Küçük kız elindeki çiçeklerle koşarak eve gitti. Zile bastı. Kapıyı açan annesi kızını elindeki çiçeklerle görünce gülümsedi.
"Semih yine mi sana çiçek topladı?" Küçük kız başını sallayıp heyecanla odasına gitti ve elindeki çiçekleri vazoya yerleştirdi. Yine aynı hızla koşarak evden çıktı. Annesinin arkasından seslenmesini umursamadı. Birkaç dakika sonra parka varmıştı. Semih, küçük kızı beklerken top oynuyordu. Kız gülümseyerek oğlanın yanına gitti. Oğlan da topu ayağının altına alarak gülümseyip kıza döndü.
"Her çiçek getirdiğimde nasıl hala bu kadar heyecanlı olabiliyorsun? Alışmış olman lazımdı."
"Sen ne anlarsın? Sen hiç senden çiçek almadın ki." Oğlan sırıttı.
"Yani çiçekleri özel yapan onları benim vermem mi?"
"Evet gerizekalı. Yoksa etraf çiçek dolu." Oğlan yüzündeki sırıtışla kızın yanağınu sıktı.
"Ben sana hep çiçek toplarım."
"Söz mü?" diyerek serçe parmağını uzattı kız.
"Söz." Parmaklarını birbirlerine doladılar.
17 Yıl Sonra
"Çek şunu gözümün önünden." Oflayarak telefonunu burnumun dibine sokan abime baktım.
"Gitsen ölür müsün? Sadece bir maç."
"Eski sevgilimin oynadığı maç." diyerek onu düzelttim.
"Ya ne fark eder? Binlerce kişinin içinden seni mi görecek sanki? Keşke görse ama imkansız." Gözlerimi devirdim.
"Gelmeyeceğim. Git başımdan."
"Lan sana iyilik yapanda kabahat. Aylardır maçlara gitmiyorsun sırf o herifi görmemek için. Böyle devam et. Aferin." Abim odadan çıkarken yanımdaki yastığı kapıya doğru fırlattım. Ne olurdu biraz beni anlasalardı?
Semih ile ayrılalı dört yıl olmuştu. Hayalindeki gibi Beşiktaş'ta futbolcu olmuştu. Aynı zamanda milli takımdaydı. Biz ayrıldıktan sonra taşınmışlardı. Numarasını da değişmişti. Ben de hayal ettiğim gibi özel bir hastanede doktor olmuştum. Her şey güzeldi. Ondan ilk ayrıldığımız zamanlar çok kötüydüm. Bir sene boyunca hiçbir şey yapmamış, sadece ders çalışmıştım. Okulumu bölüm birincisi olarak bitirmiştim bu yüzden. Semih'i bilmiyordum. Benim kadar üzülmüş müydü acaba? Şuan ona karşı bir şey hissetmiyordum. Unutamama gibi bir şey söz konusu değildi. Ama üzülüp üzülmediğini hala düşündüğüm zamanlar olurdu.
Semih kadroya alındığından beri onu görmemek için maçlara gitmiyordum. Sadece... Onu görünce eski zamanlarımızı hatırlamak istemiyordum. Semih'ten sonra hiç sevgilim olmamıştı. Ama eminim onun olmuştu. Kıskanmıyor ya da üzülmüyordum. Başka birini sevebilirdi. Kendine yeni bir sayfa açabilirdi. Tabi ki bunu ben de yapmak isterdim ama Semih gibi sevebileceğim biri çıkmamıştı karşıma.
"Kumsal!" Annemin bana seslenmesiyle kendime gelip odamdan çıktım. Abim ve babam salonda televizyon seyrediyordu. Ablam da mutfakta anneme yardım ediyordu.
"Efendim anne?"
"Kızım şu tabağı Fatma teyzenlere götür. Börek yapmıştım."
"Anne ben götürmesem olur mu? Onlara gitmeyi sevmiyorum, biliyorsun." Fatma teyzenin kızları Aylin ve Aslı sürekli benimle uğraşırdı. Semih ünlü olduktan sonra tüm mahalle benimle dalga geçer olmuştu. Bu yüzden kimseyi görmek istemiyordum.
