Ang Mapagbirong Tadhana |Book 1| [TAGALOG]

Kababata 32

***

Ilang araw na madalas kong pinagtataguan si Meredith. Hanggang sa tumawag yong kapatid kong lalaki sa akin. Nabigla ako ng simula ng mag- out ako sa pamilya ngayon ko lang ito nakitang tumatawag.

" hello " sabay hintay sa kabilang boses na magsalita. " hello ate pwedi ba tayong magkita?" napa- isip tuloy ako bigla. " pwedi walang problema." agad akong sumagot na walang pag-aalinlangan.

Nagbihis agad ako at nagpunta sa nasabing lugar. Habang nasa daan medyo na traffic ako ng konti. Nag text ako kay Audrey. Nagpa- salamat sa ginawang iyon at narinig ko ang pinag- usapan nila ni Merideth kagabi.

Narating ko ang lugar sa saktong oras at lokasyong nabanggit. At agad ko siyang hinanap, nang makita kami agad kaming na-upo. Habang nag-hihintay sa inorder namin. Nahahalata ko na ang parang ang lungkot lungkot ng kapatid ko.

" ate samalat at dumating ka" sabi sa akin habang ang lungkot ng mukha niya. Dalawang taon lang ang pagitan ng bunso kong kapatid. Kaya hindi na rin ito bata para umunawa sa mga bagay bagay sa paligid. " tayo lang dawala sino pa ba mag-dadamayan, anong problema.?" sabay niyang niyuko ang ulo niya.

" si mommy ay mamamatay na.." nag-tiim bagang na na lang ako sa narinig. " ano... Anong sinabi mo...?" natulalang mga tanong ko sa kanya. " na diagnose siya na may cancer.... Breast cancer " at saka tumingin sa aking mga mata ang kapatid ko. " ilang buwan na lang ang itatagal niya ate... Malala na pa la hindi lang niya sina sabi sa atin." sabay kinuyum ng kapatid ko ang mga kamay at kitang- kita sa mukha nitong nag-ngangalit at halatang pini-pigilan niya ang sarili nito.

" alam mo na ate tungkol kay Meredeth diba?" tanong sa akin " Oo, alam ko na Kenneth. Sinabi sa akin niya mismo." tumanaw na lang ako sa malayo ng i-serve ang inorder naming pagakin sa harap namin.

" ate hindi ako isang taong close minded sa mga katulad mo. Alam kong tao pa rin kayo." medyo lumuwag ang dibdib ko ng sabihin ni Kenneth ang mga katagang iyon. " Oo, sang- ayon ako. Pero may paki- usap lang ako. Alam mo naman ang sitwasyon natin-" pinutol ko ang sasabihin ko. " oo, ate andyan si daddy naiintidihan ko gustohin mo mang alagaan si mommy. Baka sumama lang amg loob nito pag- napang abot kayo ni dad" nikinig na lang ako sa kapatid ko.

"Wala na akong magagawa pa. Pinilit ko na lang intidnihin lahat,at Kenneth kahit ano mangyari, tawag at tatawag ka sa akin kung ano man ang mangyari kay mommy wala akong paki alam kong andyan si dad pakiusap ko sayo ha pamilya tayo diba.. " at agad lang itong tumango sa akin at tiningan ang pagkain sabay tingin sa malayo. " kumusta na si daddy" binaling niya ang tingin sa akin halatang blanko na ang kapatid ko. " Kenneth..." sambit ng pangalan niya mukhang wala ito sa sarili siguro sa pag alala niya ni mommy " mabuti naman si daddy ate " saka tumikin ito sa pagkain.

" Kenneth, payong kapatid at ate okay. kahit anong libang mo sa sarili. Hindi mo ito matatakasan ang sitwasyon ngayon. I enjoy mo muna yang pagkain nasa harapan mo at saka bumalik ka na kay mommy. Baka hinahanap ka na nila. Ayokong malaman niya nakiki pagkita ka sa akin." sabay kaming tumahimik at kumain. Na-aaninag kong nagpapakatatag lang ang kapatid ko. Siguro umiiyak ito mag isa malamang.

Gawain niya iyon simula pa bata pa kami. Nakikita namin ang aming mga magulang na nag- aaway at pilit kong maging matatag gaya ng turo ko sa kanya parati. Habang nakikita niya sina saktan ang mom ko ng daddy ko lalo na pag sobrang lasing na ito gulo talaga ang aabutin at sasapitin.

Matapos kaming kumain, dali naming nilisan ang restaurant at nagtungo sa parking area nito.

" salamat ate at dumating ka, medyo naibsan ang nararamdaman ko sa dibdib ko." sabay yakap sa akin ng bunso kong kapatid. " tumawag ka pag may kailangan ka Kenneth..." saka umalis na ito. Tinitingnan ko lang siya na papalapit sa kanyang kotse at umalis agad ito matapos itong kumaway sa akin.

(theWritingStudio*)