Chapter 120
ညအချိန်တွင် အစောင့်များက နန်းတော်အတွင်း လှည့်ပတ်စစ်ဆေးနေသည်။
စာကြည့်ဆောင်ကို ဖြတ်သွားချိန်တွင် အမှောင်ထဲမှ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ပုံရိပ်လေးတစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသည်။ စစ်ဆေးမေမြန်းရန် ရှေ့တိုးသွားသောအချိန်တွင် ရှန်းလျိုရှန့်ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အစောင့်က အံသြသွားပြီး မေးလာ၏။
" မင်းသားလေးလား..."
ရှန်းလျိုရှန့်က ငြိနေသော ခေါင်းကို ထုတ်ကာ ပိတ်ထားသော တံခါးကို ကြည့်လိုက်သည်။
"ဘာမှ မဟုတ်ဘူး...မင်းလုပ်စရာရှိတာလုပ်ပါ...ငါ့ကိုစိတ်မပူနေနဲ့..."
ကျိုးရွှမ်လန်ကို အခန်းသို့ဦးစွာ ပြန်ခိုင်းလိုက်ပြီးနောက် အမှန်တရားကို ကိုယ်တိုင်ရှာဖွေရန် ထွက်လာခဲ့သည်။
အစောင့်များထွက်သွားပြီးနောက် ရှန်းလျိုရှန့်က အသက်ရှုင်းပြင်းပြင်းရှူ၍ တံခါးဆီသို့သွားကာ တံခါးခေါက်လိုက်သည်။
"ခမည်းတော်...အခြေတည်ဝိညာဉ်ကို လာခေါ်တာပါ..."
တံခါးပွင့်လာ၍ အတွင်းမှ အလင်းရောင်က သူ့ကိုလာထိခတ်နေသည်။ ထို့နောက် ငိုသံတစ်သံက နားအတွင်းသို့ ဝင်လာသည်။
"အီး...ဟီး...ဟီး..."
ရှန်းလျိုရှန့်က အသံကြားနေရသောအခါ ကြည့်မိလိုက်သည်။ ကြီးမား၍ အလွန်လက်ရာမြောက်သော စာအုပ်စင်၏အလည်တွင် လက်တစ်ဖဝါးအရွယ် ယွမ်ယင်းလေးရှိနေသည်။ ယွမ်ယင်းက အဖြူရောင်ဝတ်ရုံနှင့် ရွှေသရဖူကို ဆင်ယင်ထားကာ ရွှေဇာမဏီပုံစံ ခါးစည်းကြိုးကို ခါးပတ်လည်တွင် စည်းနှာင်ထားသည်။ လက်ထဲတွင် မှင်ချောင်းကို ကိုင်ထားလျက် မှင်တုံးဘေးပတ်လည်တွင် လှည့်ပတ်နေသည်။ ဝတ်ရုံအနားစများက လှုပ်ရှားမှုအလိုက် ဘယ်ညာဝေ့ယမ်းနေကြသည်။
ယွမ်ယင်းနှင့် တူညီစွာဝတ်ဆင်ထားသော တိယွင်ယွီက စာလိပ်ကိုကိုင်ထားလျက် မျက်လွှာချထားသည်။ သူ၏အမူအရာမှာ အတွေးများနှင့်ပြည့်နေပုံရသည်။
"ဒါက အတုကြီး...ကျန်တဲ့ စာလိပ်နှစ်ခုက နတ်ဆိုးမြို့တော်မှာ... တစ်ခုနဲ့တစ်ခု အရမ်းနီးကပ်နေတယ်..."
