Dördüncü evre kalp yetmezliği olmasına rağmen, mutlu görünmeye çalışıp hayata tutunmak için çabalayan yirmi iki yaşındaki Ahsen Pembe.
" Kalbim acıyor ve engel olamıyorum anne. Kırık parçaları göğsüme batıyor, nefes alamıyorum. Başkası değil, ben a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mercan'ın olduğu odanın camlı kısmına vardığımda uyandığını gördüm. Ayrıca yalnız da değildi.
Yatağında yatarak babasının üzerini örtmesini izliyordu. Ahmet Bey, üzerinde steril kıyafetler ile kızıyla ilgileniyordu. Maskesi yüzünden göremesemde kısılan gözlerinden gülümsediğini anlayabiliyordum.
Sinirle soluduğum nefes yavaşladı ve sakinleştim. Mercan'ı görmek beni sakinleştiriyordu.
Ben merdivenleri ikişer üçer atlayarak inerken Efsan'ın yüreği ağzında attığı için benden daha çok yorulmuştu peşimde. Nefes nefese gelip yanımda durdu ve bir şey demeden, benim gibi Mercan'a baktı.
Dudaklarımda beliren gülümseme Mercan sadece kafasıyla hafiften bize dönünce iyice genişledi. Çok fazla hareket edemiyordu ve yorulmuş gibi gözüküyordu bu kadar uzaktan bile, ama yine de bana kocaman gülümsedi. Kızarmış tatlı gözlerini kısarak, yanağındaki gamzesini belli ederek sıcacık gülümsedi bana.
Kalbimin biraz bile olsa iyileştiğini hissettim.
Mercan sürekli yorgun olduğu için, babası odadan çıkar çıkmaz yine uyumuştu ve ben yanına girememiştim, ama uzunca bir süre uykusunda onu izlemiştim.
Doktorlar uyumasının iyi bir şey ve alışma süreci için gerekli olduğunu söylüyordu. Uyku sırasında kalp normalden daha yavaş attığı için, yeni organı yorulmadan çalışıyordu. Bu da bedeninin kalbi kabul etmesini kolaylaştırıyordu.
Artık Ahmet Bey de rahat bir nefes almıştı ve Mercan'ın odasında dinlenmeye çıkmıştı, zaten uyuduğunda hemen uyanmayacak kadar yorgun olduğu için babasının içi rahattı.
Burada yanında olmak istiyordu çünkü kızını yalnız bırakmak istemiyordu. Öz kızı olmamasına ve annesiz tek başına büyütmesine rağmen, Mercan'a o kadar sevgiyle yaklaşıyordu ki babaların iyi olduğunu düşünmeye başlayabilirdim. Öz babam varlığımdan bile bir haberken, evlatlık olan Mercan'ın bu kadar sevilmesi niyeyse garibime gidiyordu. Olması gereken aslında bu, dedi içimdeki ses; vermesi gereken sevgiyi vermeyen senin baban, dedi. Haklıydı. İyi bir baba olan Ahmet Bey değildi, kötü olan benimkisiydi.
❆
Efsan'ın peşinden ben de odama tekrar geldiğimde, saat çoktan öğleden sonra olmuştu bile. Bu günkü iğnelerimi biraz kaçırmıştım ama sabah doktorun yanında olduğum için Filiz abla kızamazdı.
Girişte Filiz ablayı göremediğim için direkt olarak odama girdim. Efsan koltukta yaylanarak uzanıyordu. Üzerimi değiştirmek ve bu saçma önlükten kurtulmak istediğimden kendimi hemen banyoya attım. Çok rahatsız edici oldukları için düzgün hareket bile edemiyordum.
