sunflower

1.4 ( final)

son bolum :( oy ve yorumlarinizi bekliyorum
bolum sarkisi: it's snowing like it's the end of the world

Changbin her geçen dakika daha da yorulduğunu hissetti, yürümeye devam etmek için kendini zorlamaya çalışıyordu. gün boyunca köyden yağmalanan yiyeceklerin birazini paylaşmak için yalnızca bir kere mola vermişlerdi.

Felix tüm gün yorgun ve baygın bir haldeydi ve günün çoğunu Changbin'in sırtında geçirmişti. Sürekli olarak bunun Changbin'i çok fazla zorladığını söyleyerek şikayet etmişti ama hemen susturulmustu. Felix yaralanmıştı bu yüzden daha yorgun göründüğünü fark etmişti.

Felix bir süre önce sırt üstü uyuyakalmıştı ve Changbin ne kadar yıpransada yine de onu uyandırmak istemedi çünkü bugünlerde uyku kıttı.

Gün batımı, gökyüzünde muhteşem bir parlak kırmızı ve turuncu renklerin karışımiyla kendini gösteriyordu; soluk bulutlar, ışığın ikisinin üzerinde parlamasını engellemeye çalışıyor ama başaramıyordu. Daha da yukarılarda, karanlık gökyüzünün önündeki yıldızlar dışarı bakıp gökyüzünü noktalamaya başladı.

her şeye rağmen gün batımları onu şaşırtmaktan asla geri kalmıyordu. Changbin'e sanki hayatın bir parçası hala güzel olabilirmiş gibi hissettiriyordu.
Felix'in küçük horlamalarını kulağında duyduğunda ve göğsünün sırtına karşı hafif iniş çıkışlarını hissettiğinde kıkırdamaktan kendini alamadı. sonuçta hayatın güzel olduğunu bilmek için gün batımına ihtiyacı yoktu belki de. Hayatında Felix gibi biri varken değil.

Felix'in yüzünü omzuyla dürterek onu olabildiğince nazikçe uyandırmaya çalıştı.

"Hey, biraz dinleneceğiz, neden inmiyorsun?"

Felix neredeyse anında cevap verdi, "Neden mi arkandan inmiyorum? Bu kadar baş belası olduğumu düşünmemiştim." Sesi uykudan dolayı boğuk ve pürüzlü olmasına rağmen. Changbin, sesin kendi üzerinde yarattığı etki nedeniyle yüzünün ısındığını hissetti.

"Bunu kastetmediğimi biliyorsun Lixie. Bu gece burada kalıyoruz."Felix yavaşça indi ve sanki düşmek üzereymiş gibi Changbin'e tutundu. "Binnie, bacaklarım uykuya daldı, beni taşıyabilir misin?" dedi somurtarak. Changbin elini çekerek ona doğru yürüdü ve onu bir ağacın altına yerleştirdi.

"bütün gün yatmadin mı ?" "Elbette birkaç adım atabilirsin" diye konustu.

"Tanrım, gerçekten ipucunu anlayamıyorsun, değil mi?" Felix sırıttı ve Changbin'in yanına çöktü. "Kaslarını kullandığını görmek istedim Binnie."

Changbin iç geçirdi: "Beni sadece bedenim için seviyorsun." Felix, gözlerini bir köpek yavrusu gibi genişletti mırıldandı ve elini Changbin'in yanağına koydu.

"Bunun doğru olmadığını sen de benim kadar biliyorsun."Felix kolunu omzuna doladığında Changbin sadece sırıttı ve sıcaklığına daha da yaklaştı. Felix'in parmaklarının kolunun üzerinde gezindiğini hissederek başını kaldırdı ve dudaklarıyla karşılaştı. Kısa, yumuşak ve şefkatli bir öpücük olmasinra ragmen kalbinin göğsünde hızla çarpmasına engel olamıyordu.

başını Felix'in boyun girintisine yasladı ve bunun bir yapboz parçası gibi mükemmel bir şekilde yerine oturduğunu görünce mutlulukla gözlerini kapattı.

birbirleri için ne kadar mükemmel olduklarını anlamasını sağlayan şey küçük şeylerdi. Felix'in dudaklarını başının üstüne bastırdığını hissetti.

"Seni seviyorum" diye fısıldadı Felix.

Changbin bu kadar uykulu olmasaydı Felix'in sesindeki gerginliği veya yaralı kolunu yaşlı adamın omuzlarına dolarken çıkardığı acı tıslamasını duyabilirdi.

ama bunları duymadı çünkü uyku onu yakaladı, duyularının çok daha az anlam ifade ettiği o karanlık boşluğa aldı... Şafağın ilk işaretleri yere damlayıp her şeyi hastalıklı bir ışıltıyla aydınlatırken Changbin gözlerini ovuşturdu. ne zaman uykuya daldığını bilmiyordu ama her hareketten sonra kemiklerinin çıkardığı seslere bakılırsa rahat olmadığını anlayabiliyordu.

zayıf güneş ışığı onu ısıtmadı ama kemiklerini üşüten şey bu değildi. Yakından gelen hafif burun çekmelerini duyabiliyordu ve loş ışıkta gözlerini kısarak bakinca Felix'in yanında uyanık olduğunu fark etti.

"Lix?"

Felix şaşkınlıkla sıçrayarak ona döndü; gözleri cam gibi, yüzü ağlamaktan kızarmıştı. gözleri burnunun kıvrımını takip ederek dudaklarının üzerinden boynunun çukuruna doğru ilerledi ve onu bakışlarıyla sarmaladı.

"Binnie... acıyor..." Felix aglıyordu.
Changbin kalbinin hızlandığını, korkuyla attığını hissetti. Yavaş yavaş gözleri Felix'in koluna bağlanan kana bulanmış bandaja takıldı.hemen bakmamış olmayı diledi.

kalbi durdu ve sadece baktı. bandajın altından yayılan sarı kabuklu derinin görüntüsüne baktı.

"hayır" diye fısıldadı. korkudan boğazının düğümlendiğini hissetti ama yine de gözyaşları akmıyor gibiydi. anlayamayacak kadar şaşkındı. Zayıfça nefes alıp verirken nefesi soğuk havada görülebiliyordu.

Felix'in dün bu kadar yorgun olmasının nedeni buydu. sesinin neden bu kadar acı çektiğini. bu bir uyarıydı.

Changbin geriye doğru sendelerken başının dönmesini engellemeye çalıştı, "hayır, hayır, hayır bu gercek olamaz."

"Ben... çok üzgünüm..." Felix hıçkırıklara boğuldu.

gözyaşları toplanmaya başladı. gözlerinden dökülüyor ve ışıkta yansıyan kristallere benziyordu. Felix'e dokunmak, onu tutmak, bir şeyler yapmak için hareket etti.

ama Felix geriye doğru kacti, zorlukla fısıldayabildi, "Yapma... Yapamazsın..."Felix düzensiz nefes alıyordu, yaralı kolunu göğsüne yakın tutuyor ve Changbin'e bakıyordu.

Birlikte olma mucizesi öylesine acımasızca göz açıp kapayıncaya kadar ellerinden alındı. ve böylece birbirlerine tutunamayarak, birbirlerini yeniden hissedemeyerek sadece izlediler.

birbirine bakarken ikisi de ağladı. Güneş yavaş yavaş yükselirken sessizce ağladı, acı dolu bir güne daha işaret ediyordu. hic uyanmamis olmayi diledi çünkü Changbin, Felix'in enfekte koluna bakarken güneşın ışığını çoktan kaybettiğini fark etti.

ona hiçbir şey kalmamıştı.

o sadece güneşinin yokluğunda solmakta olan yalnız bir ayçiçeğiydi.

🌼🌼🌼🌼

eger angst swviyorsaniz burda birakabilirsiniz ama mutlu son seviyorsaniz diger bolume gecin 💫