Tanrım, ben kimim?
Ne biçim bir insana dönüştüm ben?
Bileklerim kesik,
gözlerim kırmızı.
Bir tarafım hep eksik,
ve ruhumda hep bir sızı.
İnsanlar beni görmüyor tanrım.
Nasıl öldüğümü,
nasıl mahvolduğumu görmüyorlar.
Onlara göre hep iyiyim ben.
Gülüyorum sürekli.
Ne acım var ne kederim.
Oysa görünen hep göründüğü gibi midir?
Bir kuş istediği yere uçsada,
ruhu bir kafeste esir olamaz mı?
İnsan gülerken,
içi ağlayamaz mı?
Her şey iyi hoş da,
nefes alan biri,
aslında çoktan ölmüş olamaz mı?
-tanrım, ben çok acı çekiyorum...
