Zamanın Kalbindeki Sır

8/ kalbe takılı yüzük

Merhabalar sevgili okur🥲
Bu bölüm artık kurgumuzun yavaş yavaş açılmaya başladığı bir bölüm olacak.
Yazmayı ve sizlerin yorumlarını okumayı çok seviyorum. Dolayısıyla koyduğum yorum sınırı geçilmediğinde, ister istemez moralim düşüyor.

Değer verip okuyan yüreğinize teşekkür ederim. Fakat takdir edersiniz ki, yazarınızında motive olmaya ihtiyacı oluyor.
Bu bölüm sınır koymuyorum, ama sizde azıcık yorumlarda varlığınızı belli ediverin yahu. ♥️

İyi ki buralardasınız♥️
Bu bölüm, yorumlarıyla her daim varlığını belli eden, destek olan, okuyucum @adaracar 'a ithaf edilmiştir.

⭐️Yıldıza da bastıysak, yeni bölüm sizlerle.⭐️

...

"Sakin... Sakin ol...
Benim...
Geldim..."

Tanıdık ve yakından gelen bu ses, beni, gözlerimi açmaya zorladığında, vücudum güvende olmanın rahatlığıyla gevşemeye başlamıştı. Etrafımı saran bu tanıdık koku, sessizce, gözyaşlarımı saklamaya çalıştığım gözlerimi açmamı bekliyordu. Korkmuştum ve zangır zangır titriyordum.

Tüm cesaretimi toplayıp, kolumu üzerimdekilerden bile fazlasıyla hissettiğim sıcak avucundan çektiğimde, gözlerimi açtım.
O, buradaydı. Tam karşımda...

Korkudan kurumuş olan dudaklarımı ıslattığımda, güçlükle "Emir..." diyebildim.
"Biri... Biri beni... takip ediyordu."
"Sakin ol, sakin... Yanındayım." dedi güven veren bir tonda. Karşıya doğru bir el işareti yaptığında, bende kime yaptığına bakmak için arkamı dönmüştüm ki, beni takip eden adam, koca iki adım atarak yanımıza ulaşmıştı.

Anlık bir irkilmeyle, Emirin arkasına doğru yaklaşmıştım. Oda bunu fark etmiş olacak ki "Korkacak bir şey yok, yanında ben varım." dedi.
"Tanıştırayım, Bayındır. Artık senin uzak koruman."

"Memnun oldum yenge. Emir abiden sonra, yanında ben varken hiç bir şeyden korkma." dedi, az önce beni korkudan öbür tarafa gönderecek olan heybetli adam.

Her şeyi anladığımda derin bir nefes almış, biraz daha rahatlamış ve korkuyu üzerimden atmıştım.
"İyi de, madem beni koruyorsun. Ne diye dibime kadar geliyorsun? Aklım çıkıyordu, Bayındır kardeş." dedim rahatlamış olan sesimle. Bu tepkim, ikisini de anlamsız bir şekilde güldürmüştü.

"Ha, sen Bayındırı kabullendin, başka bir şeye takıldın öyle mi? Bende sana nasıl kabul ettireceğim diye düşünüyordum." dedi Emir, önümden çekildiğinde. Ona gözlerimi devirmekle yetindim.

"Yenge, ben karanlıkta Emir abinin yüzünü göremedim. Sana birisi yaklaşıyor sandım, o yüzden o kadar dibine girmişim. Kusura bakma, seni korkutmak istemezdim."
"Bayındır, işinde ne kadar iyi olduğunu göstermiş oldu böylece." dedi Emir, elini Bayındırın geniş omzuna koyduğunda.

"Sen sormadan ben hemen açıklayayım. Kötü bir şey olduğu için değil, kötü bir şey olmaması için var Bayındır artık. O yüzden korkacak hiç bir şey yok, tamam mı? Aklında bir şeyler kurma, lütfen."

Aslında son olaydan sonra ardımda birinin beni koruduğunu bilmek, içimi ferahlatsa da, yine de hemen kabullenemezdim değil mi?
"Hiç gerek yok birinin beni korumasına. Böyle olduğunda, asıl korkulacak bir şey olduğunu düşünüyorum." dedim inatla. Aslında Emire olan kızgınlığımı belli etmeye çalışıyordum.