyan habang hawak nito ang payong niya.