Midnight Momento (Astalièr Series I)

MDT 14

Chapter 14

I've been dreaming about Rohen for the past few weeks.

His smile. His wide and handsome smile haunted me since the day we cruised in the ocean. Hindi ko alam kung may nilagay ba siyang drugs sa mga pinakain at pina-inom niya sa akin dahil maliban sa light headed ako nang umuwi, hindi na rin siya maalis sa isip ko. Nagdadasal naman ako bago matulog at pagkagising pero nasa sistema ko pa rin si Atticus Rohen.

I turned on the faucet and washed my face with cold water para lang magising ako. Kakagising ko lang at siya ang huli kong nakita sa panaginip ko! His killer smile. I am so done with this, I see him in my dreams almost every single night na na-gu-guilty na ako.

I turned the faucet off and wiped my face with tissue before I proceeded to put on my skincare. I just wore a white sleeveless dress that almost reached my ankle, and let my long curly hair down. I mindlessly swung my door open and stepped out of my room, when a manly musky scent welcomed me in the hallway.

Before it even registered in my brain I already heard a low and raspy voice, "Good morning." Bati niya.

I shut my eyes and looked down so he wouldn't see my reaction. Before I faced him and smiled. I need to be kind to him, be approachable to him. Be good, Callista.

I smiled sweetly too, "Good morning, Rohen." I brightly said.

A smile shadowed on his face before he massaged his forehead and removed the lines on it. "Breakfast is ready downstairs, let's go."

Tumango ako at sumunod na siya likod niya. Nitong mga nakaraang linggo hindi na talaga umuuwi si Rohen sa mansyon nila. Dalawang buwan na ata ako rito at simula noon ay madalas na ang paglalagi niya dito. Siguro dahil nahihiya siyang iwan ako, ngayong alam niyang bisita niya ako rito?

But I already told him many times he didn't need to think about me to be some sort of his responsibility. Sa dami ng iniintindi niya, ayoko nang dumagdag. Isa pa, hindi ako ganoon. Ayokong nakakaabala ng ibang tao, sapat nang sinamahan niya ako dati sa at tinour sa buong hacienda.

I held my hands together and paced with him. I peeked at his side, "Wala kang work today?" I couldn't help but ask. Nine am na ata at nandito pa siya.

Late na akong nagigising nitong mga nakaraang araw dahil sa mga panaginip ko. Argh. I should really do something about this. It feels upsetting just thinking about it. Parang may ginagawa akong masama kahit wala naman, pakiramdam ko lang meron at hindi ko gusto iyon.

He wet his lips and looked down at me while we're walking. "I have," kumunot ang noo ko. Gusto kong tanungin kung bakit nandito pa siya pero nauna niya na akong sagutin ulit. "We'll just have breakfast then I'll go." linaw niya.

I bit my lower lip. I angled my head to see his face again. But seriously? I am tall enough. At my age and weight, they say I am really tall. Like Lyra, my friend. But I still look so small beside Rohen. I see myself as a scaredy cat whenever he's around.

Deep inside I want to protest about it. But you know what? Whatever. As if may magagawa pa ako para doon. Things I let slide because of Rohen.

"Okay. But you wake up very early every day, dapat nauna ka nang kumain."

He just glanced at me. "It's fine. Nililibot ko ang hacienda, I also worked out and saw Duncan out. It's just time for me to eat too."

Tumango ako, pero hindi pa rin kumbinsido. Nasa hagdan na kami. "Ang sabi ni Aling Anita, minsan ka lang malagi dito simula makuha mo ang lupa. Noong pina-renovate mo lang ang mansyon ka nadalas dito. Kaya... matagal mo na bang ginagawa 'yang routine mo? O kailan lang?"

His brow arched at me like I piqued his interest. "Nitong mga nakaraan lang..." he said honestly.

Ako ngayon ang napataas ang kilay, pero hindi ko na rin ginatungan at bumaba na sa hagdan. Sinalubong kami ni Aling Anita nang makapasok kami sa dining. Lumiwanag ang mukha nito at binigyan ako ng makabuluhan niyang ngiting walang katapusan.

I sighed. Lalampasan ko na sana si Rohen nang ipang-hila niya ako ng upuan sa gilid niya. Natigilan ako, I contemplated for a second if I'll sit there with him or sa kabilang bahagi ako ng mesa. Pero bago pa ako makapag-desisyon ay doon na rin nilagay ni Aling Anita ang plato at tasa ko.

Umangat ang ulo ko sa kanya pero nginitian niya lang ako ulit. Tahimik akong umiling-iling at umupo na lang rin sa tabi ni Rohen.

"Magandang umaga, Senyor, Ma'am Cali." Magiliw na bati nito.

"Magandang umaga po,"

"Good morning po," saad ni Rohen at uminom sa kape nito.

"Alas-nwebe na pala. Pangalawang kape mo na 'yan, Senyor--- ay!" gulat na sigaw ni Aling Anita.

Nabuga ni Rohen ang kape. Nanlaki ang mata kong tumingin sa kanya. Hindi naman ganoon karami pero halatang nagulat lang siya, tarantang kumuha ng basahan si Aling Anita at pinunasan ang mesang nabasa.

Hindi ako nakapag-salita. Rohen took his napkin and wiped his lips then he looked at me, "I just had coffee earlier. This is my first meal." Paglilinaw niya sa akin.

Napatango na lang ako. Wala naman akong sinasabi. Mas nagulat nga ako sa reaksyon niya kesa sa sinabi ni Aling Anita. Tsaka bakit ko naman iisipin na kumain na pala si Rohen kanina at uulit lang ngayon? Na magsisinungaling siya? Para lang makasabay akong kumain? Na hinintay niya pa akong magising?

I am not that insane and delusional.

Kahit anong bait sa akin ni Rohen hindi ko iisipin 'yon.

"O-Okay..." I just mumbled and started eating.

Nalinis na rin ni Aling Anita ang mesa at nagsimula na rin kumain si Rohen. He must be starving kung kanina pa pala siya gising! Dapat kasi hindi niya na lang sinabayan, kape lang tuloy ang laman ng tiyan niya.

"That's just your food?" sita niya sa akin nang halos isang sandok lang ng kutsara ang garlic rice sa plato ko.

"Yeah... hindi pa ako masyadong gutom, at hindi rin ako sanay na kumakain tuwing umaga. Lalo na kanin. My breakfast are the cases on my desk." I chuckled and munched my bacon.

But I stopped and looked at my peripheral vision when I felt him still staring at me. "It's not good to skip breakfast. You should eat more."

"I'm okay. I also don't want to gain weight."

His brows furrowed. "You looked perfectly good. A cup of rice won't hurt." He sipped his brewed coffee.

Natigilan ako.