𝐓𝐄𝐋𝐋 𝐘𝐎𝐔 𝐌𝐎𝐑𝐄. rudy x zośka ff.

♡ 𝐑𝐎𝐙𝐃𝐙𝐈𝐀𝐋 𝐗𝐗𝐕

═════ஓ๑♡๑ஓ═════ 

Janek

— Tadeusz! Zdałem, zdałem! — wykrzyknąłem radośnie, rzucając się mężczyźnie na szyję.

— Gratulacje, kochany. Mówiłem, że ci się uda — wyszeptał w moje włosy, tuląc się do mnie mocno. Niestety nie mogliśmy trwać w tym uścisku zbyt długo, gdyż spotkaliśmy się w parku, na Polu Mokotowskim, gdzie kręcili się spacerowicze.
W trakcie matur, a także po nich nie widywałem się z Tadeuszem, gdyż należy on do komisji sprawdzającej egzaminy. Dlatego też stęskniłem się za nim i umówiłem na spotkanie od razu po upublicznieniu wyników.

— Z tej okazji przyszykowałem dla nas mały piknik. — Dopiero teraz dostrzegłem wiklinowy koszyk z klapką, który stał przy jego nodze.

— Och, jesteś uroczy — uśmiech cisnął się na moje usta. — Ale to też twoja zasługa, że zdałem. Medalik — wyjąłem go spod koszulki — przynosił mi szczęście. Gdy czegoś nie wiedziałem, ściskałem go w dłoni — wyjaśniłem — i od razu wszystko mi się przypominało.
Uśmiech, jaki posłał mi Tadeusz, był bezcenny. Chwycił mnie lekko za nadgarstek i pociągnął za sobą, na zieloną trawę.

Był początek czerwca i ciepło ostatecznie wygrało z zimnem. Liście na drzewach i krzewach rozwinęły się już w pełni, niebo było błękitne, kwiaty wyrastające spośród traw pyszniły się swoją urodą a promienie słońca współgrały z lekkim wietrzykiem, tworząc przyjemną pogodę, idealną, by wyjść na zewnątrz i rozłożyć koc na trawie, tak, jak to teraz zrobił Tadeusz.
Gestem zaprosił mnie, bym usiadł obok niego, a potem wyjął z kosza prowiant — butelkę schłodzonej herbaty wraz z dwoma kubkami, pajdy świeżego chleba, ciasteczka owsiane i pudełko wypełnione truskawkami.

— Pierwsze w tym roku — oznajmił Tadeusz. — Przywiozła je ze wsi przyjaciółka matki.
Wziął jedną z truskawek i gestem nakłonił mnie, bym otworzył usta. Posłusznie nachyliłem się i odgryzłem czerwony owoc od szypułki, rozsmakowując go na języku. Był słodki i orzeźwiający, z nutą kasowości.

I tak siedzieliśmy na kocu wśród zielonej trawy, zajadając się truskawkami i owsianymi ciasteczkami, zapijając je chłodnym czajem. Ptaki świergotały wesoło; białe, puchate obłoki sunęły gładko po niebie, a promienie słońca raziły nas nieco w oczy, ale nie przeszkadzało nam to. Wystawiłem twarz na te promienie, delektując się ich pieszczących moją skórę ciepłem. Wyjdzie mi od nich więcej piegów; całkiem je lubię, a Tadeusz powiedział mi kiedyś, że są śliczne i dodają mi uroku. Od tego czasu lubię moje piegi jeszcze bardziej.
Gdy już poczuliśmy sytość, Tadeusz schował resztkę prowiantu do koszyka i obaj położyliśmy się obok siebie na kocu. Z zamkniętymi oczyma słuchaliśmy śpiewu ptaków, czując na sobie ciepłe pocałunki słońca. Panowała przyjemna cisza — słowa nie były potrzebne, wystarczała nam tylko nasza bliskość.

W pewnym momencie poczułem na twarzy delikatny chłód. Rozchyliłem powieki i dostrzegłem, że kurtyna chmur zasłoniła słońce, które nijak nie mogło się przez nią przecisnąć. Powietrze stało się ciężkie, jakby oczekiwało na coś w napięciu.

— No to tyle z dobrej pogody — skwitował Tadeusz, przyglądając się ciemniejącemu niebu. Nagle, jakby na potwierdzenie jego słów, kropla deszczu spadła wprost na mój nos. Po chwili rozpadało się na dobre.

— Odprowadzić cię do domu, czy pójdziesz do mnie? — zapytał Tadeusz, gdy pakował szybko koc do koszyka, a ja chroniłem się przed deszczem, stojąc pod drzewem. Wyczułem w jego głosie cichą nadzieję. Czas trwania drogi z Pól Mokotowskich do mojego domu i do domu Tadeusza był porównywalny, do mnie właściwie krótszy, ale bardzo chciałem spędzić z Tadziem jeszcze trochę czasu. Za bardzo się za nim stęskniłem, by teraz rozstać się z nim przez jakiś głupi deszcz!
Powiedziałem, że chcę iść do niego, po czym odeszliśmy z parku szybkim krokiem. Ulewa przybrała na sile, a my nie mieliśmy ze sobą nawet jednego parasola, toteż szybko szybko zmokliśmy. Mrużyłem oczy; krople deszczu zatrzymywały się na moich rzęsach i wsiąkały we włosy oraz ubranie. Ulica poszarzała, a przechodnie tak jak my nadłożyli kroku, by gdzieś się skryć. Na szczęście, dzięki naszemu szybkiemu tempu, już niedługo później znaleźliśmy się na klatce schodowej. Przemoczeni, zaczęliśmy wdrapywać się na schody.