Zamanın Kalbindeki Sır

13/ ortak geçmiş

Merhabalarr... uzun bir bölümle sizlerleyim. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Yoğunluğum içinde sizlerden gelen en ufak bir mesaj bile beni motive ediyor. Bu yüzden yorumlarınızı eksik etmeyin ♥️

⭐️ yıldıza da bastıysak, yeni bölüm sizlerle. ⭐️

"Bazı ruhlar, evvelden
aşinadır birbirine..."

...

Gözümün önünde Babannemin ağlayarak sevdiğim adama sarılışını, ağlayışını, yakınışını izliyordum. Neye ağladığını bilmeden, neye yakındığını bilmeden...

Sahi, biz daha neleri bilmiyorduk...

"Oy uşağum, oy cuzelum. Geldun demek ha!"

Artık dayanamadım. Babannemin bize açıklama yapmasını beklemeye sabredemedim. İçimde bir şeyler beni rahatsız ederken, huzursuz bir şekilde Babannemi kolundan tutup, yavaşça Emirden ayırdım. Emirde benden farksızdı. Babannem ondan ayrılınca, ne yapacağını bilmez bir şekilde, öylece ayakta durdu.

"Bize de Emiri nerden tanıdığını, Badem ile ne alakası olduğunu anlatacak mısın Babanne," dedim huzursuzca. Gözyaşlarını yazmasıyla silmeye çalışırken, "anlatacağum kizum, dur bir hele... bakayum şu uşağa bir daha." dedi.
Yavaşça, kalktığı yere tekrar oturduğunda, bana baktı. "Bir oturak daha al gel Bade. Anlatacağum, karşumda olun."

"Ben yere otururum, Emir otursun oturağa," diye ısrar etsemde, kabul etmeyip beni içeriye gönderdi. Arka kapıdan hızlıca eve girip, bulduğum ilk oturağı alıp bahçeye çıktım. Emir, tam babannemin karşısında oturmuş, onu dinliyordu.

Babannem benim geldiğimi görünce susmuştu. Oturağımı Emirin biraz uzağına koyup, ona baktım. Yüzünde boş bir ifade vardı. Ne hissettiğini saklamak için yapıyordu, biliyordum.

Sustu, sustum.

Olduğumuz durumdan rahatsızmış gibi hareketlenip, ayağının dibine uzanmış olan Bademe eğildi. Onun başını usul usul okşarken, korktuğumu hissettim. İkimizle alakalı olan bir şeyin, olurda ilişkimize zarar verecek bir şey çıkarsa diye, düşünmeden edemiyordum. Onun böyle olmasına alışkın değildim. Bana bakmalı, ve gözlerinin içiyle gülmeliydi.

"Bademun ismunu çim koydu hatırlamay misunuz?"

İkimizde susmuş, öylece peşinden gelecek cümleleri beklerken, babannem bir elini emirin eli üzerine, bir elini de benim elimin üzerine koyup devam etti.
"Siz koydunuz uşaklar. Ha ikinuz. Fark etmedunuz mi? Badem ikinuzun isminun birleşumi."

Bad-em...
Bade ve Emir.

Ne diyeceğimi bilmez bir şekilde tutuldu dilim. Kalakaldım. Zihnimi zorlasam da, oralardan ufak bir şeyler çıkacağını düşünsemde olmadı. Emire baktım. O derin gözlerinde aynı şaşkınlık hakimdi.

"Kaç yaşindaydunuz, pek hatirlamam oni. Ha bu uşağun bir akrabasi vardur. Postacu Ömer. Çok severum oni. Ara sira gelur giderdu yanuma. Ha bi gün, çıktı geldi yanında ha bu uşaklan."

Postacı Ömer... Evet, ömer abiyi hatırlıyordum. Küçükken babanneme çok gelip giderdi. Hatta bir kaç kere eşini de getirmiş, özellikle beni sevmeye geldiklerini söyledikleri zamanlar da olmuştu. Sonraları, son yıllar da onu çok görmedim. Sormadım da, sanki babaannem söyleyene kadar unutmuş gibiydim.