"Bo oddałem Ci siebie ~ NaguSuzu"

• Prolog •

Ten ból był nie do opisania. Dusiłem się. Dusiłem się łzami, błagałem, żeby to wszystko okazało się tylko jakimś cholernym koszmarem. Ale to było naprawdę. Bo ja czułem ten ból. Ten cholernie piekący ból. Bolało. Skroń pulsowała, oczy piekły od łez, a czerwono-niebieskie światło karetki odbijało się w nich.

Stałem. Paraliżował mnie ból. Ale nie ten zewnętrzny, chociaż to też. Ten wewnątrz mnie. Patrzyłem na zgniecione auto, na przód boleśnie wgnieciony przez drzewo. Patrzyłem na moich rodziców, którzy zostali przenoszeni z auta do karetki. Jednak w ostatniej chwili ratownicy zorientowali się, że oni już nie żyją. Oni nie żyją...

A ja stałem tam. Białe włosy rozwiewał mi wiatr. Potem przyjechała Hitomiko, żeby mnie stamtąd zabrać. Zabrać do Sun Garden. Pamiętam tylko, że płakałem i błagałem, żeby zabrała mnie do mamy i taty. A ona tylko bezradnie patrzyła na mnie i pomogła mi usiąść w aucie. Miałem wtedy poznać coś...

Miałem wtedy posmakować czym jest strata, czym jest śmierć. Czymś, czego nigdy w życiu nie życzę nikomu, nawet najgorszemu wrogowi. To tylko przychodziło, bolesne uderzało, zabierało i odchodziło. Nie wiedziałem w tym nic dobrego. Nienawidziłem śmierci! Nie chciałem jej na tym świecie! Ona przyszła i zabrała moich rodziców! Mój dom!

Chociaż wtedy nie wiedziałem, że kilka lat później tak bardzo będę pragnął, żeby i do mnie zawitała śmierć. Może w postaci anioła? Może w postaci z czarną szatą i kosą? Może w postaci liny? Może w postaci zakrwawionej wody? A może w postaci tabletek? Albo... W postaci miłości do niego?...

---------------------------------------------------------

Hejkaaa! Bardzo podoba mi się zamysł na tę książkę i początek! A wam jak? Ofc, dalej kontynuuję one shoty, MuneTaku i chaty. Ale teraz trochę mniej, ostatnio dużo się dzieje. A teraz wyjeżdżam na wakacje, ale postaram się coś wrzucić!

Pozdrowionka! Miłego dnia/nocy! ❤️⚽🔥🧊

(250 słów ♥️)