- Hoşgeldin babacım!
- Hoş buldum canım, ne haber ?
- İyiyim sen nasılsın ?
- Ben de iyiyim.
- Hadi çabuk gel yemek hazır.
- Tamam canım sen geç ben geliyorum.
Babam özel bir hastanede çalışıyordu. Fiziksel yönden babama benzetilip karakter yönünden de anneme benzetilirdim. Yani her iki yönden de iyi durumda sayılırım.
****
Güzel geçen bir yemeğin ardından anneme yardım edip odama çıktım. Odam ikinci katta koridorun sonundaki odaydı. Siyah ile beyazın hakim olduğu ve kocaman kütüphanesi olan bir odaydı. Odamı seviyordum, beni sarıp kollayan bir yuva gibiydi benim için. Her anımı, ağlamalarımı, sevinç danslarımı bir tek bu oda görmüştü. Çello kulübü dışında çok dışarıya çıkan birisi olmadığımdan odam benim eğlence diyarımdı. Büyük kütüphanesiyle beni farklı dünyalara taşıyan yerdi. Genelde yuva olarak bir ev gösterilirken insanların aksine odamı yuva saymıştım ben. Telefonun zil sesiyle kendime geldim çok arayanım olmadığından arayan kişiyi tahmin etmek zor değildi. Arka cebimden telefonu çıkarıp hiç ekrana bakmadan aramayı cevapladım:
- Efendim Asi ?
- Oo, İstanbul Hanım adımızı hatırladınız demek !
- Asi daha sabah konuştuk bu kadar çabuk unutamam, zaman ver biraz bana.
Karşı taraftan bir kahkaha sesi geldi.
- Valla canım o işler o kadar kolay değil. Biliyorsun unutulacak tarzda biri değilim.
- Ya bilmez miyim (!)
- Neyse neyse biliyorum benden bahsetmek zevkli bir şey ama sana bir teklifim var.
- Hayır, olmaz !
- Ya daha teklif etmedim ki !
- Asi, sen bana ne zaman bir şeyler teklif etsen sonu kötü bitiyor bundan dolayı da senin tekliflerine kapalıyım canım ben.
- Ama İstanbuul !
- Asi bak çok yorgunum zaten ellerim de ağrıyor kitaplarımla baş başa kalmak istiyorum.
- Ya yine çello yüzünden değil mi, kaç saat çaldın bugün ?
- Dört saat.
- İstanbul profesyoneller bile bu kadar çalmıyor sen niye yapıyorsun böyle ? Gel takıl benimle, hayatını yaşa.
- Yok canım ben o hatayı çok yaptım.
- Of, nasıl bir arkadaşsın anlamıyorum, insanlar geziyor ya !
- Bizim de farkımız bu işte Asicim. İnsanlar geziyor biz gezmiyoruz bak ne kadar havalıyız ?
- Tamam ya laf yetiştiremiyorum ben sana ama sözün olsun bu hafta sonu dışarı çıkacağız.
- Tamam Asi bakarız.
- Yarın kulübe geliyor musun ?
- Ne kulübü ?
- Yok artık ! Onu da mı unuttun ? Yarın kitap kulübü var.
- Ay, tamamen aklımdan çıkmış. Özet de çıkarmadım daha.
- Benden bakarsın biraz ona benzer bir şey sen de geçirirsin, aynı kitap zaten.
- Seni çok sevdiğimi biliyorsun değil mi ?
- Tabii ki biliyorum akıllım beni sevmemek mümkün mü ?
- Ay neyse sen yine kendinden bahsetmeye başlamadan kapatsam iyi olacak.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞK "SAVAŞ"MAYA DEĞER
Fiksi Remaja"Kız Kulesi yalnız lakin İstanbul ona aşık" derler. Peki ya İstanbul'a aşık olanlar ? Onlar ne yapmalı bu platonik aşk karşısında, nasıl ayırmalılar İstanbul ve Kız Kulesi'ni ? Olmayacak gibi kabul edip vaz mı geçmeliler, yoksa sırf kendi aşkları iç...
