Chapter 111
အချိန်မည်မျှကြာမြင့်သွားခဲ့သည် မသိသော်လည်း ရှန်းလျိုရှန့်က နောက်ဆုံးတွင် အသက်ရှုကြပ်လာတော့သည်။ လက်ချောင်းများက ဝတ်ရုံကိုဆွဲဆုတ်ထားရာမှ အတင်းပြန်တွန်းလာသောကြောင့် သူ့ခေါင်းအနောက်ကိုကိုင်ထားသည့်လက်ကလည်း လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
သူ တစ်ဖက်သို့လှည့်ပြီး အမောတကောဖြင့် အသက်ရှုနေရသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းပါးများက တုန်ယင်နေပြီး သွေးထွက်သကဲ့သို့ နီရဲနေကာ အနည်းငယ် ကျိန်းစပ်စပ်ဖြစ်နေသည်။
နှုတ်ခမ်းပေါက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။
ရှန်းလျိုရှန့် စိတ်ထဲမကောင်းတော့ပေ။
နောက်ကျ အပြင်ထွက်လို့ လူတွေနဲ့တွေ့ရင် ဘယ်လိုပြောရတော့မလဲ...
တိယွင်ယွီဆိုပါက တစ်ချက်ကြည့်ရုံဖြင့် သိသွားနိုင်သည်။ သူနှင့် ကျိုးရွှမ်လန်အကြားတွင် ပတ်သက်မှုတစ်ခုခုရှိနေပါက တိယွင်ယွီ ပျော်ရွှင်မည်မဟုတ်ကြောင်း သူသိနေသည်။ အကယ်၍ ဤကိစ္စပေါ်သွားခဲ့ပါက သူက ကျိုးရွှမ်လန်ကို ချက်ချင်းပင် နတ်ဆိုးလောကသို့ ပြန်ပို့ပြီး ရှန်းလျိုရှန့်ကိုမူ နန်းတွင်းထဲတွင် ပိတ်လှောင်ထားကာ အပြင်ထွက်ခွင့်ပြုတော့မည် မဟုတ်ပေ။
ရှန်းလျိုရှန့် မည်သို့ပြုလုပ်ရမည်ကို စဉ်းစားနေစဉ်မှာပင် သူ့လည်တိုင်တွင် ဖြာကျနေသည့် ဆံပင်အနက်များကို နောက်သို့သပ်တင်ပေးခြင်း ခံလိုက်ရသည်။ သူ့ဝတ်ရုံကိုလည်း ပခုံးပေါ်သည်အထိ ဆွဲချခံလိုက်ရ၍ ကျောက်စိမ်းသဖွယ် ဖြူဖွေးသောအသားအရည်က ပေါ်လာသည်။
" ဟမ်..."
ငါ့အင်္ကျီတွေပါ ချွတ်ပစ်တာလား မြန်လိုက်တာ...
ရှန်းလျိုရှန့်က ကျိုးရွှမ်လန်ကို မယုံကြည်နိုင်စွာဖြင့် ကြည့်နေပြီး လျော့တိလျော့ရဲဖြစ်နေသောဝတ်ရုံကို ပခုံးပေါ် အမြန်ပြန်တင်လိုက်သည်။
စကြဝဠာတစ်ခုလုံး တောက်ပနေပြီး ကောင်းကင်ကြီးက ကြည်လင်နေကာ နေထွက်နေချိန်လည်းဖြစ်နေပြီး ဤနေရာက မည်သူမဆို အချိန်မရွေးဝင်လာနိုင်သည့် စာကြည့်ဆောင်မှ အမှောင်ခန်း ဖြစ်နေသည်။
