Ang Mapagbirong Tadhana |Book 1| [TAGALOG]

Kabanata 47

***

Nagising ako na may mga makina nang naka- kabit sa akin.

Mahinang mahina ang pakiramdam ko.Halos hindi ako makagalaw. Agad nakita ko si Merideth na subrang lungkot nito. Namumugtong mga mata sa kaka iyak at mukhang walang tulog pilit inabot ko ang kamay ni Merideth kinuha niya ito at hinawakan ang kamay ko.

Nakita ko ang kapatid na si Kenneth sa kabilang kama. Inangat ko ang kamay at inabot niya naman agad ito hinawakan ko siya. " pa. . sensya...na...hindi.. - " higpit na hawak nang kamay ang tugon sa akin dahil sa mahinang boses ko. " okay lang ate hindi ka nakarating naiintindihan ko. Salamat sa dios at buhay ka, yun ang importante talaga. Ate.. Hindi ko maka paniwala magagawa ni daddy yun." nakita kong tumulo ang luha nito ni Kenneth bihira ko lang nikitang ganoon.

" Si daddy, hindi mahanap ate." sabay hawak ng dalawang kamay niya sa akin . " Abby..." Tumayo si Merideth. " iwan ko muna kayo." dagdag pa niya at hinalikan ako sa noo, at agad ring lumabas ng silid. Tinitingnan ko lang siya " Ate, bakit nagawa ni dad yun.?! Hindi naman kasalanan ni Auntie Merideth diba?! diba ate?.." naka tingin lang ako sa kapatid pati ako hindi makapaniwala.

" Kenneth... bumalik.. kana kay mommy bantayan mo siya...." hinawakan ang kamay ko at niyakap . " sige ate..." habang pinahid ang mga luha nito sa mata " magpagaling ka ate.. mahal ka ni Merideth ate nakita ko yun habang andito kami nagbabantay sayo." sabay pasil ng palad at halik niya sa noo ko.

Pumikit at natulog ako mahinang- mahina talaga ang pakiramdam ko. Nang pumikit ako, may biglang tumunog sa may makina at merong may nag alarm. Ewan ko kung bakit basta mahina talaga pakiramdam ko. Nakita ko nagpanic na naman sila. Rinig ko sigaw ng sigaw si Kenneth habang akay akay siya papalabas ng kwarto ng isang nurse.

Habang si Merideth tatakbo sana papalapit sa akin pero pinigilan ito nang isa sa mga nurse na nandoon. Kitang kita ko sila. Naramdaman ko may nag -pa pump sa dibdib ko. Pakiramdam ko mamatay na ako wala na talaga wala na talaga rason para mabuhay pa. Sabi sa sarili ko ng mga sandaling iyon pagod na akong mag please ng ibang tao. Umayon sa gusto nila kung ano ang dapat at tama. Kung baga may invisible akong kadenang dala dala na na naka tali sa mga kamay at paa at pati sa leeg kong hindi nila nakikita.

" Abby......!" Narinig ko ang tinig niya. Bigla sila huminto sa pag pump sa dibdib ko na at may nilagay sila sa dibdib sabay pindot nito. sa mga sandaling iyon pilit nila ako ni revive, narinig ko ang mahinang tunog ng makina na naman naka kabit sa akin. Pakiramdam ko nawalan ako na malay at naka tulog ako para akong namatay ng ilang segundo. Halos mamatay ako na may nilagay sa mukha ko oxygen ng mga sandaling iyon.

(theWritingStudio*)