10. Pet | Hyunin

12. Bölüm - Aile Nedir?

Jeongin karşısındaki kadını inceliyordu. Şoka girmiş gibiydi.

" Siz kimsiniz? "

" Hyunjin bey hastalanmış onun için gelmiştim, doktorum "

" Noldu ona "

Jeongin kadını ittirip içeri koştu. Hyunjin koltukta yatıyordu.

" Ne oldu?! "

" Korkma yok bir şeyim "

" Bu aralar fazla yormuş kendini hem zihinsel hem fiziksel olarak, komşulardan biri baygın bulmuş "

" Niye bana haber vermiyorsun? "

" Siz nesi oluyorsunuz? "

Jeongin üstündeki formaya baktı. Sevgilisiyim deseydi işler sarpa sarardı.

" Akrabam "

" Haa anladım, bi kaç gün dinlensin. Zaten rapor yazdım okula bırakırsınız "

" Tamam teşekkür ederiz "

" Rica ederim hoşçakalın "

Genç kadın adımlayıp evden çıktı.

" Niye akraba dedin? "

" Sevgilim deseydimde başımız belaya mı girseydi, forma var üstümde. Senden küçük olduğum çok belli "

" Sevgilim mi? "

" Hmmhmm "

" Eşek "

" Ne oldu anlat bana, döndürme suratını "

" Ekmek almıştım eve giderken bayılmışım işte "

" Bayılmışım işte ne demek? Neyin varmış ne dedi doktor "

" Söyledi işte başka bir şey yok "

" Emin misin? "

" Eminim Jeongin "

Hyunjin yorgunca iç çekti. Jeonginin üzüldüğünü fark etmişti, ne kadar onunla birlikte olmaması gereksede karşı koyamıyordu.

" Raporunu ben götüremem, yanlış anlarlar "

" Doğru anlarlarda anlamamaları gerek "

" Bence de "

" Ben hallederim raporu git sen "

Jeongin ayağa kalktı ve telefonunu cebinden çıkardı, hyunjin onu izliyordu.

" Alo büyükanne, ben bu gece bir arkadaşımda kalacağım "

Hyunjin kızarak konuştu.

" Jeongin! "

Jeongin eliyle sus işareti yaparak büyükannesiyle konuşmaya devam etti.

" Tamam büyükanne, ilaçlarını iç "

Jeongin telefonu kapattı ve masaya bıraktı. Hyunjinin yanına oturdu.

" Napıyorsun sen?! "

" Bana bağırmayı kes. Sen beni ne kadar kovsanda gitmem, burdayım "

Hyunjin hiçbir şey söylemeden yattığı koltukta doğruldu, kafasını cama doğru döndürdü.

" Büyükannenle mi yaşıyorsun sen? "

Jeongin evet anlamında kafasını salladı.

" Ailen nerde? "

Jeongin üzülmüştü, anlaşılan aile yarası bir daha deşilecekti.

" Öldüler "

Hyunjin bir anda kafasını Jeongine döndürdü, Üstündeki yorganı çekti ve Jeongine yaklaştı.

" Ne? "

Jeongin ağlamamak için zor duruyordu. Elleri titriyor bacakları birbirine vuruyordu.

Hyunjin biraz daha doğrularak Jeongine sarıldı.

" Sakin ol bebeğim "

Jeongin derin derin nefes alıp verirken anlatmaya başladı.

" Ben 7 yaşındayken halama gidiyorduk. Köyde evi vardı, bizim ordan 2 saat falandı. Şarkı dinleyip eğlenirken karşı şeritten kamyon çarptı arabaya, annem ve babam önde oldukları için öldüler, bende 2 yıl komada kaldım, zor kurtarmışlar beni.

Ben komadan çıkmadan 3 ay önce halam benim yüzümden öldüler diye not bırakıp intihar etmiş, Silahla vurmuş kendini. Ondan önce büyükannemin zoruyla psikolojik tedavi görmüş ama işe yaramamış sonuçta bu.

Büyükannemde o olaydan sonra tansiyon hastası oldu, sürekli hastaneye gidip geliyor, büyükbabamda ben doğmadan önce kalp krizinden vefat etmiş "

Hyunjinin kanı donmuştu. Ne diyeceğini bilemiyordu. Jeongin ise hala ağlıyordu.

" Ağlama güzel bebeğim, hepsi geçti gitti. Artık söz hep yanındayım, seni koruyacağım "

" Çok kötü zamanlardı, kamyonun bize çarpışını hala rüyalarımda görüyorum, kan ter içinde uyanıyorum geceleri "

Hyunjin daha da üzülüyordu, soruyu sorduğuna pişman olmuştu.

" Bundan sonra benle uyu ben yanındayım "

Jeongin göz yaşlarını silip Hyunjine döndü.

" Hyunjin? "

" Hmm "

" Biz neyiz? "