Let's play a game

Rozdział 18

~Dawid~

Minęły już dwa tygodnie, od kiedy ostatni raz widziałem się z Łukaszem i byłem prawie pewny, że z kontynuowania naszej znajomości raczej nic nie wyjdzie, aż wreszcie pewnego dnia w kawiarni pojawił się Łukasz. Odetchnąłem z ulgą, kiedy zorientowałem się, że nie ma w jego pobliżu Karola. Poderwałem się z miejsca z zamiarem pójścia do niego od razu, ale cofnąłem się, gdy zobaczyłem, że rozmawia z kimś przez telefon. I mam nadzieję, że nie jest to ta osoba, o której myślę.

Odczekałem piętnaście minut, podczas których próbowałem dodzwonić się do Moniki, gdyż już dawno powinna tu być, a samemu ciężko było mi wszystko ogarnąć, tym bardziej, że przychodziło dziś nadzwyczaj dużo ludzi. Kiedy dzwoniłem już chyba po raz szósty, dziewczyna wbiegła do kawiarni, o mało nie potrącając przy tym jednego z klientów.

Co za niezdara.

Podeszła do lady i ciężko dysząc, zaczęła tłumaczyć mi się ze swojego spóźnienia, sam nie wiem, dlaczego.

- Przestań już, jakoś dałem sobie radę - zapewniłem ją. - Masz szczęście, że akurat nie ma szefa, bo to już twoje któreś spóźnienie z kolei.

- Wiem, wiem, przepraszam. Pójdę się przebrać - powiedziała cicho.

Kiwnąłem głową, chociaż Monika i tak zniknęła już z zasięgu mojego wzroku, który teraz był skupiony na brunecie, zajmującym ten sam stolik, co ostatnio. Szybkim ruchem ręki zgarnąłem ze stołu czarny notes i długopis i podążyłem w stronę Łukasza. Kiedy chłopak mnie zobaczył, wyciągnął słuchawki z uszu i uśmiechnął się lekko.

- Cześć - przywitałem się, odwzajemniając jego uśmiech. - Podać coś?

- Hej, na razie nie - pokręcił głową i schował do torby książkę, którą wcześniej czytał. Po raz kolejny mnie zaskoczył. Łukasz i książki? - Usiądziesz?

Zająłem miejsce obok Łukasza, chociaż wiedziałem, że nie powinienem teraz odrywać się od pracy, ale skoro Łukasz chce rozmawiać, to jak niby mam mu odmówić?

- Ty wychodzisz w ogóle kiedyś z tej kawiarni? - zagaił po chwili.

W odpowiedzi kiwnąłem tylko głową i spojrzałem na zegarek, stwierdzając z ulgą, że została mi jeszcze godzina do końca pracy.

- Chodzisz na studia zaoczne, tak?

- Dzienne - odpowiedziałem.

- Jak ty to wszystko ze sobą godzisz? - Łukasz uniósł wysoko brwi i wbił we mnie wzrok, na co trochę się speszyłem. - Do tego wybrałeś sobie cholernie ciężki kierunek.

- Jakoś sobie radzę - mruknąłem. - Wiesz, nie wszyscy mają za rodziców prawnika i kardiologa - dodałem, zaraz przeklinając siebie w myślach. To było złośliwe - Nie żeby to było coś złego.

- Spoko, masz rację. Ty nie masz praktycznie wolnej chwili i na wszystko pracujesz sam, podczas gdy ja obijam się i nawet nie pomyślę, żeby iść do pracy.

- Przynajmniej masz więcej czasu na naukę - przyznałem.

- To też rzadko kiedy robię - parsknął.
Kącik moich ust mimowolnie uniósł się w górę na fakt, że Łukasz jednak nie zmienił się aż tak bardzo, jak myślałem. Nadal był strasznie leniwy i nie obchodziło go nawet, że może zawalić studia i, że nie jest już przecież dzieckiem, któremu rodzice zawsze pomogą, kiedy sobie nie będzie radził. Chociaż w sumie...

- Ach, właśnie, zapomniałbym. Mam propozycję - przerwał moje rozmyślenia Łukasz.

Kiedy miałem już otwierać usta, żeby dowiedzieć się czegoś więcej, przerwał mi inny głos.