Burnt out. Despite the scars. I część trylogii.

Rozdział 7 (część II)

Przed sobą zobaczyła nie kogo innego jak Adriena, stojącego na dziobie swojej łódki, zdecydowanie większej i masywniejszej od tej, na której znajdowali się ona i jej przyjaciele. Łódka chłopaka wyglądała na o wiele bardziej zadbaną i ekskluzywną – pokryta była ciemnym lakierem, jej metalowe barierki delikatnie pobłyskiwały w słońcu, a tuż za niedużym półpokładem okalanym przez wielką przyciemnianą szybę znajdował się ster, za którym zaś poruszała się sylwetka wysokiego mężczyzny.

Szatyn ubrany był w luźne czarne spodenki oraz oversizową koszulkę. Jego czarne jak węgiel włosy emanowały światłem odbijanym od słońca, tatuaże na jego skórze wyraźnie się odznaczały, a napięte i uwydatnione mięśnie ramion oraz szyi jeszcze bardziej je uwypuklały. Adrien w pełni blasku słońca, stojący na dziobie swojej ekskluzywnej łódki, z pewnym siebie uśmiechem i chytrym błyskiem w oczach wyglądał jeszcze bardziej przerażająco niż wtedy, gdy Allison spotkała go wieczorem podczas samotnego powrotu do domu.

Zaparło jej dech w piersiach, gdy tylko się odwróciła i zobaczyła kto płynie w ich stronę. Umysł stężał, a myśli dotyczące kompasu, w którego przez cały ten czas wbijała paznokcie szybko uleciały, tworząc miejsce dla innych scenariuszy i pytań. Co tu robił Adrien? Czego znowu chciał? O co w tym wszystkim chodziło? To nie tak, że to ona miała poszukiwać skarbu? Czy chłopak postanowił zmienić zdanie i wziąć tę misję na swoje barki?

Jej szok spotęgował, gdy zobaczyła ją. Mię, wychodzącą z półpokładu i stającą tuż przy sylwetce nieustannie uśmiechającego się Adriena. Dziewczyna ubrana była w czarny jednoczęściowy strój kąpielowy, który klarownie podkreślał jej pulchną sylwetkę, duży biust i szerokie biodra. Włosy miała rozpuszczone, idealnie wyprostowane, oczy schowała pod ciemnymi okularami. Allison musiała z bólem serca przyznać, że wyglądała jak bogini, jak prawdziwa bogata dama z Nowego Yorku, która zdecydowała się spędzić ówczesne wakacje w zapyziałej wsi nad malowniczym jeziorem, by odpocząć lub po prostu oczarować tutejszych mieszkańców swoją niezwykłą i pewną siebie aurą.

Allison od czasów bójki – którą zresztą pamiętała jak przez mgłę, podejrzewała, że dziewczyna może mieć coś wspólnego z propozycją Adriena i poszukiwaniem skarbu. Ostatnie słowa, które wypowiedziała, zostawiając byłą przyjaciółkę na chodniku z zakrwawioną twarzą, zagnieździły gdzieś z tyłu głowy Allison i co jakiś czas przypominały jej o swoim urzeczywistnieniu. Faktycznie je usłyszała, a ich prawdziwość podpowiadała dziewczynie i jasno utwierdzała ją w przekonaniu, że Mia współpracowała z jej byłym przyjacielem, co zresztą ukazywał jej widok, prezentujący się tuż przed nią.

- All, wiesz kim oni są? Pierwszy raz ich widzę? To jacyś celebryci z Nowego Yorku czy co? – Z jej gwałtownego szoku wyrwał ją cichy głos stojącego tuż obok niej Johna. Chłopak wpatrywał się w podpływający do nich statek, kątem oka spoglądając na koleżankę. Jego oczy również nie kryły zdziwienia i zaskoczenia.

- Dobra, wyluzujcie. Popatrzą się i przepłyną. Tacy bogacze nie zdają sobie sprawy, że na świecie istnieją biedniejsi od nich ludzie, których nie stać na wielkie ekskluzywne łodzie, lunche w postaci makaronów z krewetkami i drogie stroje kąpielowe wykonane z ekologicznych materiałów. – odparła Maddie, krzyżując ramiona na klatce piersiowej i odsuwając się od burty.

Komentarz brunetki niekoniecznie odpowiadał Allison, tym bardziej, że Adrien z Mią byli naprawdę blisko nich i mogli ją usłyszeć. Dziewczyna wiedziała doskonale do czego zdolny jest szatyn, chciała uniknąć wszelkich kłopotów z nim związanych, chociaż była świadoma tego, że w tej chwili było to nieuniknione. Adrien nie przypłynął tutaj bez przyczyny – musiał ich śledzić. Wiedziała to tylko ona, jej przyjaciele nie. Może gdyby wyznała im prawdę...