23. Bölüm
" İlk adım "
Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum. Okuyup oy atmıyorsunuz niye yapmıyorsunuz ki?
..........
Yine kabus dolu bir uykudan kan ter içinde kalkmıştım.
" Tamam bebeğim sakin ol, geçti. Bir şey yok." elimle karnımı okşayıp bir yandan da konuşup sakinleştirmeye çalışıyordum.
Son kontrolümüzde doktor bebeklerin bu dönemlerde bizi duyabileceğini söylemişti.
Derin bir nefes aldım. Gözlerimi yumdum ve 'Sakin ol. İyisin, güvendesin. Aras yanında, hiçbir şey olmayacak' diye tekrarladım sakinleşene kadar.
Gözlerimi açtığımda daha iyiydim. Kalkıp elimi yüzümü yıkadım ve aşağıya indim.
" Kızım" dedi şefkat dolu bir ses.
Gözlerim doldu. Kırpıştırdım gözyaşlarımı yok edebilmek için. Hızlı hızlı ilerleyip Miran amcanın güvenili kollarına sığındım. Bir damla göz yaşının akmasına engel olamamıştım.
Saçlarımı okşadı. Sırtımı sıvazladı.
"İyi misin kızım? " diye sordu endişeli bir sesle.
"İyiyim" diyebildim zar zor.
Sonra yaptığımın farkına vararak geri çekildim. Adam belki rahatsız olmuştu. Belki istemiyordu.
Bu düşünceler dolarken beynime nefesim daraldı. Titrek bir nefes aldım. Duvarlar üstüme üstüme geliyordu.
"Ufaklık " bütün kötü düşüncelerim buhar olup uçtu sanki. Yüzümde huzurlu bir tebessüm oluştu.
Yanıma gelip bir elini belime dolayıp kendine, yakınına çekti. Başımı göğsüne koydum. Derince bir nefes çektim o müptelası olduğum kokusundan.
Aras Akman ev demekti. Yuva demekti. Huzur demekti.
Aras Akman ben demekti. Artık ben yoktum. Aklım, kalbim, ruhum onundu.
Tamamen ondan ibarettim.
Ben aşık olmuştum. İçim içime sığmıyordu. Küçük çocuklar gibi elimi ağzıma kapatıp zıplaya zıplaya kahkahalar atasım geliyordu.
Sol melek "Hadi ya ciddi misin sen, biz hiç anlamamıştık görüyor musun"
Sağ melek " Her fırsatta adamın kucağına atlamandan anladık onu zaten "
İkisine de göz devirdim.
Alnımda hissettiğim sıcacık dudaklarıyla gözlerimi yumdum. Gülümsememe engel olamıyordum. Odadan çıkmadan önceki kasvetli ruh halim dağılmış, yok olmuştu.
"Öhöm öhöm"
Gözlerim hızla açıldı. Miran amca öldürücü bakışlarıyla Aras'a savaş açıyordu resmen.
Yutkundum. Direkt geri çekildim. Yada çekilmeye çalıştım.
İzin vermedi. Babasına inat biraz daha çekti göğsüne. Seviyordu babasıyla uğraşmayı.
"İçeri geçelim artık" Derya teyzenin itiraz kabul etmeyen sesiyle içeri geçtik.
"Şafak yok mu?" diye sordum. Kaç gündür görmüyordum. Sesi soluğu da çıkmıyordu.
"Antrenmanı var onun. Ateş ile çalışıyorlar."
Derya teyzenin açıklaması ile her şey yerli yerine oturdu. Şafak içindeki duyguyla baş etmekte zorlanıyordu. Demek ki Ateşi biraz daha görebilmek, onunla vakit geçirebilmek için böyle bir yol seçmişti kendine.
